Fantoompijn
Ter ere van de trouwdag van mijn ouders, een gedicht van vader Feico. Het thema heeft betrekking op het overlijden van mijn moeder.
Ik weet het wel, ik ben ontarmd
en zou niks moeten voelen aan die stomp
maar steeds nog trekken in mijn romp
de zenuwen weer strak alarm.
Voordien zag ik het paradijs,
gevuld met vlinders en bloemen.
Nu is de vlakte leeg en ligt er ijs,
te weinig moois om op te roemen.
De vogels en insecten bleven weg,
de stille bomen bleven staan.
Die heb ik in mijn geest niet weggedaan,
anders werd te groot de pech.
Paradise lost, als voor het vogelein,
*de l’oiselet qui a quitté sa branche,
et qui regrette sa belle alpe blanche,
et pleure, pleure, vol van zielepijn.
Hoe *larmoyant dit alles lijkt (of –is),
toch is de hoop nog niet vervlogen
en sluiten zich de hemelbogen
als handen naar de *Heliopolis.
Zou jouw moeder veel waardering hebben voor eerdere gedichten van jou pa, Anne? Niet iedereen heeft/had wat met gedichten; jouw ma wel??
Een grote liefhebberij van jouw vader toen. Dat staat vast, gezien zijn gewezen gedrevenheid!
Bedankt voor je reactie Hans. Ja, mijn moeder vond het mooi. Ze las ook wel gedichten maar had een andere smaak dan mijn vader. Ze las eerder werk van christelijke dichters zoals Nel Benschop. Ken jij die?
Nel Benschop is voor mij wel een bekende naam uit vroeger jaren. Ik ken haar oeuvre niet zo, maar menig Nederlander heeft haar zeker gelezen.
Ik hou meer van Ed.Hoornik en heb daar een bundel van….en ander genre gedichten.
Sterk gedicht Anne. Je hoort, ziet niet meer zoveel van mij de laatste tijd. Dat komt omdat ik weer erg opknap. Ik fotografeer weer meer, waardoor ik ook weer meer achter de computer zit. Ik druk ook weer meer foto’s af. Vooral zeer grote foto’s hebben nu mijn aandacht. Dus lieve vriend (Norbert)
en vriendin (Anne) ik heb het weer aardig druk. Maar jullie zijn niet uit mijn gedachten.
Lieve groeten van Cas en Ien
Wat fijn dat je zo mooi opknapt Cas. Dankjewel voor je reactie hier.
Vooral geraakt door het eerste coupletje, Anne, herkenbaar.
Toen mij jongste broertje verongelukt was, zei mijn moeder altijd al dat het voelde alsof er een arm of been was geamputeerd; het was er niet meer, maar voel het nog steeds.
Ps. Nel Benschop was mijn favoriete dichteres
Ach Rita, Wat een verdriet voor jullie! Nel Benschop heeft ook geleden en kon -meen ik- daarom zo invoelbaar dichten. Ik heb meerdere bundels van mijn moeder geërfd.