Tag Archives: rouw


Tussen aankomen en weggaan

Geen tijd voor Sonsbeek

Aankomen in Arnhem is als het aandoen van een oude jas. Ik kom thuis in mijn huis. Stil word ik ontvangen. Geen planten, geen kat, gek is dat. Waar is iedereen gebleven? Oh ja, al verhuisd. Het voelt vreemd vertrouwd zo tussen mijn spullen. Nog geen twee jaar geleden zat ik hier alles uit te pakken. Nu kan ik alles weer inpakken.

Hier aankomen betekent Duitsland achter mij laten. Een land waar ik net een beetje begin te wennen. Het opbouwen belandt in de pauzestand. Opbouwen wordt opruimen. Op twee plekken tegelijk; mijn huis en de ouderlijke woning. Mijn man zie ik even wanneer hij naar die  laatste  woning komt. Hij staat de hele middag in de tuin achter de herrie hakselmachine het tuinafval weg te werken terwijl wij binnen de makelaar trachten te verstaan. Wat een informatie. Straks komt nummer twee met nog meer… Dan moeten we kiezen; met wie gaan wij in zee? Mijn man gaat naar huis met zijn auto vol spullen. Waar we alles laten is ons luxeprobleem.  Een vluchtige kus en dat was het dan weer.

Rollercoaster

Ik zou 2018 willen zien als het jaar van ons trouwen. Het voelt meer als het jaar van los- en achterlaten. Pa stierf kort na de trouwdag. De wittebroodsweken werden weken vol rouw. De rollercoaster aan actie kwam in een volgende versnelling. De nalatenschap is een overvolle woning waar je alles moet bekijken om het belangrijke terug te vinden. Nu pas is het een beetje opgeruimd. Vandaar de makelaars. Helemaal ontruimen is van later zorg. Eerst verkopen maar.

De week erop moet mijn lief veel reizen voor zijn werk. Ik App elke morgen en wens hem succes. Ik kan ook wel wat gebruiken want wat een klus! Mijn pijn neemt toe, de vermoeidheid ook. Gelukkig krijg ik hulp. Een goede reden om vrienden te zien. We drinken koffie in mijn kaler wordende woning. Levensverhalen tussen de dozen. Ik laad weer op. En wat laat ik veel achter. Hoeveel zullen wij elkaar nog gaan zien? Twee uur reizen en met de trein nog langer. Het is niet ver weg maar ook niet dichtbij.

Ver weg

Norbert op reis is; nog minder contact. Niet bellen, slechts chatten, wat voelt hij ver weg. Het “ach, het is tijdelijk” duurt toch wel lang! We kozen voor inpakken in etappes. Mijn lijf kan niet sneller, het Duitse huis is nog niet klaar voor mijn komst… Spullen die we probeerden te verkopen stonden maanden online. Hoe goedkoop wil men het hebben? “Zet het maar aan de straat” zei ik laatst wat wanhopig. En nu begint het ineens te lopen. Met de winter voor de deur wil men de meubels graag hebben. Nu kunnen we schuiven, een must. Ik sta mezelf weer toe om te dromen, over hoe het kan worden; mijn nieuwe jas…

Tussen aankomen en weggaan ligt een wereld aan gevoelens. Ze hebben de kleuren van de regenboog en je kunt ze goed mengen. 2018 wordt een druk schilderij met rouwranden. Hoe 2019 eruit zal zien is gissen. Je snapt waar ik op hoop en dat is wat ik jullie ook wens; gelukzalige rust en genieten. Misschien kunnen we de wittebroodsweken zelfs wel over doen?

 

Next page →
← Previous page