Normaal ben ik niet zo
Mijn vriendin Claudia is plotseling in het ziekenhuis beland. Ik ben me rot geschrokken. Haar dochter logeert bij een vriendinnetje. Claudia vraagt of ik de moeder wil contacteren. Haar schoonzus heeft nog enkele dingen vergeten mee te nemen uit de woning. Of ik die -de volgende dag- kan halen, samen met het meisje.
En of ik dan ook Alexa Marie mee kan nemen voor een ziekenhuisbezoek? U moet begrijpen; beide ouders liggen nu in het ziekenhuis want papa is nota bene ook net geopereerd. Natuurlijk wil ik helpen.
Spraakbericht
Waar ik niet meegerekend heb is de wel zeer bezorgde moeder van het vriendinnetje. A. bel ik op een ongelegen tijdstip en B. is mevrouw kennelijk totaal van slag door het gebeuren. Ze ratelt mij op overspannen toon toe en daarom stel ik voor de conversatie via Whatsapp voort te zetten. Zo kan ze eerst even bijkomen, denk ik nog welwillend.
Helaas krijg ik op geen van mijn vragen antwoord en weet ik – bij het naar bed gaan- nog steeds niet; hoe laat Alexa Marie uit schoolt komt of wat haar logeeradres is. Ook de volgende ochtend komt er niets binnen. Pas wanneer ik bij het testcentrum zit ontvang ik een spraakbericht. De toonzetting is dezelfde als de vorige dag: ratelend en met een omhaal van woorden.
Taubenschlag
Samengevat zegt ze dit: “Het was voor ons een enerverende dag. We hebben er ook nog over nagedacht, over alles. Het is geen probleem dat jij de sleutel krijgt en voor Claudia nog een paar zaken ophaalt.. Wat wij niet zo graag zien, en dat had ik gisteren al vermeld, is dat hier iedere dag nieuwe en vreemde mensen voor de deur staan. En wil ook niet dat een meisje dat hier logeert ziekenhuis in, ziekenhuis uit gaat om haar moeder te bezoeken. Ik heb mijn man ook maar één keer in het ziekenhuis bezocht. Kinderen waren daar niet gewenst.”
“Ik pas graag op Alexa op maar ik maak hier geen *Taubenschlag open. Dat wilde ik alleen even zeggen want dan moeten we wat anders bedenken. Dan moet u de verantwoording nemen. Ik moet ook mijn familie beschermen. Als we geen pandemie hadden zou het er anders uitzien. Ik hoop dat dit zo te accepteren is.” Mijn oren tuiten. Alles afluisteren lukt niet omdat ik word opgeroepen om mij in mijn neus te laten peuteren.
Snaveldings
Hier op het testcentrum ben ik zojuist ook al zo vriendelijk bejegend omdat ik niet over het gewenste mondkapje beschikte. Ik moest haastje-repje naar de de apotheek voor de zogenaamde FFP2. U weet wel zo’n wit snaveldings. En dan nu deze boodschap van een wildvreemde vrouw, die mij als een gevaar voor haar familie beschrijft. Ze bedoelt het vast niet zo. Het komt door de pandemie. Alles komt door de pandemie. Alle onvriendelijkheid wordt ermee vergoelijkt.
Maar dat; ‘steeds vreemde mensen voor de deur’ steekt enorm. Claudia is gisteren in het ziekenhuis beland. De tante van Alexa was kort daar en vandaag kom ik. Ik vind het aantal vreemdelingen daarmee toch aardig te overzien. Daarbij kom ik niet eens binnen en heb ik me zelfs net nog laten testen. Wat wil mevrouw nog meer? En anders tref ik Alexa Marie toch gewoon thuis? Ze gaat daar elke dag even naartoe om de dieren te verzorgen. Ik zucht want heb nog steeds geen adres en wil in ieder geval de gevraagde spullen meenemen.
Stress
Na een verhelderend telefoontje wordt duidelijk dat het meisje –zolang ze daar logeert- niet haar moeder zal bezoeken. Daar zorgt deze dame wel voor. Ze is veel te bang dat Alexa Marie in het ziekenhuis het virus oppikt en meeneemt naar haar en haar gezin. En ja, de kinderen zijn nog niet gevaccineerd….
Als ik de sleutel ophaal hult de vrouw haar beweegredenen opnieuw in de mantel van de pandemie. ‘Normaal ben ik niet zo’, zegt ze. ‘Nee, de pandemie verandert mensen’ antwoord ik. De lading achter mijn woorden lijkt haar te ontgaan. En dat is goed zo. Ik wil deze arme vrouw helemaal niet onderuit halen. Ik heb met haar te doen. Maar ik had deze stress nu ook niet nodig. Strompelend loop ik naar mijn auto. Ik ga mijn vriendin helpen.
Ik ben zeker geen heilige maar als iets mij toch niet mag veranderen, dan is het de pandemie.
* Dit woord moest ik in het woordenboek opzoeken. Het is een duiventil. De uitdrukking betekent vele mensen op bezoek en drukte.
Dit verhaal speelt op woensdag 1 december. Het is gelukkig goed gekomen met Claudia. Vandaag is zij uit het ziekenhuis ontslagen. Alexa Marie is weer thuis onder moeders vleugels.
Gelukkig is het meisje weer thuis bij haar moeder.
Wat een nare reactie, terwijl je alleen maar wilt helpen. Dat voelt toch als een schop na…
Hopelijk kalmeert alles gauw.
Sterkte met alles!
Dankjewel Margriet.
Dat is fijn om te lezen!
Gelukkig !
Voor zowel de mama als het meisje, en voor jou Anne.
Inderdaad ook ik weiger toe te staan dit hele gedoe me verandert, dit is zo triest en absoluut niet leuk.
Wat ben je een mooi mens Anne.
Dankjewel Danielle. Mooi hoe jij ook standvastig blijft in je waarden en je geloof.
Wat vervelend dat helpen zo jou ook extra stress geeft. En wat naar voor Alexa dat ze haar ouders niet kan zien nu.
Goed dat jij doet wat je wel kunt doen.
Denk je ook aan je eigen rust?
Dankjewel voor je meelevende reactie Maria. Ik was juist van plan wat meer rust te nemen, zoals je in mijn vorige blog kon lezen. Gelukkig werd Claudia niet direct ziek nadat ik mijn voet verstuikte. Maar heel goed lopen kon ik deze week ook nog niet. Vandaag heb ik lang uitgeslapen. Dat was fijn!
Rare wereld. We reageren allemaal vanuit wie we zijn geworden.
Niet leuk!
Ja, jammer hè Aritha.
We zitten in een hele slechte film met z’n allen. In- en intriest hoe de angstmachine werkt, en zoveel mensen doet verworden tot een grimmige schim van zichzelf. Gelukkig zijn er mensen zoals jij Anne, die ‘normaal’ hun hart laten spreken, en handelen vanuit dat goede hart. Blijf inderdaad zo, Anne!
Ja, zo verdrietig dit. Je weet dat ik er maar het liefst zo weinig mogelijk over schrijf maar nu kon ik het toch niet laten… Dankjewel voor je aanmoediging Anuscka.
Goed zo Anne! Blijf zo mooi als je bent!
Dankjewel. Jij ook Mariska. Ik geniet van je opbouwende teksten op Facebook en je site. Wij hoeven geen angst te hebben.
Prachtig verhaal Anne hoe verdrietig ook dat mensen zo reageren en alleen vanuit hun eigen perspectief kunnen denken. Als ik zo lees hoe je aan het zorgen bent doe je me ook erg aan je moeder denken.
lieve groet Willemijn
Wat een heftig verhaal, Anne.
Het is maar een heftige tijd, waar we inzitten.
Sterkte!
wat angst allemaal niet met een mens doet …
Fijn dat het weer voorbij is en het meisje thuis bij haar moeder kan zijn.
Hoop dat jij (en je voet) weer wat tot rust gekomen zijn.
Blessings!
Dankjewel Rita.