blogs
Mijn stem terugvinden
Hebt een lievelingslied, dat u graag (mee)zingt? U kunt daarover graag in de reactiemogelijkheid schrijven. Mij werd bovenstaande vraag een tijdje terug gesteld, in verband met mijn opname in de kerkelijke gemeente, waar ik al jaren kom.
Ik dacht direct aan het lied als een hert dat verlangt naar water omdat het mijn dooplied was. Tegenwoordig hoor je dit lied nog zelden maar ik zong het voor en daarmee ontstond een leuk idee. Dat idee hield in dat het in het Nederlands aan de gemeente zou voorzingen en vervolgens in het Duits, zodat men mee kon zingen.
Vreugde
Een kinderlijke vreugde rees op bij de gedachte alleen al en deze nam toe tijdens het oefenen. Ik heb immers altijd zo graag gezongen. Volgens mijn moeder zong ik al voor ik kon praten in vorm van lalala-liedjes. Maar onderweg – en vooral de laatste jaren- was mijn stem aardig verstomd.
Door te mogen voorzingen was het alsof God mij, in geestelijke zin, mijn stem teruggaf. En ik door te zingen weer in contact kwam met een deel van mijn ziel, dat lang niet was aangesproken. Zingen kan heel bevrijdend werken. De dag dat ik als lid werd opgenomen, werd -mede door het lied- een nog blijere dag. Het zingen vond ik niet al te spannend omdat het om zo’n vertrouwd lied ging.
Maar de bal rolde verder en nu heb ik plots een nieuwe taak in de gemeente. U raadt het al; Ik ben lid van het muziekteam van de kerk en wel als zangeres want een ander instrument bespeel ik niet. Nu wordt het wel meer spannend want dit betekent dat ik niet alleen maar de voor mij vertrouwde liederen moet zingen…
Met z’n tweetjes!
En ook is het muziekteam niet zo groot dat ik altijd ondersteuning van piano of een tweede zanger heb. Zo vind ik mij vanmorgen dan ook op het podium terug met alleen een gitarist. Die laatste is niet zomaar een gitarist want hij brengt ervaring mee, die ik niet heb. En ook het nodige geduld. Dat laatste is erg fijn want ik kan geen noot lezen en doe het op mijn gevoel en gehoor.
Dat gevoel is geen slechte basis, zolang ik mijn zenuwen de baas ben. Dat is helaas niet de hele tijd het geval. Hier begin ik te laat, daar val ik te vroeg in. En toch loopt het lang niet slecht wanneer u bedenkt dat ik nog maar één keer echt meezongen heb, in een grotere formatie.
Vertrouwen
Nu heb je in zo’n gemeente ook lief publiek. Ik kan ze zelfs enthousiasmeren een nieuw danklied mee te zingen. Gewoon een paar keer herhalen. Zelf heb ik idioot veel geoefend maar dat hoeft men niet te weten. Ook praat ik mezelf niet naar beneden door mijn zenuwen openlijk te benoemen. Dat mag achteraf wanneer ik naar de koffietafel stuiter.
Zingen betekent voor mij niet alleen oefenen met mijn stem maar ook groeien in een nieuwe vorm van vertrouwen. Niet alleen het menselijke zelfvertrouwen, wat overigens welkom is. Maar ook het vertrouwen in een God, die mij ziet en die het belangrijk vindt, dat ik mijn stem ga terugvinden.
Daarop zeg ik van harte *Danke!