Een glimlach vanuit de hemel
Een dappere strijdster is niet meer. Een verlies voor haar nabestaanden. Hoor ik daar bij? Ik ben geen familie maar had haar wel in mijn hart gesloten. En volgens mij was dat wederzijds. Een moederhart was het en dat had ik lang gemist. En een vriendin zo om de hoek is ook een tijdje terug.
Het voelde zo fijn iemand in de buurt te kennen. Op onze huishoudelijke hulp na, ken ik niemand wat meer persoonlijk. Ben ik bij niemand binnen geweest. Nu fiets ik langs haar huis met een brok in mijn keel. Meisje, de zwerfpoes, is in geen velden of wegen te bekennen. Die is waarschijnlijk door de nabestaanden verplaatst. Ik stel me de paniek van de poes voor. Ze kan absoluut niet tegen opgesloten zitten en nu moet ze toch in een reismand zijn gestopt.
Gemist
De rouwadvertentie in de krant mis ik omdat ik in Nederland ben. Een rouwkaart mocht ik niet ontvangen. Maar voordat ik op vakantie ga, attendeert een buurman van Marlis mij met het bericht dat zij in het ziekenhuis ligt: een herseninfarct. Ik bel het ziekenhuis maar hoor dat de familie niet wil dat er bezoek komt. Dat vind ik wel verontrustend.
Toch ga ik niet direct van het ergste uit. Ik stuur een kaart met beterschapswensen en mijn adres, zodat de familie mij kan bereiken. Ik wil haar immers graag bezoeken. Dat dat er nooit meer van komen zal, komt niet in mij op. Ik ga naar Nederland en kom terug, geen bericht. Nu ga ik me zorgen maken. En dus zoek ik op internet op haar naam. De rouwadvertentie treft me als een mokerslag. ‘Geleefd, gelachen, gevierd, geleden, gestorven’ staat er onder haar naam. Dat je een leven in zo’n paar woorden vangen kan.
Moederhart
Bloempotten van Marlis
Er staat ook een mooie foto van haar bij. Dat lieve gezicht met die stralende ogen. Ze tonen haar grote en liefdevolle hart. *Een hart voor vluchtelingen, zwerfpoezen en vrouwen met heimwee. Een moederhart voor haar kinderen. Ze wordt gemist. ‘We zijn erg verdrietig’ staat in de advertentie. Verdriet gevangen in een enkele zin. Het gaat zo diep. Ik huil niet snel maar nu dus wel.
De volgende dag ben ik blij dat ik op internet ging kijken want ik op mijn weg naar de winkel, fiets ik langs haar huis. Daar tref ik een grote container vol met persoonlijke spullen. Ik zou me toch rot geschrokken zijn, als ik van niks had geweten. Nu ga ik enigszins emotioneel op zoek naar een aandenken. Tenslotte verbind ik spullen met mensen. *Dat is wel eens lastig gebleken…
Schooien
De sjaal
Naast me staat nog iemand te schooien. Een man. Hij heeft ook één en ander opgeduikeld uit de container. Op zijn fiets heeft hij een mandje, dat eigenlijk te klein is voor zijn buit. ‘Dit zijn goede spullen’ zegt hij terwijl hij een porseleinen koffiekan omhoog houdt. Ik kan dat alleen maar beamen. Zonde dat de regen alle boeken al heeft verpest. Mijn weggeefhart vindt het jammer dat dit niet naar een tweedehands winkel is gebracht. Voor mezelf ben ik echter blij dat ik nog iets uitzoeken kan. Zo vind ik naast een paar mooie bloempotten een prachtige sjaal.
Wanneer ik de dagen erna de sjaal draag voel ik me verbonden met Marlis. Ze had gevoel voor kleding en gaf mij ooit ook een compliment hieromtrent. Ik denk maar zo dat ze het heel leuk zou hebben gevonden dat ik hem heb gered van de stort. In mijn fantasie zie ik haar erom lachen. Het voelt voor mij als een glimlach vanuit de hemel.
Dag lieve Marlis. Ik zal je nooit vergeten.
Wat mooi geschreven en wat een verlies voor jou en alle mensen die Marlis kenden.
Wat naar dat je geen persoonlijk afscheid hebt kunnen nemen. Veel sterkte met dit verlies.
Dankjewel Maria.
Lieve Anne wat een verhaal, een met een echte rauwe of rouwe rand. Verlies maar wel mooi van zo’n sjaal die je nu met liefde en verbondenheid kunt en mag dragen. En voor straks vanuit jouw bloemenhart haar vazen vullen. Veel sterkte!
Heftig Anne, ik voel met je mee. Zou dit ook moeilijk vinden. Je kunt je soms zo aan iemand hechten. Daarvoor hoef je niet heel lang bevriend te zijn.
Lieve Rieky en Heleen, Dank jullie wel voor de meelevende reacties. En klopt Heleen, met sommigen heb je direct een klik.
Mooi hoe je het gemis van Marlis verwoordt en zo misschien ook hanteert, door stil te staan bij haar kostbare leven, de vriendschap en haar spullen. Ik herken goed (uit eigen “ervaring”) in je verhaal hoe rouw voelt als je elkaar al lang kent of soms als het gewoon goed klikt.
Bedankt voor je reactie Willemijn. Je verwoordt het goed; schrijven is voor een mij een manier om dingen te hanteren. Tegelijkertijd weet ik dat dit soort ervaringen universeel zijn en daarom ook voor een lezer interessant in de zin van iets herkennen. Ik schrijf graag over de lieve personen in mijn leven. Het is dus ook een manier van iemand eren.
Wat verdrietig Anne… Heel veel sterkte met dit verlies, kan me goed voorstellen dat deze heel groot is. Knuffel!
Dank je Miriam, Knuffel terug!
Heel veel sterkte Anne, wat jammer dat je niet persoonlijk afscheid kon nemen.
Fijn dat je toch nog wat persoonlijke aandenken hebt gevonden, koester je herinneringen maar, ze zijn bijzonder.
Sterkte mooi mens
Dank je Danielle, Met dit schrijven neem ik als het ware afscheid van Marlis. Ik ben heel blij met die mogelijkheid en met jullie lieve reacties.
Ach Anne, gecondoleerd met dit verlies! Wat triest dat al haar spullen zo letterlijk ‘aan de straat’ worden gezet, alsof er niemand meer is (behalve voorbijgangers zoals de man, en jij) die nog iets om haar ‘erfenis’ geeft. Ik zie hetzelfde gebeuren bij het huis van ons oude buurman, die nu in een verpleeghuis woont (en nog leeft). Zijn dochter en kleinzoon ruimen het huis op en buiten ligt nu een grote hoop van alles en nog wat in de regen en de wind… Ik vind dat echt naar. Maar fijn dat jij nog met zorg een paar dingen hebt kunnen ‘redden’, die jij nu koestert..
Dankjewel Anuscka! Wat jammer dat de familie van jullie oude buurman op gelijke wijze met de spullen omgaat. Als ik bedenk wat voor moeite ik heb genomen de goederen van mijn vader nog mooi te verdelen. Dat kostte wel veel tijd hoor en ik neem dan maar aan dat het niet iedereen gegeven is om hier zo’n aandacht aan te besteden. Of het geld om een ontruimbedrijf dit te laten doen.
GECONDOLEERD Anne!
Een van de meest wrange dingen in het leven vind ik het onherroepelijke afscheid dat ons allen staat te wachten. Iets wat we meer en meer tegen gaan komen naarmate we ouder worden. Soms valt het mee met de emoties; andere keren verloopt het afscheid nemen heftig. Hard zijn ook de materiële verwikkelingen, gekoppeld aan de rite van het opruimen. Een, hoe zal ik het noemen, haast pijnlijk onterende en onontkoombare bezigheid. Een harde confrontatie tijdens en na het rouwen.
Wat goed dat je nog iets van aandenken hebt kunnen veiligstellen! Koester deze van Marlis gewezen spulletjes! Sterkte!
Dankjewel Hans. Wij hebben drie maanden geleden drie condoleancekaarten gekocht. En we hebben ze allemaal al kunnen verzenden! Ik schrik daar best van. Ouder worden heeft al zo zijn nadelen (gezondheid) maar dit nadeel raakt mij het meest. Ik heb soms echt te doen met de ouderen, die iedereen overleefd hebben en als laatsten gaan…Dat noem ik nog eens sneu! Het is ook mal dat al die spullen die wij zo koesteren na onze dood van weinig waarde lijken te hebben voor een ander. Of juist niet. Want ik was echt aan het schat zoeken in de container.
Sterkte met dit verlies, Anne; verdrietig dat je geen afscheid hbet kunnen nemen, maar wat fijn dat dit schrijven je daartoe als het ware die kans toch geeft.
Was ontroerend om te lezen.
Dank je Rita. Ja, dit is een eerbetoon en afscheid in één.
Dit moet toch ruimte krijgen, dit verlies van deze mooie vrouw. Je hebt er goed over geschreven. Woorden er aan geven helpt soms wel. Misschien later nog een keer.
Dankjewel voor je lieve reactie Aritha.