Elegio Hanlensis

Ter nagedachtenis aan Pa’tje; een gedicht van zijn hand, dat ook weer een nagedachtenis is…

Jan Hanlo wil ik thans betreuren,

een kind in een volwassen lijf.

Dat überhaupt dit kon gebeuren

bewijst zijn korte tijdverdrijf.

Gedachten dwarlen door elkander

als najaarsblaadren van een boom

Verkeersgril van een medelander

maakte een eind aan Jossies droom.

Nooit zullen luie hagedissen

meer zonnen naast ’t zwarte git

ons blijft slechts over om te gissen

hoe ’t met hun verdere leven zit.

De *vogels blijven tureluren

boven dichters dichte graf.

Het is ons niet vergund te gluren

naar wat hij ons niet medegaf.

Ter illustratie dan ook Hanlo’s  gedicht: De mus https://www.youtube.com/watch?v=S6YjKYN7gnA

Pa genoot van het absurdistische en zou hebben gelachen.