Het waardeloze van wachten
Pfff…
‘Hoe is de operatie verlopen?’ Deze vraag is mij nu al meermaals gesteld. Het verhaal van Juffrouw Dep is immers al een tijdje geleden hier op annderverhaal verschenen. Helaas moet ik melden dat ik nog niet geholpen ben. Eerdaags ontving ik de oproep. Ik heb daarop ruim twee maanden moeten wachten.
In die periode kwam een mogelijkheid tot houssitten voorbij. Niet in Arnhem maar voor mijn vrienden in ieder geval dichterbij dan het grote Duitse huis. Ik vond het lastig iets af te spreken omdat ik nog steeds niks van het ziekenhuis had gehoord. Maar juist omdat het zolang duurde, heb ik toch maar toegezegd. Ik zou toch niet net in die 12 dagen onder het mes moeten?
Geen antwoord
Dan wacht ik ook al bijna vier maanden op mijn accountant. Dit omdat ik van de Duitse belastingaangifte geen verstand heb. Mijn man had de getallen allang moeten hebben. Wanneer ik bel en navraag, krijg ik van de assistent te horen dat eraan gewerkt wordt en dat mijn accountant mij zal terugbellen. Ik hoop dat het eerste klopt want het tweede treedt niet in werking. Op mails krijg ik al helemaal geen antwoord.
‘Je moet nu echt eens achter je accountant aan’ heb ik mijn man al meermaals horen zeggen. Dan zeg ik dat ik dat al meermaals heb gedaan en slaak een diepe zucht. Kortom, ook hier sta ik in de wachtstand. En daar ben ik niet alleen. Want een groot deel van ons leven bestaat hieruit. We wachten allemaal dagelijks, in de één of andere vorm. Of het nu in een letterlijke wachtruimte is, in de wachtrij aan de kassa, of op een bericht.
zenuwslopend
Veel van ons wachten is weliswaar ergerlijk maar gelukkig nog onschuldig. Er is echter ook een zenuwslopende vorm van wachten. Zo wacht een oude vriendin van mij op de uitspraak van de rechter. Deze uitspraak zal invloed op haar leven hebben en is daarom zeer belangrijk. Ze zit flink in spanning, de arme schat.
Nadenkend over de verschillende vormen van wachten kom ik tot een paar dingen die het moeilijk voor ons maken;
- Je zit als wachtende in een afhankelijke positie
- Onzekerheid (je weet niet waar je aan toe bent)
- Je onbelangrijk voelen (mijn operatie heeft duidelijk geen prioriteit)
- Er hangt veel van het bericht af, zoals bij mijn vriendin
- Bij actief zitten wachten, gaat de tijd nog langzamer ook!
Wat kan helpen?
- Je bezig houden met waar je wel invloed op hebt
- Bidden of mediteren om tot rust te komen
- Je hart luchten
- Leuke dingen doen
- Hobby’s die je uit je hoofd halen zoals bijv. tuinieren.
Wellicht hebt u nog verdere tips? Ik lees het graag.
Gisteren Appte mijn oude vriendin, dat zij de uitspraak heeft ontvangen. Er bestaat nog gerechtigheid! Ze is erg blij en opgelucht.
Hallo lieve Anne,
Zo herkenbaar en wat vervelend voor jou. Ik snap goed de frustratie die eigenlijk in je woorden verborgen ligt (maar dat is voor sommigen een ingewikkelde emotie zoals voor mijzelf). Ik ben een vastbijter en zoek gerechtigheid ten alle tijden, dit kost me soms veel maar levert ook soms wat op. Zo had ik recent gedoe met mijn email provider en werd bruut niet geholpen. Ik heb de CEO persoonlijk benaderd en dat heeft me uiteindelijk geholpen.
Het leven is en blijft een leerproces en m.n. het kunnen benoemen van gevoelens is ontwapenend en veelal het meest effectief.
Hartelijke groet en sterkte Willemijn
Hallo lieve Willemijn, Dankjewel voor je persoonlijke verhaal hier. Het is een opluchting wanneer je uiteindelijk bij iemand gehoor vindt, zoals je dit hebt ervaren bij de CEO. Ik ben blij dat dit tot een oplossing voerde. Ik ben ook vastbijtend waar het bijvoorbeeld de accountant betreft en ga nu een brief per post sturen omdat op mails geen antwoord komt. Ik weet ook niemand anders die mij kan helpen met de belastingheffing op de aandelen van mijn vader. Je hebt gelijk; frustratie is geen fijne emotie. Maar zolang dit gevoel je in beweging zet, is het niet alleen maar negatief.
o, wat irritant, allemaal!
Precies in die housesitting-periode, hoe kan het?
Kun je niet vanuit dat andere huis op en neer naar het ziekenhuis?
Heel veel sterkte in elk geval.
Groet Margriet
Dankjewel voor je medeleven Margriet. Jouw idee is niet haalbaar helaas. Ik moet dan ook een nacht in het ziekenhuis blijven.
Moeilijk. Dat wachten. Heb je al iemand aan de lijn gekregen?
Ondertussen wel Aritha. Een nieuwe datum moet nog worden uitgezocht.
Sterkte met al dat wachten, Anne!
Hoop voor je dat het dit keer niet zo lang zal duren
Dankjewel lieve Rita. Hoop ik ook.
De herinnering komt gelijk bij me boven van de tijd dat onze zoon ziek was. Allerlei onderzoeken en uitslagen volgden en dus ook het wachten daarop. Het gekke was dat ik altijd een soort van opgelucht was dat we niet gelijk de uitslag kregen… Ik wilde niet nog meer weten dan ik al wist. Uiteindelijk is Goddank alles boven bidden en denken goed gekomen.
In die periode heb ik ook Filippenzen uit mijn hoofd geleerd, zodat ik me niet alleen bezig zou houden met de zorgen die we hadden.
Dankjewel voor je persoonlijke verhaal hier Lieneke. Ik ben erg blij voor jullie (en jullie zoon) dat alles goed gekomen is. We hebben een God, die wonderen doet. Ik leg mijn plannen in Zijn Hand en zie uit. In Filippenzen staan veel mooie dingen. Ik neem aan dat je doelt op hoofdstuk 4?
Lieve Anne,
Ik hoop en voor jou dat je inmiddels geopereerd bent? Pittig hoor! Zo geweldig dat je de moed en kracht hebt om het in Zijn handen te leggen. Daar alleen is rust in te vinden. Wens je al het goede toe, Anne!