En ‘hap’ zei Happy
Wanneer we langs een wei met koeien rijden en ik mijn man op die mooie dieren attendeer, weet ik al wat hij gaat zeggen: ‘lekkerrr’. Voor mijn man is de koe vooral een eetbaar dier. Ach natuurlijk vindt hij haar ook mooi maar dat zal nooit de eerste reactie zijn. Zijn ‘lekker’ is een flauw grapje geworden tussen ons.
Toen ik aankondigde dat ik voor 5 weken voor de konijnen van mijn vriendin Sabrina zou zorgen, wist ik natuurlijk wel welk grapje eraan zat te komen. Het was ook nog eens vlak voor kerst… Het grapje werd geformuleerd door de vraag of we de dieren op deze feestdag konden eten. Het antwoord moge duidelijk zijn.
Familiebezoek
Sabrina’s man komt uit Colombia en om het jaar onderneemt dit gezin de verre reis, om de (schoon)familie te bezoeken. Tot nog toe kon de oudste dochter extra vrij krijgen omdat ze het zo goed doet op school. Maar natuurlijk kreeg ze extra werk mee.
De twee konijnen zijn speciaal voor de kinderen gekocht. En zoals dat gaat bij huisdieren, zodra het nieuwe eraf is, mogen de ouders het werk doen. Onder het speelhuisje in de tuin, heeft Sabrina’s man een rennetje gebouwd. Dat kon omdat dat speelhuis op poten staat. En in dat rennetje staat ook een hok ter overnachting van de twee knagers.
Wie zorgt voor…?
De klus kwam mij aanwaaien toen ik vroeg wie voor de beestjes zou zorgen, tijdens hun afwezigheid. Radeloos vertelde Sabrina dat de buren hier geen zin in hadden. Konijnen kunnen wel 300 keutels per dag poepen en zo’n stal uitmesten is niet het leukste werk. Nee, dan liever de planten en de post verzorgen. Dat wilde een buurvrouw wel doen. Maar waar naartoe met Happy en Prinzessin?
Ik vond het niet tof van de buren want ik zag me nog niet twee maal daags naar hun toe rijden en onder dat huisje kruipen. De voorwaarde werd dus dat de dieren hierheen zouden komen. Vandaar dat een geïmproviseerde stal werd gebouwd. Met een dak dat uit drie overlappende delen bestond. Dit in de onwetendheid dat ons rond kerst een soort moessonmaand wachtte. En de konijnen -bij het openen van het dak- een koude douche zouden krijgen.
Aanval
Happy en Prinzessin
Het dak moest open in verband met de catering, die op mijn schouders rustte. Evenals het uitmesten van de stal. De koude douches -en het uitmesten op een spaarzaam droog moment- waren niet goed voor het humeur van dier en mens. Toen ik een keer schoonmaakte, werd ik aangevallen. Ik zei geërgerd: ‘val nooit de hand die je voedt aan’ maar dat maakte geen indruk.
Het leek beter te gaan toen ik het dak verbeterde. De beestjes bleven droog en ik werd niet meer gebeten. Tot de koude intrad. Ondanks de deken die ik over het hokje had gedrapeerd en de uitgebreide salade buffetten -twee maal daags- was er van enige dankbaarheid geen sprake. Want ‘hap’ zei Happy opnieuw. Daarna durfde ik mijn hand, niet meer zonder dikke handschoen in het hok te brengen.
Gestrand
Ondertussen kreeg ik meer begrip voor de buren van Sabrina en was ik blij dat de familie snel weer terug zou keren. Minder snel dan verwacht want op de terugreis strandden zij op de luchthaven van Toronto. En daar zaten ze nog vreselijk lang vast ook.
Ik schreef opbouwende teksten want ik vond het reuze sneu. En ook: ‘Maak je geen zorgen over de konijnen. Die hebben een paar dagen vakantie erbij geboekt omdat ze zo tevreden zijn over de goede zorgen’.
Dat laatste was natuurlijk een grapje…
Wat ben je toch lief, wat een moeite heb je over voor deze lieve vrienden. Je bent een topper en het heeft weer een mooi verhaal opgeleverd dat ik met plezier heb gelezen.
Dank je wel Anne
Dankjewel voor je lieve reactie Danielle. Iemand dacht dat ik voor de konijnen ging zorgen om aardig gevonden te worden. Dat vond ik een vreemde gedachte. Mijn gedachte was vooral: ach die beestjes! Zo van; daar moet toch iemand voor zorgen. Maar of ik dit nog es doe? Ik ben bang van niet…
Happy deed z’n naam eer aan!
Nou hè Monique. Dat dacht ik ook!
prachtig verhaal!
Dank je Hermien. Een malle ervaring levert leuke vertelstof.
Ja ik maak die gemene grapjes ook wel eens. Maar Anne, we menen het niet echt hoor. Ook je man meent het niet echt. Ook hij ziet de schoonheid van de natuur.
Oh zeker Cas. Norbert kan bijvoorbeeld prachtige foto’s van de schepping maken.
Echt bewonderenswaardig, Anne, dat je de zorg voor die beestjesop je genomen had, Anne, ik zou het niet hebben zien zitten. Volgende keer weer?
Het had in ieder geval een leuk blogje tot gevolg 🙂
Dank je Rita. Nee, ik vrees dat er geen volgende keer komt. Konijnen houden echt niet van verhuizen. Iemand vertelde me dat het happen daardoor kwam. En ik kan het fysiek niet aan daar tweemaal daags heen te gaan en onder dat huisje te kruipen. Dit ging net omdat ze bij ons waren.