Het kan altijd nog erger

eigen vervoer? Ik dacht het niet!

Vrijdagavond om 17:00 uur. Ik wil net gaan koken. Gisteren een lekker stukje zalm gekocht bij de viskraam op de hoek. Deze dag was ik ook bij pa. Ik vond hem maar minnetjes.

De telefoon gaat. Het is iemand van het herstelcentrum.

– ‘Het is niet in orde met de stand van de voet van uw vader. We hebben contact gehad met de orthopeed in het ziekenhuis. Die heeft verzocht of u met uw vader naar de spoedeisende hulp wil komen.’

‘Ik was gisteren nog bij mijn vader…Waarom hebben jullie het toen niet gevraagd?’

– ‘De stand van de voet was gisteren ook niet goed. Maar we hebben het nog even aangezien’

het aanzien

‘Even ‘aangezien’ ?! Waarom heeft niemand dat gisteren tegen mij gezegd? Ik was daar! Ik ben de eerste contactpersoon. Ik had direct met hem naar het ziekenhuis kunnen gaan. Op een normaal tijdstip overdag. U weet zelf ook wel hoe het gaat op de spoedeisende hulp. Dan gaan alle trauma gevallen voor en mijn vader valt daar niet onder!’

– ‘Het spijt me maar de stand was gisteren toch minder slecht dan nu. We verzoeken u uw vader met eigen vervoer naar het ziekenhuis te brengen’

‘Eigen vervoer?! Ten eerste heb ik auto noch rijbewijs. Ten tweede mag de voet niet belast worden zoals u hem beschrijft en mijn vader is enorm verzwakt. Hij zit in een rolstoel. Ik kan hem niet in een auto gaan hijsen. Wat als hij valt? Wiens verantwoording is het dan?’

help?

Ik bel rond en vind iemand die mij naar pa wil brengen. Deze vriendin gaat weer naar huis waarna het wachten begint. Op de ambulance dus. Je begrijpt dat ik dat eigen vervoer pertinent heb geweigerd. Een uur gewacht. Rond 20:00 uur komen we in het ziekenhuis waar we het vreselijke nieuws krijgen dat de breuk niet is geheeld en mijn vader opnieuw geopereerd moet worden. Een operatie waarbij een blijvende pin erin komt en niet een tijdelijke zoals bij de operatie rond kerst vorig jaar. Een operatie waarover mijn lief (die arts is) nu zegt dat ze die direct hadden moeten doen gezien de complexheid van de breuk.

geheister enzovoorts

Ik zal verdere details besparen zoals; mijn vader die wel 5 keer moet plassen en het geheister om hem daarin bij te staan. Want op de spoedeisende hulp is het een gekkenhuis en geen mens is hiervoor voorhanden. De verwarring waarbij hij ineens van het bed wil opstaan en het verzuchten wanneer we voor de terugweg bijna 2 uur op de ambulance moeten wachten. Ook de pijn die bij mij torenhoog toeneemt vermeld ik maar even kort. Rond 00:30 lig ik een bed in mijn ouderlijk huis. Aan een terugreis durf ik me niet meer te wagen. Ik ben kapot!

Maar wat een verdriet; alles begint weer van voren af aan. Weer een operatie. Komt pa daar wel levend uit? Hij is veel zwakker dan in december en zo ja, dan komt er weer een weg van herstel. Me verheugen op mijn trouwdag?? Even niet….er hangt een schaduw over alles.

Wordt vervolgd….