Wanneer de bodem wankelt

Soms gebeuren er in het leven dingen die de bodem onder je doen wankelen. En daarmee bedoel ik niet een aardbeving. Het kan zijn dat een puzzelstukje op zijn plaats valt en je tot inzicht komt. En dat het inzicht betekent dat je je leven moet herzien. Je weet dit en je weet je er geen raad mee. We maken allemaal wel eens zoiets mee. Hopelijk niet te vaak…

Wanneer de bodem onder onze voeten wankelt hebben we grote behoefte aan steun. En steun in tijden van Corona is niet zo eenvoudig. Vooral niet wanneer je zo graag met een vrouw wil praten, zoals ik en de oude contacten ver weg wonen. Want die arm om mijn schouder kan ik wel vergeten. En ook mijn hand wordt niet vastgehouden. Gelukkig bestaat er zoiets als de telefoon. Afgelopen week heb ik met een paar vriendinnen gebeld in verband met mijn eigen wankele bodem. Toch voelen ze -ondanks het contact- nog steeds ver weg.

Vriendin nabij

Hier heb ik nog maar één vriendin met wie ik wat vertrouwen heb opgebouwd. Dat was vooral door haar te steunen. Ook nu hebben we een bel afspraak staan maar ik zit zo vol met mijn eigen probleem, dat ik me afvraag of ik wel opnieuw vooral wil luisteren. Ik ben moe en heb nu zelf een luisterend oor nodig. Ik hoop er maar het beste van. Een stil gebed stijgt ten hemel.

Ze belt mij na haar werk. Ze gaat nog naar bureau maar spreekt alleen telefonisch met cliënten. Ze is namelijk maatschappelijk werkster. Ik heb tot dusver geen idee hoe zij met haar cliënten praat want ik ben haar luisterend oor geweest. Maar vandaag mag ik proeven hoe het zou zijn wanneer ik voor advies zou komen. Goddank is er ruimte voor mijn verhaal en voel ik me gehoord. Wat is dat fijn.

Na het gesprek bedank ik haar daarvoor.  Voor haar begrip en meedenken, zonder te sturen. Ze heeft geluisterd waar ik zit in mijn proces van inzichten. Wat ik er zelf aan meen te kunnen doen of hoe hiermee om zou kunnen gaan. Voor het gesprek was het me niet helder. Het voelde als een doolhof zonder uitgang. Niet dat ik nu de uitgang zie maar ik heb wel een paar lichtpuntjes. Eén daarvan is haar steun.

Glimlach

Later in de week maken we ook nog samen een wandeling door het park. Het is er rustig nu weinig mensen buiten komen. Het doet me zo goed ook even live met haar te praten. Haar te kunnen aankijken. De hand op mijn schouder overschrijdt even de regels. Ik kan er niet mee zitten.

‘Natuurlijk ben ik er voor jou’ zegt zij. ‘Jij hebt mij toch ook gesteund’. Een glimlach breekt in mij baan. Een glimlach waar veel verdriet zit. Een mens krijgt niet altijd wat zij verdient maar door een vriendin te zijn, heb ik een vriendin gevonden.

Een paar algemene adviezen voor wanneer de bodem wankelt:

Zorg goed voor jezelf. Blijf bijvoorbeeld gezond koken ook al heb je geen zin.

Maak dat wandelingetje, we mogen nog mits het niet te druk is.

Blijf wat langer onder die hete douche staan of liever nog; ga in bad.

Lees dat spannende boek om jezelf af te leiden.

Mediteer, bid of doe ontspanningsoefeningen.

Ga strijd uit de weg en geef je over aan God.

Bel iemand die je vertrouwt

Luister naar je emoties maar maak geen overhaaste beslissingen vanuit dit gevoel.

En geloof vooral: Je gaat hierdoor komen want je bent niet alleen. Dit zeg ik dus ook tegen mezelf.