Wat is dat toch,
dat medeleven
dat ik spontaan
een knuffel wil geven
aan iemand die ik
niet eens ken?
Is het omdat
ik zelf een mens
het mens-zijn van de ander ziende
en dan dat lot, dat onverdiende,
en de pijn
-die niet geziene-
mij plots zo eigen maken kan?
Omdat ik ook niet kreeg
wat ik verlangde
en ik nog altijd erom *bangde,
zo graag een knuffel
gekregen had?