Vinger aan de pols

Ik noem N. Beer dus dit plaatje is zeer passend!

Zoals sommigen van jullie weten is mijn vriend arts. Dat lijkt allemaal heel mooi en dat is het zeker maar er zitten ook nadelen aan. Zo betrapte ik hem er laatst op dat hij, tijdens een knuffelpartij om niet romantische redenen mijn pols vast hield.

‘Wat zit ie nu te doen?’ dacht ik: ‘hij voelt mijn pols!’ Om u gerust te stellen: alles klopt nog! Maar niet altijd even rustig…

Naast de heerlijke vlinders die een rol in mijn verhoogde hartslag spelen was er ook een minder aangename reden voor mijn hart om (af en toe) op hol te slaan: stress!

Ik zat namelijk weer in een traject waar ik vastbesloten uit weg had willen blijven: de zogenaamde medische molen.

koorts met onbekende oorzaak

Het begon alweer twee jaar terug dat ik periodes van verhoging en koorts had. Het begon met een paar dagen maar de dagen werden weken en de weken werden maanden. Dan verdween de koorts om een paar maanden later weer terug te keren en ook dan duurde en duurde het weer. Het is heel vervelend je constant gammel te voelen. Alsof er een griep op doorbreken staat maar het zet niet echt door. De afwas doen, voelde voor mij al alsof ik een marathon had gelopen.

De oorzaak van de koorts werd niet gevonden en daarom werd ik  doorgestuurd naar een specialist. Omdat er bij het eerste onderzoek iets aan het licht kwam, zijn meerdere onderzoeken gevolgd in een tempo dat iedere slak zou aanstaan. Maar ons dus totaal niet!  We waren zo een paar maanden verder met alleen gegis in de ruimte. N. bemoeide zich er flink tegen aan, met de beste bedoelingen. En ik ben in korte tijd een stuk wijzer geworden wat betreft het menselijk lichaam en het mogelijk falen van dat van mij in het bijzonder. Maar ik kreeg er ook de zenuwen van.

niet logisch

N. was namelijk niet tevreden over de aanpak in het ziekenhuis hier. De volgorde van de onderzoeken was niet logisch, een aantal onderzoeken wordt al helemaal niet gedaan…ook niet logisch! En waarom zat er steeds zoveel tijd tussen?? Het liefst had hij mij mee naar Duitsland willen nemen om gewoon alles in één dag eens goed na te lopen, zodat ik niet zo lang ik onzekerheid hoefde te verkeren.

Het duurde inderdaad erg lang allemaal en dat vrat aan mij. Maar de zware gesprekken over het onderwerp maakten mij ook niet vrolijker. Tot nu toe moest ik steeds alleen naar het ziekenhuis, terwijl ik van mening was dat N. deze dingen veel beter tegen de artsen in kwestie kon zeggen dan tegen mij!

Toen ik zei dat ik er van baalde steeds alleen in het ziekenhuis te zitten antwoordde N: ‘je weet toch dat je nooit alleen bent?’ In theologisch opzicht had hij een punt maar in emotioneel opzicht voelde ik me even totaal niet begrepen…

storm in een glas water

Daarom was ik extra blij dat één van N.’s afspraken niet doorging en hij mee kon naar het ziekenhuis deze week en hij bij het gesprek met betrekking tot de uitslagen kon zijn.

Dat gesprek was gisteren en er is een last van mijn schouders gevallen wat betreft de suggestieve diagnoses. Dit heb ik in ieder geval niet! Wat de koorts betreft zijn we terug bij af. Maar momenteel speelt het niet en ik hoop dat het wegblijft.

Eindelijk heb ik de voordelen ervaren van een privé dokter aan mijn zij. Hoewel? Hij is gewoon mijn vriend natuurlijk. En in medische molens is de steun van een vriend wel zo prettig.