‘Heb je zin vanmiddag met mij naar het Brückenkopfpark te gaan?’ vraagt Malou op zekere dag. En ik -de verhuisstress moe- stem enthousiast toe. Het park is niet ver van mijn woning en ik wilde er al een tijd eens een kijkje nemen. Samen is natuurlijk veel gezelliger, zeker met een onderhoudend persoon als Malou. Ik ken haar via Claudia en we wonen nu dicht bij elkaar, wat mogelijkheden schept.
Even later lopen we door het park en kijk ik mijn ogen uit. Vooral de verschillende tuinen trekken mijn aandacht. Maar ook de kleine dierentuin is leuk. ‘Na, wie geht’s?’ hoor ik Malou zeggen. Ze heeft het niet tegen mij maar tegen één der dieren. Ze gebruikt hiervoor haar dier-contact-stem, die ik grappig vind en herken. Zo praat ik ook tegen Brammetje.
Bij de moestuin staat het bordje, dat bij deze blog prijkt. De tekst raakt me omdat ik juist in deze tijd afhankelijk ben van derden. Derden die bloemen zaaien. Zonder hun hulp had ik niet uit de situatie, die ik in; Achter de coulissen beschrijf weg kunnen komen. Met dit blogje wil ik iedereen die mij steunde eren.
Zo is er mijn fysiotherapeute Steffi, die helpt met de nieuwe woning poetsen. Gewapend met emmers en schoonmaakmiddelen staat ze (de dag voor de verhuizing) op de stoep. Samen gruwelen we over de vieze wc en genieten we van het eindresultaat. Steffi is naast fysiotherapeute al langer een vertrouwenspersoon. Daarbij voelt zij natuurlijk -ook zonder woorden- aan mijn lijf, dat er chronische stress in het spel is. Ze kan me iedere keer uit de knoop halen of me helpen minder verkrampt door het leven te gaan. Vandaar dat zij nu voor poetsfee speelt.
De meeste Duitse woningen worden zonder keukenblok verhuurd en dat vind ik op zijn Duits gezegd nogal ‘doof’ (stom). Gelukkig ken ik twee keukenhelden, die heel goed kunnen samenwerken. Die twee weten ook nog wat ik mooi vind en zo vinden mijn vriendin Melanie en haar man Thomas een tweedehands keuken voor mij.
Hij staat echter al 20 jaar in een schuur opgeslagen en moet grondig schoongemaakt. Maar dan heb je ook wat! Mijn helden moeten natuurlijk meerdere malen aan de slag want zo’n keuken monteer je niet in één keer en er moeten apparaten aangeschaft; zoals een kookplaat en oven. Tussendoor zijn ze niet te beroerd nog andere dingen op te hangen. Of me te helpen met het internet.
Dan zijn er nog de vele lieve Meelevers op afstand, die kaartjes sturen of berichten. Sorry dat ik niet altijd bedank of reageer. Het is me soms nog teveel allemaal. Maar ik ben erg blij met jullie steun. De kaartjes staan in een groep op mijn tafel en herinneren mij aan jullie.
Dan zijn er de vrienden die ik in geen tijden heb gezien maar ze bidden trouw voor mij en dat schept een band. Gebed is enorm belangrijk. Zelf bidden lukt niet goed. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben te verdrietig. Maar ik ben blij dat God dan anderen gebruikt om voor mij de woorden te vinden, die mij ontbreken.
Er zijn nog meer mensen die mij hebben geholpen maar ik weet dat niet iedereen bij name wil worden genoemd. Als mijn Turkse buurvrouw nieuwsgierig vraagt hoe de woning bij mij belandde, draai ik dan ook om de hete brij heen. Laten we het erop houden dat mijn netwerk groter is dan ik zelf dacht. En er meer mensen achter mij staan, dan ik had durven dromen.
Dat wil niet zeggen dat ik me nooit alleen voel. Dan moet ik door de pijn heen en dat is pijnlijk. Verdriet en dankbaarheid wisselen zich nog af maar ik weet dat de dag komt dat vooral dat laatste, het laatste woord zal hebben. En om daarop vooruit te lopen en erop te vertrouwen dat dat zo is, schrijf ik alvast dit blogje. Om iedereen die mij weer hoop geeft, te bedanken.
Jullie zijn de sterren, die aan een donkere hemel staan.
Wat geweldig en bijzonder dat je zo geholpen wordt Anne. Het is je gegund. Ik hoop dat het een warm, gezellig thuis voor je mag zijn, waar je je geliefd gezien en geliefd weet door je hemelse Vader.
Dankjewel lieve Danielle!
naar een nieuw huis, neem je vooral jezelf mee,
“dat jij weer thuis mag komen”en
dat de stress weer uit je lijf mag stromen….
liefs
Dankjewel lieve Rieky!
Lieve Anne we staan achter je hoor. We voelen je pijn. We ervaren je verdriet. Onze hemelse Vader weet doormiddel van Zijn Zoon hoe Hij met pijn en verdriet moet omgaan. Menselijk hopen wij dat je snel alles achter je kunt laten.
Heel veel lieve groeten van mij en Ien
Dankjewel Cas en Ien. Lieve groeten terug!
Lieve Anne,
Deze zegen voor jou
Moge de weg je tegemoet komen.
Moge de wind altijd in je rug zijn.
Moge de zon warm op je gezicht schijnen,
de regen zacht op je velden vallen.
Moge de zon je dagen verwarmen,
de sterren je nachten verlichten.
Moge de bloemen bloeien langs je pad.
Moge je huis alle stormen doorstaan.
Liefs Boukje
Wat een mooie zegenbede Boukje. Dankjewel!
Hallo Anne,
Blij van je te vernemen! Vele keren heb ik tevergeefs jouw blog geopend, om een nieuwe post aan te treffen. “Wie schrijft, die blijft.” Ha, nu eindelijk laat je weer van je horen. 😉
…. En dan laat je van je horen op een hoopvolle wijze; jou eigen.
Ik lees dat je flink wat welwillende handen aangereikt krijgt. Mooi, en goed voor de verdeling van inspanningen. Dat het op geestelijk en emotioneel vlak ook zo mag zijn!…..
Hallo Hans, Dankjewel voor je reageren en regelmatig kijken hier. Het werd inderdaad tijd voor een nieuwe blog. Ik kom nog weinig tot schrijven. Ben wat overspannen. Maar wel hoopvol, zoals je kunt lezen 🙂
Lieve Anne,
Wat heb je je situatie prachtig beschreven. Je vader en moeder zouden trots op je zijn. En wat fijn dat je zo geholpen wordt. Dank aan jullie, lieve vrienden van Anne, ook van mij!
Begrijpelijk dat je vaak verdrietig bent, Anne, je hebt veel te verwerken. Maar de bloemen gaan ook ooit in jouw tuintje weer bloeien hoor!!!!
Dikke knuffel van Jantine
Dankjewel voor je lieve reactie Jantine. Een dikke knuffel terug van mij!
Ik hoop en bid dat Hij je zal overladen met nog veel meer troostvolle momentjes zoals deze. En de kracht die je daarvoor nodig hebt in je lichaam. Hou vol lieverd! Dikke knuffel voor jou
Dat is lief gezegd Miriam. Dat wens ik jou ook toe, vooral wat extra kracht. Knuffel terug van mij.
Zo geweldig dat je je geweldig getroost en gesteund voelt door de mensen om je heen. Dat je er zelfs meer had dan je zelf had gedacht.
Je ziet dat het ook voor jou op die manier werkt, waarvan dit gezegde spreekt:
Wie voor een ander bloemen zaait, bloeit zelf ook op.
Veel sterkte verder, Anne!
Dankjewel Yvonne!