Elegio Hanlensis
Ter nagedachtenis aan Pa’tje; een gedicht van zijn hand, dat ook weer een nagedachtenis is…
Jan Hanlo wil ik thans betreuren,
een kind in een volwassen lijf.
Dat überhaupt dit kon gebeuren
bewijst zijn korte tijdverdrijf.
Gedachten dwarlen door elkander
als najaarsblaadren van een boom
Verkeersgril van een medelander
maakte een eind aan Jossies droom.
Nooit zullen luie hagedissen
meer zonnen naast ’t zwarte git
ons blijft slechts over om te gissen
hoe ’t met hun verdere leven zit.
De *vogels blijven tureluren
boven dichters dichte graf.
Het is ons niet vergund te gluren
naar wat hij ons niet medegaf.
Mooi, Anne…
Dankjewel Monique. Lief dat je hier even reageert Xxx
Dat plaatje erbij! Denk even aan jou. heb jij dat ook, dat de herinneringen soms zo maar opwellen. Pijn doen. En ook dagen geen pijn doen. Raar, dat rouwen.
Op de grafsteen van mijn ouders zitten twee musjes. Ze lijken op dit beeldje.
Oh ja Aritha, dat heb ik ook! Dit jaar voelde ik de sterfdag van pa als het ware aankomen. Intens verdrietig was ik.