De slotakkoorden van een kat

Aai mij maar

De asiels zijn de afgelopen maanden in ras tempo leger geworden. Door de corona crisis zaten mensen zoveel thuis dat de aanschaf van huisdier aantrekkelijk was. Ook voor mensen die er normaal gesproken geen tijd voor hebben. Om die dieren maak ik me wel wat zorgen natuurlijk want hoe moet het met de beestjes wanneer de crisis is bedongen? Hopelijk zorgt men dan voor een goede betaalde verzorger die tijd en aandacht geeft.

Hier zorgt -bij onze afwezigheid- de huishoudelijke hulp voor oud katertje Gijs. Zij vond van het weekend een heel epistel over wat hij nog tot zich neemt en hoe het fijn geprakt of anderszins aangeboden dient te worden. Ik ging niet lang weg hoor. Dat krijg ik niet over mijn hart nu. Maar een dagje naar de camping had ik erg nodig in een periode die mij zwaar valt. De periode van langzaam afscheid nemen van mijn kameraadje van 17 jaar.

Slecht teken

De dierenarts belde me met de uitslag toen ik op de behandeltafel bij de fysio lag. Met de Smartphone op de borst hoorde ik dat het geen FIP was (dodelijke kattenziekte). Het vocht uit Gijs buik kon nog nader onderzocht maar de uitslag zou hoe dan ook slecht zijn. En het beestje nog verder plagen met behandelingen, op de leeftijd van 20 jaar was een goede vraag. De dierenarts en ik waren het erover eens nu te stoppen en af te stemmen op Gijs. Als het niet meer gaat, moet ik hem in laten slapen.

Gijs houdt kranig vol. Hij wil nog op schoot en in de tuin liggen. Ik achtervolg hem door de dag heen met muizenhapjes. Een beetje natvoer, brokjes of vette kwark want hij vermagert snel. Hem zien eten maakt me gelukkig, al weet ik dat het hopeloos is. Deze keer wordt hij niet meer beter. Af en toe ben ik echt van slag. Een leven zonder mijn maatje kan ik me niet voorstellen. Wat een leegte! Gijs vult veel op- en veel aan. Ook tussen mijn man en mij. Ik kan dat niet zo goed uitleggen maar het is zo.

Kees?

In de loop der jaren hebben Gijs en ik elkaar leren verstaan. Dat kostte veel tijd omdat ik hem getraumatiseerd uit het asiel haalde. Daarom vind ik het zorgelijk wanneer er nu zoveel dieren worden opgehaald. Je moet echt in zo’n levend wezen willen- en kunnen investeren. Met Gijs heb ik geduld moeten hebben. Ik weet nog goed dat ik destijds het asiel belde en onze ‘proeftijd’ verlengd werd omdat ik niet goed raad wist met het vreemde gedrag van mijn nieuwe huisgenoot. Ik zei:’ Ik had hem Kees moeten noemen’. ‘Hoezo mevrouw?’ ‘Nou, van Mafkees…’ Ik kan er nog steeds om lachen. Gijs bleef Gijs heten en hij werd me steeds liever of hij werd steeds liever. Ik meen allebei.

Het zal hier wel even een tranendal worden binnenkort. Het zij zo.