Gedachten bij een graf

Lieve Elly,

Vorige week heb ik voor het eerst je graf gezien. Het was zo mooi gestalte gegeven. Een eerbetoon van liefde aan jou. In Duitsland zeggen ze dan ‘Denkmal’ ofwel een plek om te gedenken hoe bijzonder jij bent. Ik zeg bewust niet ‘was’ want je bent nog steeds bijzonder. Daar doet de dood niks aan af.

Bas had in de App beschreven waar je begraven ligt. Ondanks dat was het me niet even helder en liep ik te turen tot de steen mij zo ongeveer tegemoet sprong. Geen wonder ook met aquamarijn erop. Ik zag je naam en de sluizen gingen open. Ik heb staan huilen als een kind. In de eerste plaats om jou lieve schat maar er is nog iets waar ik veel verdriet van heb. En ik denk maar zo dat een paar tranen ook daarvoor waren.

De woorden stroomden spontaan uit mijn mond: ‘Wat heeft hij dit mooi voor jou gemaakt’. Ik doelde natuurlijk op jouw lieve man. Ik heb die zin wel een paar keer herhaald. Op mijn hurken gezeten en mijn tranen drogend met een servet want ik had geen zakdoeken bij me. De servet kwam dus goed van pas. Hij had dezelfde kleur als de ornamenten op jouw graf. Ik weet dat ik dat ondanks alles grappig vond en zei ‘kijk mij nu snotteren in bijpassende kleuren’.

Vroeger vond ik het raar wanneer mensen tegen een graf praatten maar nu mijn beide ouders en jij er niet meer zijn, doe ik ook soms ‘raar’ en vind dat heel normaal. Het heeft ook niks te maken met het idee van tegen een geest te praten. Jouw lieve geest is elders en kon mij niet horen. Toch denk ik dat mijn uitingen goed waren omdat ze lucht gaven aan een bedroefd hart. Wanneer een mens breekt moet hij niet krampachtig de brokstukken bijeen houden en doen of er niks aan de hand is. Daar ben ik trouwens best goed in, zoals je weet. Maar ten aanzien van jou is me dat nooit gelukt. *En nu blijkt dat zelfs je botten dit effect op mij hebben.

Er is veel aan de hand en ik vind het vreselijk het niet met jou te kunnen delen. Want jij was zo’n wijze vrouw. Je had zeker raad geweten. We hadden een gelijkwaardige relatie maar misschien waren het toch bepaalde moederlijke kwaliteiten of gewoon net die paar jaar ouder, waardoor ik graag van jou wat aannam. Naast raad ook warme troost. Dat kon jij ook als geen ander; troosten. Hoe dan ook; ik had het zo graag met jou besproken. Ik denk dat je veel had begrepen en in het juiste perspectief zou hebben kunnen plaatsen.

Jouw sterfdag is nog maar twee jaar geleden. Daarom heb ik eenmaal thuis Bas een brief geschreven om hem sterkte te wensen. En omdat ik nog zo onder de indruk was, deed ik de brief in een blauwe enveloppe. Het was jouw lievelingskleur en het is een kleur die onder andere aan koningen wordt toegeschreven. Wat dat betreft past het ook zo goed want zo leef je nu daar verder. Als Koningskind.

Ik stuur je een kusje van de koude aarde, zo de warme hemel in.

Liefs, Anne

 

*Een kleine kwinkslag naar mijn vader, die door Elly hoog werd geacht. Hij kon ten aanzien van het graftuintje van mijn moeder ook zo praten: ik hou zelfs nog van haar botten. Ik hoor het hem nog zeggen.
Gerelateerd

Jouw laatste reis

, 18 mei 2021. 12 reacties op Gedachten bij een graf. Category: blogs.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

12 reacties

  1. Anne Stekhoven schreef:

    Met deze brief wil ik alvast de sterfdag (30 mei) gedenken van mijn lieve vriendin. Ze heette anders maar vanwege de familie gebruik ik de naam Elly. Vanwege corona was ik nog steeds niet bij haar graf geweest.

  2. Hans schreef:

    Altijd wrang iemand ‘voortijdig’ te moeten verliezen. Bij sommigen onder ons is de bron van ons aardse leven te vroeg uitgeput. Jammer. Een kostbare en voor mij tevens schrale troost is de redenering, of beter het geloof dat er een voortbestaan is, een voortzetting met betere perspectieven.
    Sterk van je om zo openhartig te zijn! Sterkte Anne….. “Paths that cross will cross again”…..

  3. Anuscka schreef:

    Ach Anne, wat een gemis, en wat goed dat jij je tranen vrij laat stromen en je hart toont hier. Het is een prachtig graf. En als een graf zo goed de essentie weergeeft van de (botten van de) persoon die er eeuwig rust, ja, dan komen de tranen als vanzelf. Wat een mooi, eerlijk blog.

    • Anne Stekhoven schreef:

      Dankjewel Anuscka. Af en toe mag ik van mezelf wel even ‘spuien’ op deze site. Tenslotte kennen we allemaal dit soort momenten en verliezen we allemaal dierbaren. De dood mag dan nog zo bij het leven horen, wennen doet het nooit. Ik vind een graf wel fijn omdat je nog ergens heen kunt gaan. Bij dat van mijn ouders word ik juist heel rustig. Al heeft mijn moeder ook niet echt oud mogen worden. Maar het is alweer een tijd geleden. Tijd heelt geen wonden maar verzacht wel de harde randen ervan, is mijn ervaring.

  4. Y.G. schreef:

    Wat ontzettend bijzonder hoe je over je vriendin openhartig schrijft. Wat een gemis zal het voor je zijn. Ik kan me er helemaal bij inleven. Wat zal het straks een weerzien zijn als we elkaar straks weer zullen ontmoeten. Wat een troost… Mag ik je omarmen en sterkte wensen?

  5. Debora schreef:

    Mooi geschreven Anne, maar ook zo verdrietig. Ik heb geen mooie woorden om je te troosten. Alleen een digitale knuffel!

  6. Aritha schreef:

    Ik begin aan een brief. Liefs van mij.

  7. Miriam schreef:

    Wat verdrietig en wat een gemis… Ik wens het je zo toe, zo’n vertrouwd en liefdevol iemand die je nu even flink en stevig vast kan houden! Ik denk aan je.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *