Mater Luna
Op de geboortedag van mijn vader een gedicht van zijn hand. Vrije associatie op de maan en de vele begrippen die met haar samengaan.
Een glaciale bol van arctisch ijs
als koele reflectant van de verzenger
rigide werkster der getijden,
van eb en vloed, geminnekoos.
Terwijl de wolven huilen en de freak
gaat uit zijn bol, bereidt de heks haar brei.
Geleidster van de ongewisse sprong van ’t ei:
het liefdevolle leven tegemoet,
of den gewilden doet?
Waarop het raderwerk al knarsetandend stopt
en ook Ohmega of Philippe-Pateck ’t af laat weten.
Toch is zij de getuige (al in het zoveelste kwartier)
van ’t repeterend leven:
de kiem ontluikt en bolsters barsten open,
haar Mona Lisa-lach ten spijt.
Oh Anne, wat een schitterend gedicht! Al die beelden die je vader gebruikte – heerlijk!
En ik zou het bijna vergeten: nog gefeliciteerd met zijn geboortedag!
Bedankt voor je beide enthousiaste reacties Monique.
Wat roept dit gedicht van je vader veel associaties op. Lijkt me fijn als zulke bijzondere schrijfsels, zijn herinnering levend houden op deze dag!
Heel fijn Rieky! Bedankt voor je reactie hier. Leuk!
Wat een doordacht en ‘waar’ gedicht! Prachtig!
Dankjewel Hans! Ik heb pas later ontdekt dat we juist nu die supermaan hadden. Vond ik prachtig!
Wat een prachtig gedicht! En hoe fijn dat je deze op schrift gestelde bijzondere gedachten en emoties van je vader nog hebt. Hij was zijn tijd ver vooruit…
Bedankt Anuscka! Ik had een heel bijzondere vader 🙂
Wat een prachtig gedicht. Wat een rijk zielenleven had je vader. Komt er ooit een dichtbundel van hem uit?
Dankjewel Margreet. Als het aan mij ligt wel. Maar voorlopig maar even zo 🙂