Het moest zo zijn
Hebt u bij een aankoop wel eens getwijfeld of u het product eigenlijk wel echt nodig had? Misschien legde u het zelfs terug in het vak en liep u verder om even later weer terug te keren. U kocht het toch en kort daarop bleek de aankoop een onmisbaar onderdeel in uw dagelijks leven.
Zoiets is mij nu overkomen.
De aankoop wordt aangestuurd door mijn man, op één van de zeldzame momenten dat wij samen boodschappen doen. We staan voor een bak met van-alles-wat en mijn man ontdekt een soort plastic klompen. U kent ze waarschijnlijk van dat meer bekende merk, dat hun muilen naar krokodillen heeft vernoemd. Hij houdt ze omhoog en vertelt er enthousiast bij dat ze handig zijn voor het banjeren in de wintertuin.
Lelijke dingen
Ik heb de krokodillen instappers altijd lelijk gevonden. Daarbij moet ik er niet aan denken plastic aan mijn voeten te doen. Het lijkt me nogal zweterig. Maar de klompen die mijn man omhoog houdt hebben een soort ingenaaide sok en er ligt ook een damesklomp in mijn lievelingskleur. Tel daarbij het verhaal over warmvoetig door de wintertuin gaan en u begrijpt dat ik mij laat verleiden tot een aankoop.
Een dag later stoot ik zo onnoemelijk hard mijn teen dat ik het uitgil van de pijn. De gevolgen laten niet lang op zich wachten. Mijn voet zwelt op en een flinke bloeduitstorting doet de inwendige schade blijken. Ik kan nauwelijks op de voet staan. Laat staan dat ik nog in enig fatsoenlijk schoeisel pas. Behalve (u raadt het al) in mijn nieuwe instapper! Ik baal vanwege mijn immobiliteit en de pijn maar ben maar wat blij met mijn malle muiltjes.
Nieuwe mode
Wanneer ik een dag later me iets beter kan verplaatsen, al is het hompelend, besluit ik naar de winkel te gaan. Mijn blessure zit links dus kan ik nog autorijden. Ik trek een extra lange broek om mijn lelijke muilen te verhullen. Een vest in dezelfde kleur kan eventueel het vermoeden wekken dat ik een nieuwe mode probeer te introduceren. Bij de winkel ben ik blij met mijn winkelwagen. Ik doop hem om tot rollator en boodschappentas.
Nadenkend hoe ik me toch zo heb kunnen stoten bedenk ik dat ik de laatste tijd wel erg heb lopen rennen. Veel afspraken; gezellige en medische. Het was allemaal wat veel. Wanneer je dan ook niet goed slaapt, raak je uitgeput. Misschien zoek ik er teveel achter maar ik ervaar het wel degelijk zo dat mijn lijf mij nu tot kalmte maant op een letterlijke manier. Ik kan niet meer snel. Wat kan ik nog wel?
Zitten
De komende tijd wil ik -naast meer rust nemen- ook gaan zitten voor die taken die graag voor me uitschuif. Zoals het bijhouden van mijn mails. Dat is niet mijn favoriete bezigheid. Liever ren ik of knutsel ik. Dat laatste mag ik van mezelf want het ontspant, zolang ik er geen druk op zet. Kortom een beetje stil gezet worden is nog niet zo erg. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik natuurlijk hoop op een spoedig herstel. Want al te lang in de slakkenstand is ook niet je-van-het.
Haha ik lig helemaal in de deuk om
Je verhaal.. zie het ook voor me… 😉 erg grappig
Nou, das mooi! Dankjewel voor je sterktewens via Facebook 🙂
Om te huilen,krokodillentranen dan hè! Beterschap!
Dat is een goede Marja. Dankjewel!
Die voeten hé, die weten wat. Gelukkig kan ik weer een paar passen doen zonder rollator. Dat doe ik voornamelijk in huis. Naar het toilet en zo.
Hopelijk ben je weer snel genezen Anne. Ik heb een speciale schoen weten te kopen. Die schoen heeft geen hiel. Die schoen samen met de rollator stellen mij in staat nog een beetje te kunnen lopen op straat. Dat alles stemt mij dankbaar.
Lieve groetjes Anne en Norbert van Cas en Ien
Wat fijn dat je weer een beetje uit de voeten kan Cas. En wat een oplossing, die schoen zonder hak. Ik wens je nog veel goede stappen richting herstel. Groetjes terug van ons.
Mijn kinderen hadden zulke Crocs ook toen ze klein waren . Lekker warm.
Zeker warm Heleen. Ik hoor van de liefhebbers dat ze prettig zitten. Ook in de verpleging.
Ow, wat pijnlijk. Wat naar. Ik zit gelijk met kromme tenen. Maar er zit iets goeds en zoets in. Iets dat dicht bij je kern komt. Even de jacht uit het leven. Zit er toch iets zoets in het zeer.
Ik vind die dingen ook niet mooi.
Maar voor jou een uitkomst even.
Ik heb een bruine en een blauwe klomp. De evenhelften zijn we kwijtgeraakt. Of de bandjes waren stuk. Ik weet het niet meer. Maar voor de tuin, ach …
Wat een mooi beeld zie ik voor me bij jouw verhaal Aritha. Zowel in het zoet als in de twee verschillende kleuren klompen.
Lang leve de malle muiltjes! Heel veel beterschap, Anne
Dankjewel Monique!
Niet leuk dat je je zo hebt gestoten, snap je redenatie over je lijf dat je maant een krantje langzamer te gaan wel, vind ik heel logisch.
Je zei nog iets wat me raakte…..zolang ik er maar niet teveel druk op zet…..oei en ook een beetje AU, ik mag dat ook leren.
Luisteren naar m’n lijf/emoties, tandje rustiger om er de tijd voor te nemen, voor het leerproces. Geen zere teen maar stijve spieren in mijn geval.
Beterschappies mooi mens
Dankjewel lieve Danielle. Ik wens je veel zegen en geduld met jezelf in je leerproces. En beterschap met je spieren.
Mooi om te lezen hoe je naar je wijze lijf luistert, dat je – wel een beetje ‘handhandig’ of ‘hard-voetig’ – maant tot rustig aan doen. Wat is er mis met slakkenstand? Mij bevalt dat uitstekend! Fijne zondag!
Dank je Anuscka. Onze bedoeling met de slakkenstand is een andere 🙂
Oei, auw!! Maar blij voor je dat je die lelijke maar o zo handige dingen hebt ontdekt;). Beterschap met de teen!
Dankjewel lieve Miriam!
Wat schrijf je toch leuk Anne, ik zit hier met een grote grijns te lezen.
Wat je voet betreft, flink balen, maar wat je zegt, misschien reden om even letterlijk en figuurlijk een pas op de plaats te zetten.
Dikke knuffel uit Arnhem!
Dank je Heleen. Dikke knuffel terug uit Aldenhoven!
Hè, wat naar zeg! Ik hoop dat je voet snel geneest en je de ‘lelijke’, maar nu toch handige, krokodillenslippers weer om kan ruilen voor schoenen en je weer heerlijk kunt wandelen. Heel veel sterkte ermee!
P.S.: je hebt het wel geweldig humoristisch beschreven!
Dankjewel Esther. Voor je sterktewens en compliment!