Achter de coulissen
Afgelopen week was de sterfdag van mijn moeder. Normaal plaats ik dan een gedicht van mijn vader, zoals ieder jaar . Ik vind het een mooi gebruik om zo mijn ouders te herdenken. Maar dit jaar heb ik niets gepost. Niet dat ik aan de sterfdag voorbij ben gegaan maar ik
A. had nog geen internet. En…
B. mijn hoofd zit vol met een andere vorm van rouw.
A. Kwam omdat ik ben verhuisd. Ik woon niet meer in het grote Duitse huis maar in een kleine bovenwoning, elders…
B. Mijn rouw betreft mijn huwelijk
Eigenlijk ben ik al jaren in de rouw om dat wat had kunnen zijn, maar wat nooit is geweest. Omdat wat ik voor- en op de bruiloft kreeg voorgeschoteld, kort daarna al in rook opging. Het belangrijkste wat ontbrak was verbinding. Ik heb hier lang naar gezocht, het aangesproken om vervolgens op een muur te stoten. Niet een keer maar herhaaldelijk.
Het gevolg was dat ik me dikwijls eenzaam voelde. Ik verlangde naar diepgang. Naar gesprekken van hart tot hart. Ondanks verwoede pogingen bleef het oppervlakkig. Erover proberen te praten leverde slechts strijd. Wat deed ik nu moeilijk? We hadden het toch goed? Dan keek ik naar ons mooie huis en de mooie tuin en dacht: ‘Materieel hebben we het goed maar een mens heeft ook een ziel en die wil gevoed.’
Naast een gebrek aan verbinding ontbrak het helaas aan nog meer dingen, die voor een relatie van belang zijn. Ik noem het hier maar even: de fijne gemeenschappelijkheden. De Duitse taal kent een mooi woord voor gebrek in het algemeen: Mangel. Iemand die ondervoed is, noem je dan mangelernährt.
In emotionele zin raakte ik ook mangelernährt. Ik probeerde te compenseren met behulp van vriendschappen. Dan reisde ik naar Arnhem en laadde mijn batterij weer op. Of ik ging wandelen met mijn lieve Melli. De natuur en onze gesprekken deden mij goed.
Ik ben goed in compenseren en geneigd de kijken naar wat er wel is. Natuurlijk waren er dingen, die ik waardeerde aan mijn man. Ik zou vanwege de mangel dan ook niet zijn weggegaan. Maar helaas was er ook een andere lijst. Een lijst van dingen die er niet hadden moeten zijn omdat ze in een huwelijk niet thuishoren.
Ik noem de dingen op deze lijst incidenten. Incidenten waar ik me in het begin rot van schrok om later te ontdekken dat je je hier ook rot van mag schrikken. Dat ook anderen ervan schrikken wanneer het hun gebeurt. Of wanneer ik het hun vertel.
Ik ging steeds meer op eieren lopen om vervolg-incidenten te vermijden. Maar vroeg of laat belandden we weer in een langdurige fase waarin het weer gebeurde, ieder jaar opnieuw. Mijn gezondheid, toch al een zwakke plek, leed mee. Ik was steeds vaker ziek.
Mijn creativiteit kwam in dezelfde neerwaartse spiraal als mijn gezondheid. Blogs schreef ik zelden nog. Het boek waar ik ooit aan begon, lag jaren stil. Het werk voor de kerk, lukte niet meer. Ik viel af en sliep steeds slechter. Mijn omgeving maakte zich langzaam zorgen. Dit kon zo niet langer. Maar waarheen moest ik dan vluchten?
Want zo voelt mijn vertrek, als een vlucht. Nu ik eruit ben, is niet plots een grote opluchting van mij deel geworden. Ik die al jaren rouwde om wat had kunnen zijn, maar wat niet was, moet kennelijk nog een fase van rouw door. Want nu is het echt uit. Ik kijk achter de coulissen van ons huwelijk en zie wat ik al jaren meende te weten. Achter de coulissen is het leeg.
mooi gezegd: achter de coulissen is het leeg
Dankjewel Jantine.
Ach lieverd toch….. wat verdrietig te lezen dat je je zo eenzaam hebt gevoeld waar je naar anders hoopte. Een hartenknuffel van mij en veel troost en sterkte bij een nieuw hoofdstuk in je leven.
Veel liefs Miranda
Dankjewel Miranda. Veel liefs terug van mij.
Ach Anne wat verdrietig dat je al jaren niet floreerde en bleef zoeken en aarzelen. Je schrijft zo beeldend over de coulissen waarachter het eigenlijk al jaren leeg was. En over rouw die langzaam jullie huwelijk binnensloop.
Veel sterkte lieve Anne en dat je terecht mag komen waar je tot je recht komt.
Dankjewel lieve Willemijn. Dat hoop ik ook: tot mijn recht komen.
lieve Anne wat raakt jouw verhaal me.
Bedankt lieve Rieky, ook voor je berichtje per App.
Zo verdrietig, wanneer al het nare dat je in je huwelijk mee moest maken en alle pijn die je daarbij voelde nog eens dubbel en dwars wordt bevestigd op het eind… En toch hoop ik dat dit je een klein beetje mee mag helpen in je verwerking. Hele dikke knuffel voor jou!
Oh Anne, wat dapper dat je uiteindelijk je (jullie) Mangel hebt durven zien, en een nieuwe fase van rouw hebt toegelaten er te zijn. Maar ook verdrietig dat het zo moest gaan.
Mocht je weer in Arnhem wonen… weet dat je nog steeds heel erg welkom bent in de WoordenWerkPlaats!
Dankjewel Monique. Arnhem trekt nog steeds aan mij. Geen wonder ook met al die lieverds die daar wonen…
lieve Anne, gewoon een dikke digitale knuffel van mij voor jou!
liefs, Johanneke
Dankjewel Johanneke.
Lieve Anne, Wat heb je het meesterlijk op papier gekregen. Ik voel met je mee. Na al die jaren gemis van wat nu juist het belangrijkste is, is het heel begrijpelijk dat er ook nu nog rouw is. Nu je eruit gestapt bent, wat ik super dapper vind zoals je weet, kun je het waarschijnlijk pas echt gaan verwerken.
Heel veel rust en goeds gewenst lieve Anne !
We horen en zien weer.
Dankjewel lieve Irene. Jouw medeleven deed en doet mij goed.
Wat verdrietig, ik wens je heel veel sterkte. ‘De weg naar overvloedig leven is soms een weg vol tranen’ zei iemand pas tegen me en het is ook echt zo! Ik zal voor je bidden.
Dankjewel voor je meelevende reactie en je gebeden Lieneke.
Tja, Anne…..nogmaals van ver, vanuit Breda, veel kracht en vastberadenheid toegewenst. Laat je energie niet opgeslokt worden door het ‘compenseren’ waarvan je in jouw blogpost melding maakt. Ik vermoed te weten dat ‘compenseren’ jou op een verkeerd spoor zet? Ben op je hoede hiervoor. Gelukkig heb je een ‘band’ met hierboven!
Groetjes en veel sterkte van Hans.
.
Laatst kwam een (slag-)zin in me op die in veel gevallen een waarheid bevat: ….”Het leven is niet mals; hou je taai”….
❤️
Ha Hans, Dankjewel voor je medeleven langs de digitale kanalen. Ik vind de slagzin leuk. Kende ik nog niet. Je hebt gelijk met je advies. Compenseren moet geen valkuil worden. Liebe Grüße, Anne
Jij Anne, pakt mijn voorgaande reactie erg goed op! Dank hiervoor. Na het plaatsen was ik wat huiverig erover, want het is voor meerderlei interpretaties uitlegbaar. Bravo!
❤️
Hey Lieve Anne, ik wens je heel veel sterkte maar ik weet dat je het kan, want je hebt afgelopen jaren ook gekund… een hele dikke knuffel, ik hoop je snel te spreken. liefs Elsbeth xxx
Hi Elsbeth, Wat leuk dat je hier kwam lezen. Er komt wel veel op me af maar jouw vertrouwen in mij doet goed. Knuffel terug en tot bels.
Foutje bedankt, m’n reactie op compleet verkeerde plek! Liefs
Lieve Anne, wat een verdriet.
Ik zegen jou met Gods tastbare nabijheid en bid je genezing bij Hem zult vinden.
Hij ziet jou, heeft jou altijd gezien en weet alles.
Groetjes Danielle
Dankjewel Danielle!
Lieve Anne,
iets verschrikkelijks heb je toch mooi verwoord.
Heel veel sterkte gewenst en dat je snel mag herstellen van alles.
Groet, Margriet
Dankjewel Margriet.
Lieve Anne, wat verdrietig om te lezen.
Sterkte en de kracht en de troost van de Heer toe gebeden.
Lieve groetjes,
Rita
Dankjewel Rita.
Ach Anne, wat verdrietig voor jullie beiden.
Zo’n besluit ‘moeten’ nemen doe je niet zomaar, dat lees ik ook in jouw blogverhaal terug. Bovendien ervaar je, vermoed ik, al ben je uit de situatie, het verleden van jouw huwelijk met je meedraagt. Niet praktisch maar wel mentaal. Je hebt ervan geleerd, zo lees ik, maar je had natuurlijk liever een goed huwelijk gehad. En dat doet pijn… Een litteken zogezegd.
Gelukkig weet je waar je terecht kan met jouw verdriet en pijn. Overvloedige genade en vrede toegewenst in het verwerken van dit alles, lieve Anne.
Hartelijke groet,
Yvonne