De beste therapie

Schaduwspel

‘Huhu! Ik heb twee plekken uitgezocht waar we kunnen wandelen. Bij de ene kan je eerst naar mij komen en dan rijden we erheen. Bij de andere moet ik iets verder rijden maar het is erg mooi daar.’

Bovenstaand voorstel stond afgelopen week op mijn telefoon en was afkomstig van Melanie. Doordat zij een hond heeft en ondernemend is, heeft zij onze omgeving al uitgebreid verkend.  En ik mag nu op deze kennis meeliften. Bij het voorstel staan twee linkjes, waardoor ik online kan kijken wat ik van de plekken vind.

Keuze

En ik mag kiezen! Dat raakt me omdat ik niet altijd een keuze krijg, waar ik het graag zou willen. Wat me ook raakt is de ontspanning, die Melanie mij biedt. Ik hoef niet zelf uit te zoeken waar de plekken groen verdeeld zijn in onze omgeving. Ik zou er wel uitkomen maar zou ik daar in mijn uppie heengaan? Ik denk het niet en zo ja, dan zelden.

Met Melanie heb ik zeker om de week wel een wandelafspraak en ze verlopen meestal zo, dat zij linkjes naar mij stuurt. Een enkele keer kom ik met een voorstel of vraag ik om nog eens naar een bos te gaan waar we al waren. ‘Je weet wel, dat bos met die plas in het midden’ is een zin die ik zou kunnen schrijven. Of ik een zoek naarstig naar een foto die ik daar maakte om te laten zien waar ik heen wil. In de hoop dat Melanie de plek herkent.

De steppe

Respect voor mijn grens

Fijngevoelig stemt Melanie op mij af wanneer het om de lengte van onze wandelingen gaat. Dit waardeer ik. Veel mensen begrijpen namelijk niks van beperkt belastbaar zijn door onzichtbare en/of onbegrepen aandoeningen. Hoewel er voor chronische vermoeidheid meer aandacht is gekomen door de long Covid patiënten. Ik besluit mijn grens iets te verleggen. Met hondje Lilly op mijn hielen lopen we nog een stukje verder.

Fijne gesprekken

Wat is het hier mooi! Het landschap is afwisselend. Van bosachtig naar open vlakte. Hier stonden ooit naaldbomen maar die werden ziek. Nu wuift er lang gras en lijkt het een steppe. Een kleine begraafplaats laat ons stil staan bij de verschrikking van oorlog. Ik fotografeer de sneeuwklokjes bij de grijze kruizen en bewonder de meesjes, die af en aan vliegen. We gaan er even zitten en bedenken hoeveel ouder wij al mochten worden, dan deze jongens.

Aan het einde van de route gaan we ook nog zitten. We hebben altijd zoveel te bespreken, dat het  afscheid nemen moet wachten. Lilly weet dan hoe laat het is. Ze gaat er bij liggen want dit kan even duren…Zelf noemt Melanie het zo samen wandelen en praten, de beste therapie. Ik schrijf dit met een lach want ze heeft helemaal gelijk.

En met wie gaat u graag aan de wandel?