Teveel
Zomaar een ochtend in januari. Ik heb gisteren een wandelafspraak met Melanie gemaakt en kom erachter dat ik naar de kapper moet. Ik besluit dat per App aan haar door te geven. Wanneer ik de App open zie ik een bericht van Claudia die vraagt waar ik het over heb: Gebedsavond, bij mij? Ze is het duidelijk vergeten.
Getroost dat ik niet de enige chaoot ben, schrijf ik berichtjes aan beide vriendinnen en stuur ook nog iets door aan mijn schoonmoeder. Die gaat namelijk beenwarmers breien voor de kinderen van Sabrina. Nu moet ze natuurlijk de maten nog weten en die heeft Sabrina mij zojuist gestuurd.
Bijpraten
Terwijl ik type, komt er een vraag binnen. Hoe gaat het met jou? Vraagt een Nederlandse vriendin. Even antwoorden hoor. Dan een update van iemand die ziek is. Ik kom niet aan antwoorden toe want Claudia belt met betrekking tot onze afspraak. We hebben sowieso wat bij te praten.
Misschien herkent u dit? Je neemt je zo voor, wat je aan klusjes wil klaren en uiteindelijk ben je vooral bezig met je contacten onderhouden. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van mijn vriendinnen en ze zijn me het meer dan waard, dat ik een ochtend aan hen besteed. Waarom voel ik me dan na afloopt zo ontevreden dat ik weer niks heb gepresteerd?
Netwerk
Eigenlijk heb ik veel bereikt in de afgelopen jaren Duitsland. Ik heb een netwerkje opgebouwd. Tegelijkertijd had ik al een netwerk. En wel in Nederland. Ook die contacten wil ik graag behouden. Mijn Nederlandse vrienden zie ik nog zelden. Het bijhouden gaat allemaal via WhatsApp of brieven. En daar begint de schoen te wringen. Het is me soms teveel.
Het ’teveel’ zit hem niet alleen aan berichtjes schrijven maar ook in mijn meeleven met. Wanneer het niet goed gaat met een vriendin, kan me dat enorm bezig houden. Ik kan er zelfs wakker van liggen. Ik heb dit ook bij mijn moeder waargenomen destijds. Die betrokkenheid op. Zij was veel mensen tot steun maar het kostte haar ook veel.
Nu even niet
Zoals voor mijn moeder het christelijk geloof de bron was, vanwaaruit zij met mensen omging, zo geldt dat ook voor mij. Jezus nam veel tijd voor de mensen. Niemand kwam ongelegen. Maar zelfs Hij trok zich terug in de stilte om bij te tanken bij de Vader. Hierover nadenkend vraag ik me af, of ik dat wel genoeg doe. Loop ik niet teveel zelf te rennen? Zit ik wel genoeg bij de bron?
Zeker wanneer het gaat om anderen steunen, kan ik daar een heel christelijk sausje overheen leggen. Toch staat er dat we van de ander moeten houden als van onszelf. Hou ik genoeg van mezelf om te zeggen: nu even niet?
Gezond
Ik oefen en soms lukt het me om niet direct te reageren. Het nadeel is dat ik dan soms helemaal niet meer reageer. Dan zit iemand wel heel lang op een antwoord te wachten. Is dat erg? Voor sommige wel. Die zijn dan beledigd. Maar de meeste mensen begrijpen mijn ‘teveel’ best. Ik vind herkenning bij anderen, die ook wachten met reageren. Dat is niet onbeleefd, dat is heel gezond. Zo oefen en sukkel ik verder.
Maar als u niet direct wat van mij hoort, dan weet u nu waarom…
Ik begreep het al een beetje, maar nu nog een stukje beter… Onze naaste liefhebben áls onszelf. Weet je, ik merk dat wij vrouwen nogal de neiging hebben de ander belangrijker te vinden en dus onszelf vergeten of verwaarlozen. Schuldig voelen als ik de ander niet genoeg aandacht heb gegeven. Nergens voor nodig! Ik hoef niet meer te doen dan ik kan en jij ook niet. God zal zorgen dat ieder het Zijne krijgt, door ons gebrekkige mensen heen…
Je blog is herkenbaar.
Je tijd goed verdelen, invullen en besteden kan een worsteling zijn.
Grenzen bewaken en energie bewaren. Multitasking kun je het noemen. Jezus heeft het inderdaad ook gekend. Het is ook wel een beetje mijn worsteling met het digitale netwerk. Gelukkig zit er een stilteknop op, dus kijk, deel, reageer en app ik op vaste door mij bepaalde tijden. Zo leef ik mee…. Succes, Anne
Dank jullie wel voor jullie reacties; Yvonne E. en Yvonne N. Gek, hoe dat werkt met dat schuldgevoel. Ik vind dat idee van vaste tijden om te checken en reageren wel een goede. En onderscheiden wat beantwoord moet en wat wachten kan, zoals Rita ook aangeeft.
Zo herkenbaar!
Volgens mij zijn er heel veel mensen die dit moeilijk vinden.
Die pauzeknop, waar Yvonne het over heeft in haar reactie, is wel een goed idee.
Misschien maar eens uitproberen, al weet ik niet of ik mijn nieuwsgierigheid kan bedwingen als ik al die appjes zie 😉
Ja, die nieuwsgierigheid speelt natuurlijk ook een rol. Wat dat betreft vul je mijn verhaal mooi aan Jolanda. Dankjewel!
Anne, wat een prachtige, en herkenbare, overdenking heb je hier geschreven! En al die smiley’s bovenaan… die zeggen alléén al genoeg, eigenlijk. Het is een gesukkel en een getob ja, om dat fijne evenwicht te vinden waarbij je goed voor jezelf zorgt (en dat is zeker ook: jezelf waarderen voor wat je bent en wat je kunt) en ook momenten hebt waarbij je alle aandacht voor de ander hebt. Ik vind het heel moedig om hier gewoon te schrijven: ‘het is me soms teveel’. En dan ook nog blogjes schrijven… 😉 (die in dit geval, voor mij, erg inspirerend zijn, dus: dank je wel dat je de tijd hebt genomen deze gedachten te delen!)
Dankjewel voor je fijne reactie Anuscka. Ik ben blij dat je er wat mee kan. Ik vond het ook wel spannend om het zo te benoemen. Wil natuurlijk niet dat vriendinnen zich teveel voelen in mijn leven. Gelukkig is het onderscheid tussen de persoon en alle communicatie die in deze tijd op ons afkomt. Het heeft heerlijke kanten want hoe had ik anders nog zoveel kunnen ‘kletsen’ met mijn Nederlandse vriendinnen? De andere kant is die van het zoeken en schijnbaar hebben wat dat allemaal wel. Ik herinner me de periode van voor de mobiele telefoon. Als ik destijds iemand niet te pakken kreeg, schreef ik een briefje. Kan je je nu bijna niet meer voorstellen.
Ik heb veel geleerd hoe het niet moet (van mijn mans burnout). Vaak beloof ik teveel en vergeet ik wat ik beloofde. Dat is mijn valkuil. Dus probeer ik minder dingen te beloven. Of schrijf ik het op.
En het is goed om een dagdeel niet op social Media te kijken. Meer dan een dagdeel misschien? Daar oefen ik me dan weer in. Herkenbare blog! bedankt.
Graag gedaan Aritha. Jij ook bedankt voor je reactie en tips. Ik ga dat van die vaste dagdelen uitproberen en ook es een dagje niet. Dat kan je in je status zetten en dan maar hopen dat de ander dat ziet 😉
Dat oefenen, dat blijven we doen, steeds weer bij leren, grenzen verleggen naar de gezondere kant van balans.
Ik doe heel bewust regelmatig mijn WiFi uit, nu ff niet.
Heel gezond Danielle. Dankjewel voor je reactie.
Mooi om te lezen. Herkenbaar om een sociale druk te voelen. Zodra ik merk dat de ander ook weleens laat reageert, dan wordt ik er ook makkelijker in.
Ja, fijn die mensen die ook niet zo snel zijn 🙂 Dat brengt weer wat ontspanning in het gebeuren.
Zo herkenbaar, Anne.
Ook met wat jij zegt, Ilona 🙂
Tegenwoordig zet ik één á twee dagen in de week mijn mobiel overdag even offline en check dan alleen soms even of er iets belangrijks is.
Bedankt voor je reactie Rita. Ik ga het ook proberen. Zie mijn reactie op de beide Yvonnes.
Je lijkt me een hele warme persoonlijkheid, dus ik denk dat jouw vrienden wel begrijpen dat het geen desinteresse is als je niet meteen reageert.
Ik herken wel dingen uit je blog. Ik reageer ook niet altijd (meteen) op een app of bericht, omdat ik geen tijd heb of zorgen heb over mijn dochter bijvoorbeeld. Soms neem ik een avond (of ander dagdeel) de tijd om in één keer al mijn apps te beantwoorden. Dit doe ik ook zo met reageren op medebloggers.
De meeste vrienden begrijpen het Heleen en daar ben ik erg dankbaar voor. Toch zijn er ook contacten die het mij wat moeilijker maken. Mensen waarom je niet heen kunt. Daar is het echt zoeken en soms de kilte maar voor lief nemen.
Lieve Anne
Niets zo dodelijk als verwachtingen. Als mensen verwachten dat je beantwoord aan de manier waarop zij hun vriendschap uitgevoerd willen hebben, wordt die vriendschap een last. Je kunt korte tijd een “hanger”op je schouders nemen, na een tijdje moet ie zelf zijn verantwoording nemen. Echte vrienden weten waar je mee bezig bent, vertrouwen erop dat je weet dat je er voor ze bent. Dat is een fijn, vrij gevoel, weten dat ik bij je terecht kan, ook als laat het leven je niet altijd de ruimte om iedereen constant te bellen of te mailen.
Hoe ouder ik word, hoe meer vrienden ik heb die hun eigen verantwoording nemen, hulp vragen waar nodig, sommige dingen kan je nou eenmaal niet alleen. En als iemand die je vraagt niet thuis geeft, omdat iets anders in het leven hem er geen ruimte voor geeft, dan even goede vrienden, je zoekt iemand die op dat moment die ruimte wel voor je heeft. Vragen in vrijheid en geven in vrijheid…. maakt het leven een stuk makkelijker.
Bedankt voor je uitgebreide en fijne reactie Margreet. Ik ben het helemaal met je goede onderbouwing eens. En ik ben erg dankbaar dat wij vrienden zijn. Ook als het wat langer stil is 🙂 Dikke knuffel voor jou en Ted.