Blessures en beestjes
Doorkijkje in de tuin
Tjonge jonge, wat ik nu weer heb. Het heeft een hele mooie naam maar het is erg lastig: Epicondylitis humeri lateralis ofwel een tennisarm. Wie mijn blog over het werk aan de tuin heeft gelezen, kan zich indenken dat er een verband is tussen één en ander… Niet het soort beloning waar een tuinvrouw op zit te wachten.
Het euvel diende zich aan toen net de sportzalen weer benut mochten worden en mijn revalidatiegym van start ging. Ik vind de Rehagym tof maar kan niet volop meedoen. En omdat me niet direct duidelijk is wat wel en wat niet gaat, nemen de klachten ook nog eens toe. Gelukkig schijnt de zon regelmatig en kan ik genieten van haar warmte. Niet voor de arm want die moet gekoeld. Maar wel voor mijn rug.
Zonnetherapie
Wanneer de zon schijnt ga ik met mijn rug naar de warmtebron toe zitten en laat ik mij bestralen. Het is de fijnste warmtetherapie die ik ken. Gezeten in de tuin is er dan de troost die uitgaat van alle bloemen. Het harde werk wordt zo tenminste ook in positieve zin beloond. Wat een pracht. Door onze palmboom doet de tuin tropisch aan.
Helaas gaat het met zorg gekweekte zonnebloemen minder goed. In tegenstelling tot eerdere jaren zijn de vraatsporen en schade groot. Doordat het nog steeds vaak nat is, voelen de vijanden van het jonge groen zich ook thuis in onze tuin. Ik doel natuurlijk op de familie Slak. Vooral de vraatzuchtige naaktslakken eisen hun tol. Van de 7 zonnebloemen zijn er 3 over.
In de val
Boeket uit eigen tuin
Het is tijd voor harde actie. Ik ga wanneer het duister invalt, gewapend met een zaklamp op jacht. Tegelijkertijd stel ik vallen op. Een halve uitgelepelde meloen met opening noem ik Mellow Yellow. De slakken zijn dol op deze ontmoetingsplek. Ik kan ze zo van het vruchtvlees plukken. Gemener is het Bierfest waar de slakken en masse op af komen. Er wacht een zekere dood voor wie in het ‘vat’ valt.
Mijn jachtverhalen deel ik met mijn nieuwe wandelmaatje Melanie. Maar die vindt het erg wreed wat ik doe. Slakken zijn immers prachtige creaturen. Als bewijs deelt ze een zelfgemaakte video van een slak die een paddenstoel opeet. Daar heb ik geen moeite mee. ‘Kijk wat een mooie ribbels er over zijn rug lopen’ zegt ze geestdriftig en weet me bijna te overtuigen dat ik deze dieren niet mag doden.
Broedplaats
Ik overweeg om alleen de Mellow Yellow te laten staan en de gevangen dieren vrij te laten op onze composthoop, tot ik bedenk dat de composthoop dan een broedplaats wordt voor nieuwe slakken. En zoals het kinderen betaamt verlaten die op gegeven moment de ouderlijke woning. Drie keer raden waar de reis dan naar toegaat. Voor mijn geestesoog verschijnt een stoet slakken die bezit neemt van de tuin en opeet wat ik liefdevol heb geplant.
Met het oog op zonnebloemen schiet ik derhalve elke avond weer in de jachtmodus. Al is het – dankzij Melanie- met enig schuldgevoel.
Foei Anne, heb medelij!
Weer een mooi verhaal Anne
Dankjewel Harry.
Ja die slakken he. Ik heb er zat in mijn kleine tuintje. Maar ik heb er wat tegen. Bij het tuincentrum hier in de buurt, (intratuin) verkopen ze slakkenkorrels. Daar strooi ik kwistig van in het rond en des anderen daags zijn alle slakken gesmolten. Sorry voor onze mooie natuur, maar ik heb mijn kleine tuintje veel te lief om hem zomaar te laten opvreten.
Ik vind je trouwens een prachtig boeket hebben. En dat uit je eigen tuin Anne. Dat is echt genieten. Vervelend van je tennisarm. Ik hoop dat je snel opknapt.
Ik heb op dit moment veel last van een zogenaamde diabetesvoet. Ook zeer pijnlijk. Des te heviger verlang ik naar het nieuwe lichaam wat mij te wachten staat.
Is dat een Astilbe in je boeket?
Zijn dat van die blauwe korrels Cas? Zo ja, dan ken ik het product. Ik heb in vorige jaren de zonnebloemen in een plastic bekertje zonder bodem ingegraven en de rand met vaseline bestreken. Maar Norbert vond de resten van de bekertjes in de tuin niet zo tof en bovendien is plastic taboe tegenwoordig. Vervelend hoor zo’n diabetesvoet. Jij ook veel sterkte gewenst. Tja, dat boeket: Ik geniet zeer en ververs het elke keer. Het is geen Astilbe wat je ziet maar hoe het wel heet, weet ik niet 🙂
Wat een bloemenpracht….en dan dat boeket binnenshuis, met liefdevolle zorg samengesteld.
Ik vond je al iets te lang stil, hier op het blog. Ik vermoedde een achterliggende reden. (Op mijn blog is het nòg stiller!) 😉
Vervelend nu een tennisarm! Sterkte met het herstel, want dat doet het vast wel. Maarja, tis niet alleen dat.
Geniet van de zomerzon die nu voor aangename temperaturen zorgt. De gehele natuur is blij met een bui en een zonnetje, zo ook jij!
Dank je Hans. Tja die blogstiltes, je kent het. Voor mijn doen zijn ze lang. Het gewone leven vraagt veel van mij. Zeker in dit seizoen en ik kan ook maar niet over alles schrijven. Dit zijn wel de onschuldige verhalen die kunnen en waar ieder wat in herkent of fraai vindt zoals de bloemen. Ik ben blij dat het zomert maar het mag van mij wat ‘stabieler’ 😉
Het is en blijft raadzaam weloverwogen ‘in de openbaarheid’ te vertoeven! Ik kan ook niet van alles publiceren, alhoewel ik vrijheden heb…..en die wil ik behouden. 😉
Zo is het Hans. Die vrijheden van jou zijn best aantrekkelijk hoor.
Ja, die zielige slakken!Ik maak ze ook liever niet dood! Dat wordt ook zo’n smurrie!Je kunt ze ook verzamelen en ze tijdens een wandeling in het bos of een park dumpen.
Ik hoop dat je tennis arm snel weer beter is
Dat is een idee Josien. Bedankt voor je beterschapswens.
Leuk om te lezen! Die slakken ook! Gelukkig hebben wij er dit jaar niet zoveel last van.
Dank je Ilona. Wees blij!
Prachtig verwoord en leuk om je post te lezen.
Sterkte met alles! Beterschap!
Dankjewel Yvonne!
Ach wat naar, die tennisarm! Veel rust houden… en ja, dat is inderdaad niet wat je wilt zo midden in het tuinseizoen. Wat de slakken betreft voel ik helemaal met je mee: ook ons jonge groen in de moestuin wordt (en is) grotendeels door slakken opgepeuzeld… korrels strooien we niet meer, dat kost een vermogen onderhand – daar kunnen we dan net zo goed onze groenten van in een winkel kopen. Het blijft een strijd… Ik wens je beterschap, en genieten van elk zonnestraaltje zolang die zomer nog niet echt stabiel is.
Dankjewel Anuscka. Tuinieren laat ik nu maar er blijft nog veel over dat belastend is. Echt onhandig! Ja erg hè die slakken, muggen en ander gespuis dat wel vaart bij deze natte zomer. Ik stuur wat zon naar je toe. Vandaag schijnt hij wel 🙂
Bah wat naar dat je zo’n last hebt van je elleboog, sterkte meis.
Succes met de slakken jacht.
Dank je Danielle.
Ik heb biologische slakken korrels gestrooid. Dat hielp een beetje. Sterkte met de elleboog. Geen pretje maar er zijn wel goede oefeningen voor.
Die slakken, dump ze gewoon in het bos ofzo.
Dankjewel Aritha. Voor oefeningen moet ik me meer de tijd nemen geloof ik. De slakken krijgen nu elke avond een paar schijfjes komkommer. Ze blijven weldoorvoed van mijn bloemen af.
Wat ontzettend balen van je tennisarm! Hopelijk duurt zoiets niet al te lang? Bij ons ook meer slakjes die smikkelden van de zonnebloemen hoor. We hebben er 5, misschien 6 over zover ik kan zien… Nou ja, elke zonnebloem is een feestje dus ik ben tevree, haha!
Dankjewel Miriam, Ik tob al best lang en ben soms moedeloos ervan. Fijn dat er bij jullie nog wat bloemen staan. Zie mijn reactie bij Aritha. Werkt super!
Hallo lieve Anne,
Dank je wel voor je mooie en invoelbare verhalen. Ze zijn heel herkenbaar.
Ik ken je van je moeder Pauline uit de Nazarener kerk en van je vader Feico met wie ik op de Biochemie afdeling van het Trigon gewerkt heb. Beide zeer originele en unieke mensen en ieder op eigen wijze.
Ik kwam regelmatig even mee eten op de Groesbeekseweg, maar jij was toen nog wat jonger dus misschien herinner je me niet.
Wat fijn dat je je hebt kunnen settelen en geniet van de omgeving om je heen. Ik vond het knap dat je ouders ieder hun eigen weg gingen, en omgekeerd vond ik dit soms ook jammer als ze hierdoor uit elkaar leken te groeien, gek hè. Mijn ouders (papa was 33 jaar hoogleraar in Nijmegen) deden bijna alles samen, meestal gelukkig, maar ik had soms meer initiatief van mijn moeder gewild om haar eigen leven vorm te geven.
Zelf ben ik nu 23 jaar getrouwd met een lieve stoere en betrouwbare man die ik heb leren kennen op een Christelijke vakantie van Amarant. Lekker buiten zijn, kanoën, suppen en onze mooie tuin onderhouden is wat we o.a. sinds die tijd nog steeds delen. Ik herken je slakken verhaal en helaas voelen wij ons genoodzaakt de slakken toch te doden omdat het er elk jaar meer worden (elke slak maakt een holletje onder de grond en bij vochtig weer komen daar na 2à3 weken honderden nieuwe slakjes uit). Dus in onze tuin doden we ze ten behoeve van het groeien van onze planten, sla, kruiden aardbeien etc.
Hartelijke groet Willemijn
Hallo Willemijn, Ik heb een vage herinnering aan jou. Bedankt voor de slakkentips en wat leuk dat je hier reageert. Wat je schrijft over mijn ouders klopt wel. Gelukkig hebben ze veel vreugde gevonden in het kunnen uitoefenen van eigen talenten. Maar meer samen…ja dat zou ik ook willen… Fijn dat jullie meer gezamenlijk ondernemen. Veel plezier met de tuin en graag tot ziens op annderverhaal 🙂
Als tip. We strooien ook zilverzand (bouwmarkt € 2,- voor 20 kg), dennenaalden uit het bos en koffiedrap rondom de jongste planten. Dat helpt echt. Als de planten eenmaal groter zijn vinden de slakken ze niet meer lekker. Voeden van komkommer is wel lief maar het maakt dat slakken zich alleen maar nog fijner voelen in je tuin.