02-VP-20

Op de geboortedag van ma een gedicht van pa. De titel verwijst naar het kenteken van de oude Simca, waarin hij eindeloos heeft gereden. De tocht op zondag naar het bos, waarbij mijn moeder hem helaas niet kon vergezellen vanwege haar handicap. Maar hij keerde zeer tevreden terug zoals u kan lezen.

O my, o mio macho machine

met je roomblanke patine.

Als Jona kruip ik in je buik,

een vis in een te ruime fuik.

Dan wend je je geribde steven,

rent heen langs de gebaande wegen

naar ’t bos-omzoomde beemd,

zozeer vertrouwd en toch ook vreemd.

 

Je laat me gaan en wacht

als trouwe vriend vol innerlijk kracht.

Waar dartvogels uit gras wegschieten,

een avontuur met wellen, zonder nieten.

 

Een witte staart wuift als een pluim,

De rest oogt roest-kastanjebruin,

een vos zag ik nog net.

Een roedel herten met beschroomde tred

steekt schichtig over.

‘K zie hun fragmenten door het lover,

terwijl de evers duchtig zoelen

en wildweg door hun kuilen woelen.

 

De zon staat lachend toe te kijken.

Fazanten weten van geen wijken,

totdat, oh schrik, de Auerhaan

luid schreeuwt: “hé zeg, nu moet je toch echt gaan!”

en ook de koopren ploert

vol strengheid naar mij loert.

 

Dan ruk ik mij onwillig los

van dit betoverende bos

op weg naar Simca 1200

en altijd start je nooit bedonderd.

Daar snel je heen naar vrouw en kind,

waar het familieleven weer begint.

Ik kus hen teder op de konen

om voor hun trouw hen te belonen.

Mijn mio macho trouw machine,

volgende week weer misschien hè?