Weer iets nieuws
Elke keer dat ik denk dat ik het nu wel gehad heb, bedenkt mijn lijf wat nieuws. Alsof het me zeggen wil dat ik nog zoveel –wilde- plannen kan maken maar dat zij daar geen trek in heeft. Misschien begrijp ik haar niet. Wil ze me iets anders zeggen? In lichaamstaal ben ik nooit erg goed geweest. Alleen de heftige rem van een botbreuk kan mij stil zetten.
De tijd dat ik rond hompelde met een gebroken teen was een tijd waarin ik –op die teen na- weinig last had van de andere Pijnen die mij Plegen te Plagen. Prachtig hè, al die P’s na elkaar? Heel wat beter dan er de Pee inhebben. Die P. komt van ‘de pest’ overigens en betekent dat je erg gehumeurd bent.
De Pee
Gehumeurd zou ik goed kunnen worden. Want zoals gezegd: mijn lijf heeft weer wat nieuws bedacht als dwarsbomer van eventuele Plannen. En dat is een probleem in mijn linkerschouder met de mooie naam: Impingementsyndroom. Dit syndroom houdt in dat de schouderkop op onaangename wijze in beroering komt met het schouderkap, met name bij het zogenaamde zijwaarts heffen.
Nu ben ik er in mijn leven al aardig aan gewend, dat niets op rolletjes loopt. Dus ook deze wrijving verbaast mij niet. Alleen is het wel vervelend dat de eerdere problemen nog steeds niet weg zijn. Het is iets dat er bovenop komt. Daarbij doel ik niet op Rug en Co maar op de tennisarmen, die chronisch geworden zijn.
Shockwave
De dure shockwave-behandelingen hebben wel iets gebracht. ‘Welbesteed geld lieverd’, zou mijn vader zeggen. Hij heeft er hard voor gewerkt, dat zijn kind dit kan betalen. Wat is het toch met goede behandelmethoden, dat ze niet worden vergoed? Natuurlijk vraagt mijn lijf wel meer dan het gemiddelde aantal behandelingen dat nodig is, voor soortgelijk euvel. Helemaal over is het helaas nog niet.
Mijn nieuwe uitdaging vraagt om extra oefeningen maar mijn lijf heeft daar geen zin in. ‘Mag ik even liggen?’ vraagt het zacht en ik geef toe om het vervolgens met de oefeningen te plagen. ‘Anders moet je geopereerd’ zeg ik streng. En dus -pijn-steun- oefent mijn lijf. ‘Mogen wij ook meedoen?’ vragen mijn voeten. Die vinden oefenen (vreemd genoeg) best fijn. Nu voorruit, daar gaan we.
Manager
U begrijpt dat ik het er maar druk mee heb. Nog meer fysiotherapie, shockwave, pijnstillers en de nodige rust. Ik mag geen baan hebben. Geen naam of enige vorm van roem. Maar ik ben een manager van een lastig lijf. En ik vind dat ik dat best goed doe. Zonder er de Pee in te hebben.
Hoewel? Af en toe overkomt me ook dat. Het lijkt me wel vergeeflijk, toch?
Heel vergeeflijk.
Bravo Anne, petje af!
Dankjewel Hermien!
Knap hoor Anne. Meestal wordt er gezegd dat je naar je lichaam moet luisteren. Soms kan je niet eens anders. Na mijn hiel begint nu ook mijn vervelende hamerteen zich te melden. Hallo hier ben ik, je kromme nagel groeit heerlijk in je vlees. Ben net bij de pedicure geweest.
Mooi Anne dat jij onder je pijn toch positief kan blijven. Hoe doe je dat toch? Dat wil ik ook kunnen. Bij mij gaat de pijn voorbij. Dat weet ik zeker. Jouw pijnen kwellen je doorlopend. Ik bid voor je hoor Anne. Ik voel erg met je mee. Ik weet dat jij dat ook voor mij doet. Zo dragen we elkanders lasten. Ik wens je de liefde van God toe en Zijn zegen. Lieve groeten van Cas en Ien
Dankjewel voor je meelevende reactie Cas. Ik heb altijd pijn maar niet altijd even veel. In die zin ben ik dankbaar voor de dagen dat het beter gaat. Ik vind jou ook heel geduldig trouwens. Je loopt al een hele tijd te tobben en daarvoor had je ook al last. Ik hoop dat de pedicure je tot hulp kon zijn met die eigenwijze nagel. Fijn dat we voor elkaar kunnen bidden hè. Dat maakt zoveel uit! Lieve groeten aan Ien.
Wat pijnlijk!
Inderdaad Aritha. Leuk is het niet. Dank je voor je meeleven.
Heel veel sterkte meis.
Dankjewel lieve Danielle.
En juist dat soort manager zijn vergt heel veel van. Je hebt er nooit voor geleerd, anders dan in de praktijk met (soms letterlijk) vallen en opstaan. Een diploma, of een andere vorm van erkenning krijg je niet voor dit soort management, anders dan van jezelf of je lijf. En zo te lezen luister jij naar die manager in jezelf én laat je ook je waardering blijken aan die manager! ‘Best goed’? Ik denk dat je het héél erg goed doet! Ik ga je, vanwege je nieuwe klachten, geen schouderklopje geven, maar een zachte, voorzichtige knuffel en ik neem mijn spreekwoordelijke petje voor je af hoor!
Wat een lieve reactie Anuscka. Ga er bijna van blozen 😉 ‘Heel goed’ zou ik zelf niet durven zeggen. Maar ik bespeur een groei in het meer gelaten ondergaan en dat is alleen maar goed. Want ontspanning maakt in het omgaan met dit soort dingen veel uit.
Sterkte, Anne.
Ik leef met je mee!
Dank je Yvonne. Dat is fijn!
Hè, wat lastig nu weer! Ik dacht even: ik reageer maar niet. Wat voor toegevoegde waarde kan ik je geven zo op afstand, terwijl het om fysieke pijnen gaat (die evenwel geestelijk leed veroorzaken, realiseer ik me nu), en jij open staat voor een hartelijk ondersteunend woordje, toch maar een reactie. Daarom, het is goed hierover te schrijven!
Ik heb het leven nooit zo begrepen. Veel ongelijkheid in (ver-)dragen op deze planeet. Niet eerlijk! Het alles is wel uit te leggen, te beredeneren, maar mens’ eigen is uiteindelijk imperfectie. Onvolmaakt zijn onze wegen en daarom gelukkig tijdelijk ons bestaan. Het verstand en het gevoel echter, zijnde belangrijke gewaarwordingselementen van een mens en nogal bepalend voor de etikettering van het mensenleven op Aarde, geven een beperkte kijk op alles.
Daarom, niet bagatelliserend jouw perikelen, jouw pijnen en vragen van waarom, is het een troost misschien om te weten dat jij niet de enige bent, en dat jij met het besef van het Hogere, gezegend mag zijn.
Hoop daarom dat je veel kracht mag putten hieruit, en dat er oplossingen zich aandienen…… Schiet me nu zomaar te binnen: Klopt en er zal opengedaan worden.
Veel sterkte en kracht wens ik je toe! Misschien is al het bovenstaande overbodig te melden voor je? Ik wil het jou toch maar schrijven! Het blijft gevoelig!
Dankjewel voor je wijze bespiegeling Hans. Ik kan me daarin vinden. Er is zoveel leed in de wereld dat ik niet meen, het erg slecht getroffen te hebben. Zeker niet! Hooguit lastig soms en geduld beproevend. Daar schrijf ik dan dus over. Gelukkig krijgt een mens ook kracht tot dragen, is mijn ervaring. Ik word ook bemoedigd door de lieve reacties hier, waaronder die van jou. Fijn! Ik wens je Zijn Zegen.
Sterkte Anne! Ik vind het knap dat je zo ‘vrolijk’ blijft schrijven.