Weer iets nieuws

Elke keer dat ik denk dat ik het nu wel gehad heb, bedenkt mijn lijf wat nieuws. Alsof het me zeggen wil dat ik nog zoveel –wilde- plannen kan maken maar dat zij daar geen trek in heeft. Misschien begrijp ik haar niet. Wil ze me iets anders zeggen? In lichaamstaal ben ik nooit erg goed geweest. Alleen de heftige rem van een botbreuk kan mij stil zetten.

De tijd dat ik rond hompelde met een gebroken teen was een tijd waarin ik –op die teen na-  weinig last had van de andere Pijnen die mij Plegen te Plagen. Prachtig hè, al die P’s na elkaar? Heel wat beter dan er de Pee inhebben. Die P. komt van ‘de pest’ overigens en betekent dat je erg gehumeurd bent.

De Pee

Gehumeurd zou ik goed kunnen worden. Want zoals gezegd: mijn lijf heeft weer wat nieuws bedacht als dwarsbomer van eventuele Plannen. En dat is een probleem in mijn linkerschouder met de mooie naam: Impingementsyndroom. Dit syndroom houdt in dat de schouderkop op onaangename wijze in beroering komt met het schouderkap, met name bij het zogenaamde zijwaarts heffen.

Nu ben ik er in mijn leven al aardig aan gewend, dat niets op rolletjes loopt. Dus ook deze wrijving verbaast mij niet. Alleen is het wel vervelend dat de eerdere problemen nog steeds niet weg zijn. Het is iets dat er bovenop komt. Daarbij doel ik niet op Rug en Co maar op de tennisarmen, die chronisch geworden zijn.

Shockwave

De dure shockwave-behandelingen hebben wel iets gebracht. ‘Welbesteed geld lieverd’, zou mijn vader zeggen. Hij heeft er hard voor gewerkt, dat zijn kind dit kan betalen. Wat is het toch met goede behandelmethoden, dat ze niet worden vergoed? Natuurlijk vraagt mijn lijf wel meer dan het gemiddelde aantal behandelingen dat nodig is, voor soortgelijk euvel. Helemaal over is het helaas nog niet.

Mijn nieuwe uitdaging vraagt om extra oefeningen maar mijn lijf heeft daar geen zin in. ‘Mag ik even liggen?’ vraagt het zacht en ik geef toe om het vervolgens met de oefeningen te plagen. ‘Anders moet je geopereerd’ zeg ik streng. En dus -pijn-steun- oefent mijn lijf. ‘Mogen wij ook meedoen?’ vragen mijn voeten. Die vinden oefenen (vreemd genoeg) best fijn. Nu voorruit, daar gaan we.

Manager

U begrijpt dat ik het er maar druk mee heb. Nog meer fysiotherapie, shockwave, pijnstillers en de nodige rust. Ik mag geen baan hebben. Geen naam of enige vorm van roem. Maar ik ben een manager van een lastig lijf. En ik vind dat ik dat best goed doe. Zonder er de Pee in te hebben.

Hoewel? Af en toe overkomt me ook dat. Het lijkt me wel vergeeflijk, toch?