Kijken in de tijd

‘Een herfstdag, natuurlijk een herfstdag, ik loop door Nijmegen, door de oude Lange Hezelstraat, ik weet wat er gaat gebeuren, wat alleen maar gebeurt omdat ik het weet maar ik stel het nog even uit. Natuurlijk loop ik hier even met mijn vader, minstens een paar seconden. Ik zeg, ik wil graag zeggen: ‘wat voorbij gaat, is nog gaande, dus niet voorbij’ Hij is het met me eens: veel blijft maar voorbijgaan zonder ooit voorbij te zijn. Bijna niets eindigt ooit echt. — Thomas Verbogt

Dit fraaie gedicht van Thomas Verbogt treft me diep in mijn hart. Staat het niet op de winkel waar mijn vader altijd kwam? Pa is in mijn gedachten daar op de oude Hezelstraat. Hier kocht hij zijn kazen en biologisch vlees. De kaaswinkel is er nog en draagt het gedicht op zijn venster. Naar de slager zoek ik tevergeefs.

Trouw

Bij de kaaswinkel denk ik aan pa’s trouw. Trouw aan zijn leveranciers en aan bepaalde merken. Wanneer iets uit het assortiment genomen werd, klom hij in de pen want wat maakten ze hem nu? De augurken van Struik niet meer verkrijgbaar? Dan kon echt niet hoor. In fraaie zinnen beklaagde hij zijn nood om vervolgens -uiterst beleefd- te vragen het artikel weer te bestellen.

Ik fiets langs de voormalige ouderlijke woning. De vensters kijken kaalgeslagen de straat op. Geen vitrage meer want dat is niet hip. De grote spar uit de voortuin, hebben wij nog laten vellen omdat hij de verkoop in de weg stond. Bij leven had pa dat niet goed gevonden maar hij had -in zijn laatste levensfase- ons toestemming gegeven: ‘ *Après moi le déluge – na mij de zondvloed’, zei hij om zijn standpunt duidelijk te maken.

Verwilderde tuin

Nee, snoeien van struiken of bomen vond mijn vader (bij leven) niet goed. Hij liet na de dood van mijn moeder de tuin flink verwilderen. Daar kijk ik met een glimlach op terug. Vergeten is het vele werk, dat hij ons na zijn overlijden heeft bezorgd. Gebleven zijn de mooie herinneringen, aan een eigenzinnig mens; die in mij een beetje voortleeft.

Mijn vakantie in Nijmegen brengt vele herinneringen naar boven. Niet in de laatste plaats omdat ik in de buurt van de ouderlijke woning en pa’s werkplek logeer. Ik fiets erlangs, op weg naar de stad. Hier in het laboratorium van de Radboud, werkte hij tot op hoge leeftijd. Pensioen was een vreemd begrip. Het werk hield mijn vader geestelijk fit. En het contact met de jonge onderzoekers deed hem goed. Met de heren professoren had hij het niet zo op.

Lijken op

‘Je lijkt veel op je vader’ zegt mijn achternicht, die eerder thuis komt. Weggeregend van de camping, is een avontuur an sich. Ze bedoelt niet alleen de uiterlijke Stekken-trekken. Maar ook mijn liefde voor de natuur, de poëzie en een bepaald soort humor.

Wie hier vaker leest weet dat ik erg aan mijn ouders hang. Dat heeft meerdere redenen. De belangrijkste zijn; dat ik mij innig geliefd- en diep verbonden met…heb gevoeld. Dit niveau van liefde en verbondenheid heb ik niet opnieuw gevonden. Gelukkig kan ik mij er altijd nog aan laven want wat voorbij gaat, is nooit echt voorbij.

 

*https://nl.wikipedia.org/wiki/Na_ons_de_zondvloed

Met dit blogje wil ik alvast stilstaan bij de sterfdag van mijn vader op 25 juni. De titel van deze blog is ontleend aan de titel van  het gedicht van Thomas Verbogt.

Pa’s haar fatsoeneren…

 

 

, 22 juni 2024. 22 reacties op Kijken in de tijd. Category: blogs.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

22 reacties

  1. Jantine schreef:

    Heel mooi geschreven Anne, met fijnzinnig gevoel en poezie, en wat leuk om over mezelf te lezen! Geraakt werd ik door jouw geliefd voelen door je ouders en hun onvervangbare verbondenheid met jou.
    Omdat ik jullie allemaal goed ken.
    liefs Jantine

  2. hermien schreef:

    A la recherche du temps perdu.
    Mais pas fini.
    Heel mooi Anne en ontroerend.

  3. Rieky schreef:

    her-inner-ingen MOOI EN TEDER

  4. Danielle Hoogendijk schreef:

    Wat een liefde spreekt er weer uit je blog, mooie herinneringen. Kostbaar dat je je zo innig geliefd en verbonden hebt gevoeld met je ouders.
    Hoop dat je wat tot rust hebt kunnen komen in je vakantie.

  5. Irene schreef:

    Lieve Anne,
    Je raakt me met jou schrijven. Je schrijft het zo dat ik het me levendig kan voorstellen, zo leer ik je vader ook een beetje kennen. En de foto is ook zo gaaf, die doet mee, ik bedoel met mij raken.
    Fijn dat we elkaar eindelijk weer eens life hebben ontmoet 🙂

  6. rob alberts schreef:

    Mooi en liefdevol beschreven.

    Vredelievende groet,

  7. Anne Vellinga schreef:

    De onvoorwaardelijke liefde van je ouders is onvervangbaar, dat ervaar je soms/vaak pas als ze er niet meer zijn.
    Je beschrijft het heel rakend, Anne.
    Gisteren was ik in Nijmegen, bij Beppie, de moeder van Katelijn. We haalden herinneringen op, Zij heeft nog veel contacten met ouders van toen. Veel vrouwen hebben hun man verloren en zijn nu 80+ met elk hun eigen eenzaamheid en/of ongemak, zoals blindheid, doofheid, dementie, artrose, kanker. Maar nog altijd in vriendschap met elkaar, wekelijks wandelen met de een, koffie bij de ander, etc. Daarin ervoer ik ook iets van die onvoorwaardelijkheid in vriendschap en verleden. Alles was ineens weer zo dichtbij, en wat je zegt, niet voorbij.
    Lieve groet!

    • Anne Stekhoven schreef:

      Wat leuk dat je hier reageert Anne. Wat je zegt over de liefde van ouders, klopt. En dat je nog contact hebt met Beppie, kostbaar! Ja, een dikke draad naar Nijmegen hebben wij beide. Lieve groet terug.

  8. Cas schreef:

    Lieve Anne. Wat ik ontdekte, nog vorige week, was het volgende; wat is, was, wat was, is. Herinneringen blijven je hele leven bij je. Als ik aan vroeger, mijn ouders denk, krijg ik een verdrietige pijnlijke steek in mijn hart. Ik ben in een heel spannende tijd opgegroeid. Op zeer jonge leeftijd heb ik de oorlog meegemaakt vlakbij Rotterdam. Mijn ouders hadden constant spanning. Ze deden wat ze konden om deze oorlog aan ons voorbij te laten gaan. Toch heb ik die spanning meegenomen. Het zit diep in mij. Soms komt het boven.
    Ooit zag ik, op een reclamebord deze tekst; je kunt wel een kind uit de oorlog halen maar hoe haal je de oorlog uit een kind. Ik ontdekte dat dat niet kan. Gelukkig mag ik leven met onze Vader. Hij haalt niet de oorlog maar alle kwaad uit Zijn kind. Nu is het leven TUSSEN maar niet MET het kwaad.
    JEZUS leerde ons, “Uw wil geschiede in de hemel alzo ook op de aarde” Ik leer mij neerleggen bij alles, wat in en om mij gebeurt.
    Lieve Anne ik leef met je mee. Ik voel je pijn en melancholie als je terug kijkt naar het verleden. Ik kijk liever geen oude foto’s meer. Ook dat doet pijn

    • Anne Stekhoven schreef:

      In de App schreef ik je al Cas. Nu -heel laat- ook nog hier. Oorlog is een vreselijk iets. Iets waar geen woorden voor te bedenken zijn. Jouw generatie en ook die van mijn ouders zijn hierdoor getekend. Mooi hoe jij Jezus in je pijn hebt toegelaten en je niet Met het kwaad wil leven. Ik kijk wel veel om- maar niet vaak naar foto’s. Hoewel, mijn ouders blikken wel vanuit de kast naar mij.

  9. Miriam schreef:

    Zo mooi dit schrijfsel. Ik word er blij van, en verdrietig… Die verwilderde tuin maakt dat ik moet glimlachen natuurlijk. Maar die uitzonderlijke liefde die je van je ouders kreeg maar nooit in iemand anders terug mocht vinden… Dikke knuffel voor jou! Liefs

  10. Yvonne schreef:

    Wel een late reactie, maar dan komt ie toch:

    Wat heb je dit mooi en liefdevol geschreven. Je bent een rijk gezegend mens met jouw ouders, Anne. Jouw warme herinneringen aan hen maken mij ook warm.

    Ik vind het altijd zo heerlijk, wanneer ik bij ouderen werk die alleen achtergebleven zijn en mee mag genieten van hun mooie herinneringen aan hen man/vrouw…

    Het is naast het belangrijkste van het doorgeven van Gods Woord(wat jouw ouders ook aan jou hebben gedaan, toch?) het mooiste wat je aan je kinderen of partner kan nalaten. De liefdevolle herinneringen…

    Ik heb er van genoten, Anne. Je bent een gezegend mens en wens je toe ook voor anderen een zegen te zijn.
    Hartelijke groet,

    • Anne Stekhoven schreef:

      Dankjewel voor je lieve reactie Yvonne! Mooi dat jij met ouderen werkt en van hun verhalen geniet. Het luisterend oor dat jij dan biedt is kostbaar. Hartelijke groet terug hoor!

  11. Rita schreef:

    Wat een ooi herdenkingsblog, Anne.
    Kostbaar!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *