Vogels, in een verheven wereld?
Omdat morgen de sterfdag van zijn geliefde Paulien is, plaats ik dit gedicht van vader Feico. Hij schreef het in 1990 voor een ander lief stel. Ik hoor het hem nog voordragen op hun bruiloft.
De remous-boef, alias albatros,
zweeft hoog-verheven, onbekommerd,
meterwijd uitgestrekt, over de schuimkoppen
van Hokusai, ongemoeid door de branding.
Wel gemoeid door ’t snavelbekkend kroost
en vrouwelijke tegenpool op aard:
‘Zie ik zo blauw, ik houd van jou!’
Evenzo eenzaam, doch verheven
door krachten van Moeder Natuur,
zweeft spreid-vleugelig de Condor.
Schijnbaar onberoerd door de Panfluittonen
van ’t Incavolk maar toch ook hij,
nederdalend op zijn horst, belijdt zijn credo:
‘Zie ik zo blauw, ik houd van jou!’
Evenzomin ontkomt de roofbuitjager,
Ahrend is der Nahme, wanneer hij zijn
vingers spreidt, aan de bergspitsrealiteit.
Ook al stort hij zich in een vrije val
op de spits- of huismuis, egel of rat
en brengt deze naar zijn liefste schat, het blijft:
‘Zie ik zo blauw, ik houd van jou!’
Als we alles hebben gehad,
komt alsnog de fregatvogel overzetten,
onbewogen zijn schaduwen werpend
over de zonnekinderen, volgegoten met Bacardirum,
waar op de label, aan de duidelijkheid
niet te wensen overlatende tekst:
‘Zie ik zo blauw, ik houd van jou!’
Tenslotte, liggend in de stoel der tuinen,
zie ik zwilk-zwalkend de zwaluwen struinen,
zwirrelend door het ijblauwe zwerk.
Maar ook hier ’t is sterk
moegestreden van de insectenjacht,
wordt wederom, onder de goot, beleden:
‘Zie ik zo blauw, ik houd van jou!’
Waarom zou het mensenkind
van de hemelbewoners niet iets leren
en de roep der zwanen en kranen niet proberen?
Dansend op het tikkend ritme van hun tenen,
schepsels van het verbond, genaamd creatie,
als herauten van een nieuwe generatie:
‘Zie ik zo blauw, ik houd van jou!’
Hallo Anne,
Wat mooi, en mijn vader was ook dol op zelf poëzie schrijven en heeft veel moois nagelaten.
Ik ken jouw vader m.n. van het werk (maar daar was hij ook uniek en eigenzinnig) want als ik bij jullie thuis was of mee bleef eten sprak ik met name met Pauline. Ik dacht aan haar op haar sterfdag.
Naar buiten toe hadden je ouders wel een andere band dan die van mijn ouders die liefst en met name toen ze ouder werden (mijn vader was 33 jaar hoogleraar en had een drukke baan) alles samen deden, van sporten, wandelen, cultuur (muziek en musea bezoeken) tot reizen. Ze sliepen ook nog steeds bij en tegen elkaar en waren enorm blij met elkaar.
Zijn Marco en Petra niet ook begin jaren 90 getrouwd?
lieve groet Willemijn
Hallo Willemijn,
Hoe je jouw ouders beschrijft klinkt reuze! Mijn ouders waren op het end ook wat knusser met elkaar. Pa beschrijft dat ook in enkele gedichten die hier reeds zijn geplaatst. Het gedicht van vandaag is niet voor Marco en Petra geschreven maar het klopt dat zij begin jaren 90 trouwden. Lieve groet terug van mij.
Hoi Willemijn, Petra en ik zijn op 9.2.1990 getrouwd en nog steeds gelukkig bij elkaar. Ik ben een beetje gehavend na mijn Aortaruptuur bij het fitnesstraining met aansluitend verschillende hersenbloedingen maar zo gaat het leven. Ik ben blij met mijn familie en met onze kinderen die beide Elektrotechnik gestudeerd hebben. Ik werk nog eendbeetje in mijn Medtech firma. Hoe gaat het met jou? Ik herinner mij dat jij al je studiettijd zulke uitdagingen had. hoe is jouw leven tot nu verlopen? Overigens de groetjes ook van Petra
Liefs. Marco
Jouw vader schreef prachtige gedichten!
Heel mooi!
Mooi om op deze manier de sterfdag van je moeder te kunnen herdenken, Anne.
Sterkte morgen.
Liefs Rita
Heel speciaal en het past soms zo goed bij wat je wilt voelen. Of al voelt.
Sterkte.
je hebt het toch wel een beetje (heel veel) van hem: dat toveren met woorden.