Het beste ervan maken

Als je niet kan lopen, vlieg dan.

Een flashback: Ik zit met mijn vader bij de orthopeed. Mijn vader krijgt te horen dat goed lopen er niet meer inzit. Hij zal een soort corsetlaars krijgen waarop slechts een paar passen mogelijk zijn. Je zou kunnen denken dat mijn vader zeer teleurgesteld is, na maanden geduld met zijn voet in het gips. Maar pa zegt nuchter: ik moet er het beste van maken.

Het beste ervan maken is ruim interpreteerbaar want wat is het beste? Voor de één zal het er anders uitzien dan voor de ander maar simpel gezegd is het vaak zodanig positief, dat anderen het waarderen kunnen. Ik hoor de zin de laatste tijd weer regelmatig. Dat komt omdat juist nu een groot beroep op onze creatieve vermogens wordt gedaan. Ik weet niet hoe de restauranteigenaar (op de rand van het faillissement) dit ziet. Of de organisator van evenementen, die al maanden niks meer organiseren kan. Misschien smijt hij het liefst de zin (als dom cliché) de prullenbak in. En toch kauw ik op de zin en wat het teweeg brengt verder.

Vertrouwen

Ik heb mij de afgelopen maanden namelijk zeer verwonderd over inventieve oplossingen van mensen om bijvoorbeeld toch hun brood te kunnen verdienen, al zie ik ook dat er beroepen zijn waarbij echt geen alternatief voorhanden is. Maar er het-beste-van-maken gaat gelukkig verder dan een inkomen genereren. Het heeft te maken met je instelling. Het voorbeeld van mijn vader toont dat het omgaan met tegenslagen een bepaalde mindset vraagt. In deze mindset is er vertrouwen. Ik denk aan vertrouwen op God en op jezelf. Vertrouwen dat God niets ontgaat en Hij controle of antwoorden heeft, waar wij het niet hebben. Vertrouwen op jezelf dat je met veranderende omstandigheden om kan gaan.

Zelf heb ik die mindset niet automatisch van mijn ouders geërfd en ook mijn Godsvertrouwen moest nog groeien. Ik heb tijden gekend van enorm knokken tegen wat het leven mij bracht. Boos was ik. Boos en gefrustreerd. Ik was boos omdat ik met vervelende kwalen door het leven moest en gefrustreerd dat ik dit lot alleen moest dragen. Verdrietig ook, dat ik geen leuke baan had of een fijn stel kinderen. Ik begreep in die tijd niets van God en voelde me machteloos.

Voor alles is een tijd

Nu sta ik er anders in en niet omdat er voor alles een oplossing is gekomen. Ik beleef nog steeds pittige uitdagingen en kan niet over alles schrijven, wat wellicht maar beter is ook. Maar ik vind mijn weg. Met de afbeelding bij deze blog, wil ik duidelijk maken dat wat hulp erg fijn is. We hoeven het niet alleen te doen. Daarbij is het tevens zaak keuzes te maken. Zo zijn er dingen die ik bewust laat liggen omdat ik er niks aan veranderen kan, of omdat het de tijd niet is om ze te veranderen. Dat kan ook. Voor alles is een tijd, zei Prediker al. En daarom parkeer ik het één en pak ik het andere aan.

Zo heb ik de afgelopen maanden hard aan mijn conditie gewerkt. Ik genoot van de mogelijkheid om dit gericht in een revalidatiegroep op de sportschool te kunnen doen. Hoewel ik soms enorm veel pijn na afloop had en ook lang last hield, was ik toch dankbaar voor de mogelijkheid. Nu baal ik dat de sportscholen weer dicht moeten in een gedeeltelijke tweede lockdown maar bedenk direct strategieën hoe ik thuis verder kan oefenen.

Ruimte voor verdriet

Ik wil hiermee niet zeggen dat ik het altijd zo onder controle heb. Ik ken nog steeds tijden van schijnbare futloosheid. Die periodes van verdriet en rouw horen erbij. Toch zit het beste- ervan-maken wel aardig ingebakken omdat ik door dit lastige lijf al heel wat oefening heb. En als kind van mijn ouders heb ik natuurlijk ook kunnen afkijken want mijn moeder was al net zo.

Deze tijd biedt ook degenen onder ons zonder krachtige voorbeelden de mogelijkheid de flexibiteitspier te trainen. We zullen wel moeten willen we niet jammerend (of boos schreeuwend) ten onder gaan… Ik ben heel benieuwd welke training u het beste verder heeft geholpen op dit terrein. En hoe u het onderscheid maakt tussen laten liggen of juist aangaan.