Het is avond en ik ben al naar bed gegaan maar het inslapen wil niet lukken. Nu heb ik daar wel vaker last van maar vannacht is er een duidelijke oorzaak en wel de wind. Die blaast stormachtig rond het huis. Ik maak me om dit huis van steen geen zorgen. Nee, die is stevig genoeg. Maar ik heb nog een andere woning…
Ik doel op de stacaravan in de Eifel. Het metalen deel lijkt op een zeecontainer met ramen en deuren. Daarvoor is echter nog iets gespannen, dat niet meer zo stevig is als vroeger; de voortent. Afgelopen jaar heb ik handmatig een lange naad genaaid. Dat was een enorm gedoe en de tent heeft nog veel meer naden.
Aan deze naden denk ik, terwijl ik in bed lig en de wind hoor blazen. In gedachten zie ik de voortent al in flarden en de spullen die erin staan nat van regen of sneeuw want die laatste valt ook dezer dagen. Ik weet maar één ding; ik moet ernaar toe. Maar eerst bid ik en probeer in plaats van flarden een paar engelen naast de tent te zien. Vertrouwen dat iets goed afloopt is voor mij een uitdaging.
Het waait de volgende dag nog flink maar niet meer zo erg als gisteren. Ik rij dus naar de Eifel, voorzien van een thermoskan thee en een paar boterhammen. Natuurlijk heb ik garen en tape bij me voor het geval ik provisorisch iets herstellen moet. Tenslotte heeft de tent al een plek die zo opgelapt is, uit een jaar dat ik niet tijdig heb zitten naaien. Ik noem dat de tape-plek.
Wanneer ik aankom, is eerst opluchting mijn deel want de tent heeft de storm doorstaan. Maar dan doe ik iets doms. Moe na de slechte nacht parkeer mijn auto zonder nadenken op de wei voor de caravan. Te laat ontdek ik dat de wei veel van een moeras weg heeft. Ik zit vast! Ik probeer vooruit, geef gas maar de wielen draaien dol door in de modder. In de achteruit, hetzelfde probleem. Mijn auto wil wel maar kan niet.
Langzaam raak ik in paniek. Dan verschijnt mijn buurvrouw Brigitte, die ik niet hier had verwacht met dit slechte weer. Maar Brigitte is er om de vogels eten te geven. Dat doet ze wekelijks, de schat. Ze wil best helpen en gaat achter de auto staan om te duwen. Maar Brigitte is geen superman. Uiteindelijk moet de wegenwacht eraan te pas komen en omdat het vermijdbare pech is, mag ik zelf betalen. Het kan me niet veel meer schelen. Hoofdzaak eruit!
Wanneer ik later terug naar huis rijd bedenk ik hoezeer dit voorval op mijn leven van de afgelopen jaren lijkt. Ik zat vast, in symbolische zin. Ik kon gas geven wat ik wilde, roepen wat ik wilde, beweging zat er niet meer in. Ze noemen dat ook wel aan de dood paard trekken. Zinlozer kan iets niet zijn. Wat heb ik destijds vaak gebeden: “God, help! Haal me hieruit. Ik zit zo vast en red het niet alleen”
Mijn geduld werd beproefd maar nu kan ik zoals David in psalm 40 zeggen:
4.Hij gaf mij een nieuw lied in de mond, een lofzang voor onze God.
Leren lopen
Ja, ik ben eruit maar het voelt alsof ik het lopen verleerd ben en zingen doe ik ook niet de hele tijd. In beweging komen is moeilijk. Soms lijkt het alsof de modder nog aan mijn benen kleeft. Ze zijn zwaar. Opnieuw mag ik bidden en geduld hebben, vooral met mezelf.
Voor mij is één ding belangrijk nu. Te oefenen in vertrouwen want waar God eens geholpen heeft, zal hij dit zeker vaker doen. Gelukkig gaat lopen stap voor stap en heb ik vaste grond onder mijn voeten.
Wat een verhaal! Je maakt wat mee zeg. Goed opgebouwd geschreven Anne en prachtige vergelijking tussen de letterlijke modder en de figuurlijke en die psalmtekst die er precies bij past. Modder, storm en regen horen bij het leven, maar er komen weer zonnige tijden! Die gun ik jou van harte. Liefs, Jantine
Dankjewel lieve Jantine. Ik wens jou ook veel mooie zonnestralen!
zo jammer dat emoticons niet zichtbaar zijn in mijn reactie: vastzitten en weer in beweging komen, mooi
Ja, ik weet niet wat dat is Rieky. Maar bedankt voor je reactie!
mooi en moeilijk.
Zo is het Maria. Dankjewel voor je reactie.
Geduld hebben met jezelf, dat is raak verwoord, Anne! Als dat lukt, komt er vanzelf een ‘new song’ in je hart. Je bent goed bezig!
Lief gezegd Monique. Dankjewel!
Oh, wat een pech. Gelukkig was je niet alleen. Al hielp je dat met je auto uiteindelijk niets verder, wel fijn dat je tijdens zulke baaluurtjes dan toch nog even in goed gezelschap was. Wel een opluchting dat de voortent in orde is zeg! Dat je daar in het voorjaar en in de zomer steeds meer modder van je benen mag gaan lopen! Ondersteunt door Zijn altijd sterke armen. Stapje voor stapje.
Oh, ik was zo blij dat Brigitte er was Miriam! Dankjewel voor je lieve reactie.
Vervelend dergelijke geschiedenissen. Jouw geloof heeft je wel degelijk beschermd in deze test/beproeving! Immer vertrouwend op jouw innerlijk kompas, heeft er mede toe geleid tot deze oplossing en loop van zaken, deze uitkomst.
Ik heb zelf ondervonden dat het volgen van je eigen intuïtie, oplossingen biedt. Dit gaat niet zonder slag of stoot en kàn in beginsel tot twijfel resulteren. Grote twijfel zelfs. Een weg voor doorzetters…. die soms geflankeerd wordt door Gods geleiding. 😉
Waar zouden we zijn zonder die intuïtie Hans. Daarbij geteld Gods zegen en dan komt het onverwacht tot een goed einde 🙂 Dankjewel voor je bemoedigende woorden.
Je hebt ze goed op een rijtje, Anne! Veelbelovend! 🙂
(d.w.z. “ga zo door”)