Pril voorjaarsbos

Ter ere van de geboortedag van mijn moeder, een gedicht van mijn vader.

De hemellampen staan te stralen

met vele malen kilowatt

en doen hun schijnsel nederdalen

op vunzig neergeworpen blad.

De woudcoulissen openen de armen

om jou te koesteren en te warmen

ten teken van wie-doet-je-wat.

Och mocht ik hier maar uren toeven

tussen de hind’ en hertenhoeven,

de kreten van de Vlaamse gaai,

ver van de onmin en ’t tetterend lawaai.

Mijn vader schreef dit gedicht in de januari 2005. We waren toen nog onwetend omtrent het feit dat zij later in datzelfde jaar zou overlijden. De bossen zijn ook na de dood van mijn moeder, een grote troost voor mijn vader geweest.