Stank voor dank
Er loopt een rood poesje bij ons door de wijk. Nee, het is niet Bube. Dat is ook een rode kater maar hij heeft slechts één oog. Dit poesje heeft gelukkig allebei haar ogen nog maar wat is het een schichtig beestje. Zodra ik haar nader stuift ze ervandoor, alsof ik haar wat wil aandoen. En omdat ze bij niemand lijkt te horen verzin ik een verhaal.
Ze is vast mishandeld, denk ik èn eruit geschopt. Die laatste gedachte wordt versterkt door het feit dat ze niet bepaald dik is. Krijgt ze wel te eten? Heeft ze wel een thuis? Voor ik veel verder kan denken over het arme dier roept mijn man. Wat blijkt? Er is op ons gazon gepoept en dat is niet de eerste keer. Iedere keer wordt ons gazon ontsierd door grote drollen. Zo vies!
Camera
Omdat we de dader willen betrappen, heeft mijn man een camera geïnstalleerd. Hij heeft eraan geknutseld zodat de camera aangaat wanneer er iets of iemand voorbij loopt. Om ook s ’nachts beelden te kunnen vangen, zit er een nachtzichtfunctie op. Niet alleen dieren worden gefilmd. Ook ik, wanneer ik erlangs loop, op blote pootjes nog wel.
Ons gazon is namelijk de enige plek waar ik überhaupt op blote voeten lopen kan. Elke andere ondergrond is te hard gebleken voor de doorgezakte staat van mijn onderdanen. En die oefen ik dus hier. Ook daarom willen wij van die drollen af. Want wie wil er nu een vies oefenmatje?
Welke hond?
We verdenken de hond van de buurman, Felix. Maar de buurman is veel te netjes om zijn hond er maar op los te laten lopen. Zal de camera voor helderheid zorgen? Het ding filmt inderdaad van alles maar geen poeperd. Erg goed is dat zogenaamde ‘nachtzicht’ trouwens ook niet. We tasten vooralsnog in het duister. Ik zou er bijna het arme poesje door vergeten. Maar die heeft een nieuwe verstopplek ontdekt…
‘Weet je wie er achter onze zonnepanelen zit?’ vraagt mijn man op een dag. ‘Nee’ zeg ik en wacht af. ‘Nou, dat rode poesje waar jij het laatst over had’. Ik ga kijken en ja hoor, daar zit ze. Ze wil al op de vlucht slaan maar ik hou mooi afstand en dat werkt. Het eten dat ik voorzet wordt met geblaas ontvangen maar vervolgens wel genuttigd. ‘Hoe heet jij eigenlijk?’ vraag ik. Daar komt geen antwoord op en dus verzin ik opnieuw.
Afstand
Hoewel Lucy in de buurt komt, vind ik Didi beter bij haar passen. Helaas brengt de naamgeverij ons niet nader tot elkander. We hebben het soort contact, zoals je dat met de mevrouw van de kantine hebt. Het eten is okay maar je proeft de afstand. Ondertussen heb ik gelezen dat ik -door te voeren- de verantwoording voor het beestje overneem. Wil ik dat wel? Misschien toch eens het asiel bellen…
Terwijl ik mijn opties in gedachten afloop, komt mijn man binnen. ‘Ik weet wie er op ons gazon kakt’ zegt hij op opgewonden toon. ‘Het is Didi!’ Ik kan het niet geloven. De drollen zijn veel te groot… Bovendien poepen poezen toch niet als een hond op het gras?
Maar de camerabeelden zijn overtuigend. Vol verwondering kijk ik naar de beelden van dat arme, thuisloze poesje dat hondsbrutaal haar boodschap achterlaat.
Een grote boodschap van stank voor dank.
Nou zeg… Die Didi! Misschien kun je een kattenbak met grit naast het gazon zetten, zodat ze (of hij) de boodschap kan begraven. Maar of je daar zin in hebt?
Ja, dat heb ik overwogen Monique. Alleen is het wanneer het regent niet geschikt. Dankjewel voor je meedenken en reactie.
Hoi Anne,
Katten poepen graag op zand omdat ze daar hun uitwerpselen kunnen ingraven. Het is verbazingwekkend dat jouw zwervertje op het gras poept.
Een (uitgegraven) zandbakje met een laag van 20 cm wit zandbak zand in je tuin is voor een kat een ideaal natuurlijk toilet. Ze zal daar liever poepen dan op het gras.
Een plek van 0,5 x 0,5 meter met wit zand,ergens in een hoekje van je tuin, volstaat.
De urine wordt daar door de regen weg gespoeld naar diepere lagen en de poep kun je er makkelijk om de 3 dagen uitscheppen.
Ik heb zo’n kat toilet in mijn tuin gemaakt. Mijn eigen kat zit daar net zo lief op als op een kattenbak binnen. Mijn kat poept daardoor nooit op een andere plek in de tuin
Groetjes van Jantine
Bedankt voor de tip Jantine. Op zich zijn er genoeg zanderige plekken in onze tuin maar een zandbakje is een idee.
Lieve Anne, dit is echt het enige wat een poes/kat kan doen om zijn/haar dankbaarheid te tonen. Iets anders heeft ze niet. De poes ziet dit niet als vies.
Lieve Cas, Dan toch liever een dode muis 😉
Mooi verhaal
Al schrijf je over vieze voeten …
Stille groet,
Dank je Rob. De voeten heb ik gelukkig nog schoon weten te houden. De grasmat vindt die poepjes niet zo fijn en verkleurd waar ze lagen. Groetjes terug van mij
Gisterenochtend omstreeks half twaalf is de moeder van mijn vier oudste kinderen overleden. Ik wil jouw dit vertellen omdat ik van de grootheid van onze God en Vader wil getuigen. In de hoop dat vele mensen erdoor geraakt zullen worden.
Gistermorgen werd ik door mijn oudste dochter ge-appt dat hun moeder er slecht bij lag en ze lk moment kon overlijden.
“Wil je haar nog even zien?” Was haar vraag. Ik ben meteen naar haar huis gereden in Hendrik-Ido-Ambacht. Ik werd alleen gelaten met Greta, zo heet zij. Ik sprak tegen haar maar er kwam geen enkele reactie. Ik gaf haar een kus op haar wang. Ik zei “tot ziens lieve Greet” “Straks zien we elkaar weer”
Daarna stapte ik in mijn auto en reed zonder gedachten naar huis. Ik hoorde een liedje, wat ik nooit eerder gehoord had. In mijn sigarenaansteker zit een stickie met muziek. Jaren geleden al eens samengesteld. Wat ik hoorde raakte mij zo intens, dat ik er nog steeds aan moet denken.
Het is een liedje van Reni & Elisa. “Het is goed tussen jouw en mij” is de tekst. Op haar sterfbed heeft Greta voor mij en haarzelf gebeden. God zelf gaf door Zijn troostende Geest mij de troost die ik op dat moment nodig had. De laatste regel van dat eerste couplet is, “Je hebt de stap genomen. Ik ben blij dat jij er bent” Lieve Greta, ik nam afstand van jou, maar jij ging nooit bij mij weg. Veertig jaar geleden ging ik bij jou weg. Jij bleef trouw tot aan je dood. Toch gunde jij mij “Het is goed tussen jouw en mij “ Daar bedank ik je voor
Wat ontroerend Cas. Ik ben blij dat je afscheid bent gaan nemen. Dankjewel voor het delen van je verhaal.
Weer een nieuw avontuur van…Anne.
Wel oranje maar niet dik(kie dik).
Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat.
Ik zou zelf (in NL) eens kijken bij Amivedi, vermiste dieren. Daar kun je ook een gevonden dier melden.
Asiel is ook een goed idee.
Stiekem hoop ik dat je haar vertrouwen wint en haar kunt houden.
Succes met dit katje!
Dank je Margriet.
Ach, nee toch! En nu? Hoe verder?
Een mooi verhaal met een stinkend eind, of komt er nog een vervolg?
Ja, er komt een vervolg hoor Yvonne. Dankjewel voor je reactie.
Leuk en beeldend geschreven Anne! Hopelijk weet je het vertrouwen van de poes te winnen en heb je een leuke, kakkende wel te verstaan, huisgenote erbij…
Dank je Loesje. Wat leuk dat je hier reageert.
Nu hoop ik dat er nog veel poezenavonturen volgen natuurlijk. Please… je schrijft zo leuk.
Wij hadden toen het zo warm was onze buitenduer openstaan, aan de voorkat van het huis, om een beetje te luchten. Toen appte onze buurman: er gaat steeds een poes jullie huis in en uit. Is dat de bedoeling. We hadden het niet eens gemerkt 😉
Soms vind ik poezen echt niet leuk. Als ze die enge geluiden maken in de late avond. Of vogels aanvallen. Kom op, schrijf nog een een leuke blog over poezen uit jouw buurt. het is echt genieten.
Wordt vervolgd Aritha. Ik weet alleen niet of het zo’n leuk verhaal is…
Wat maf zeg, nog nooit gezien. Een kat die op het gras poept. Ik zie dat stink gazonnetje van jullie al helemaal voor me… Groen met bruine stippen. Hopelijk vinden jullie snel een oplossing!
Dankjewel!