Bevroren bron
Ik ben als sneeuw, die
vastgevroren zit:
Ze heeft haar smetteloze
glans verloren.
Ze is uit koude en uit
vuil geboren.
Maar wat nu grauw is, was eens stralend wit.
Alleen wanneer Uw warme liefdeszon
mijn koude, harde hart
weer wil verwarmen,
Dan smelt wat koud is tot
een warm erbarmen,
Dan wordt bevroren water
tot een bron.
Herkenbaar
Het gedicht van Nel Benschop vind ik terug in een bundel, die ik kreeg ter gelegenheid van mijn volwassen doop in 1987 en beschrijft een toestand die ik zeer herkenbaar vind. In 2022 schreef ik zelf dit, met betrekking tot een vraag over het omgaan met conflicten.
‘Mijn boosheid is van korte duur. Het verdriet duurt langer en wordt steeds opnieuw gevoed. Steeds probeer ik het af te geven, in Gods Hand te leggen. Maar vaker dek ik het af, keer ik mij naar binnen, zwijg ik als het graf. Wat moet je anders, wanneer je niet wordt gehoord? Een deel van mij is afgestorven, versteend of noem het bevroren. Ontdooien is gevaarlijk —-
Ik had ook kunnen schrijven: voelen is gevaarlijk. Want dat had ‘ontdooien’ ingehouden; dat ik weer zou gaan voelen, dat het in mij weer zou gaan stromen. Maar stromen kan alleen in een veilige omgeving. En zo stond ik stil in de tijd. Bevroren..
Muur
Mijn geloofsleven leed natuurlijk mee. Ik had een muur opgetrokken uit zelfbescherming. Het hielp een beetje het boze buiten te houden. Maar ook het goede kwam niet meer binnen. Ik merkte dat mijn geloofsleven vervlakte en ik niet meer echt blij kon zijn. Ergens voelde ik me ook door God verraden.
Inmiddels geloof ik dat niet meer. Wat mij overkwam was zonde. Nu ik ben gegaan, ben ik voor een enkeling niks beter want weggaan is ook ‘zonde’, toch? Of heb ik aan de zonde een grens gesteld? U mag hier uw eigen mening invullen. Feit blijft dat ik nu weg ben uit een situatie waarin ik moest bevriezen om het vol te houden.
Onwennig
Ontdooien is niet meer gevaarlijk maar nog wel heel ongebruikelijk en onwennig. Ik geloof dat ik daar nog wat hulp bij nodig zal hebben want ik kom vanuit mezelf niet goed bij mijn gevoel. Tranen huil ik zelden, terwijl huilen zo heilzaam zou zijn. Alleen wanneer er plots druk op de ketel komt, loopt mijn vaatje over. Het kan iets kleins zijn wat triggert. Of iets groots. In ieder geval weet ik dan even dat ik het nog kan: voelen.
Naast triggers in tranen-zin zijn er ook fijne gebeurtenissen die het ijs doen kraken. Druppels wellen op in mijn ziel. Een stroompje is het nog niet maar wat niet is, kan komen…
Het ontdooien komt Anne, maar het kan nog even duren. Dikke knuffel van Jantine
Dankjewel lieve Jantine. Dikke knuffel terug XXX
lieve Anne, ik hoop dat jij diegene vindt, waarbij jij weer mag leren ontdooien en meer en meer weer ruimte maakt voor je gevoel. liefs, Johanneke
Dankjewel voor je lieve reactie Johanneke.
Bemoedigende groet,
Dank je Rob. Een warme groet terug van mij.
Lieve Anne, tja wat is zonde?
Bevriezen kan soms in 1 enkele nacht, ontdooien duurt meestal langer, en betekent ook “dooizooi” opruimen,
liefs en sterkte
Dooi-zooi, goed gevonden Rieky. Dankjewel voor je reactie. Fijn!
Laat een ander jouw tranen huilen Anne. Er is er EEN die dat voor je over had. Geef HEM je denken. Geef HEM je alles. Hij weet precies wat je nodig hebt. Hij kent je, zelfs beter dan dat je jezelf kent
Dank je Cas. Ik las gisteren nog wat verder in het bundeltje met gedichten en las dit: Er is niets dat ons redt dan Christus lijden. Niets dat ons troosten kan dan Zijn verdriet — Sluit wel aan bij jouw gedachte meen ik.
Wat heb je dat mooi verwoord en wat herkenbaar. Leren ontdooien is een hele uitdaging, maar ook zo kostbaar.
Zonde ?
Het is ‘zonde’ als je niet kunt zijn wie je werkelijk bent, een mooi kostbaar mens er niet mag/kan zijn.
Ontdooien daar mag je je tijd voor nemen en Papa wijst je de weg.
Dikke (digitale) knuffel.
Dankjewel lieve Danielle, voor je reactie en je medeleven. Ja, stap voor stap en niet zonder Zijn bijstand…
Lieve Anne,
wat naar dat je zolang in een kramp, bevroren was.
Hopelijk krijg je veel warme liefde van Hem en vrienden zodat je relatief snel ontdooien mag.
Groet, Margriet
Dankjewel lieve Margriet!
Dit hè…
Mijn boosheid is van korte duur. Het verdriet duurt langer en wordt steeds opnieuw gevoed. Steeds probeer ik het af te geven, in Gods Hand te leggen. Maar vaker dek ik het af, keer ik mij naar binnen, zwijg ik als het graf. Wat moet je anders, wanneer je niet wordt gehoord? Een deel van mij is afgestorven, versteend of noem het bevroren. Ontdooien is gevaarlijk —-
zo prachtig en herkenbaar geschreven door jou,Anne.
Als je in de derrie zit, zo treffend…… en dan las ik in de Bijbel: “Mijn genade is u genoeg”!
Troost. Hou vast aan jouw intuïtie als je het niet meer weet te beredeneren.
Dankjewel voor je persoonlijke reactie Hans. Ik twijfel soms bij dergelijke kwetsbare uitlatingen. Maar plaats zoiets toch omdat we allemaal wel eens door de derrie gaan… Ik ben blij dat jij Zijn genade kent. Die is een grote troost inderdaad. En God lijkt mij te leiden door de inzet van mijn intuïtie. Dat vind ik ook weer genade 🙂
Ik wou zo graag dat ik wat troost kon geven
Dat doe je al hoor Aritha. Door hier even te reageren. Dank!