Het vertrouwen van Marlis

Wanneer ik met de fiets naar de winkel ga, kom ik aan een huizenblok voorbij. In de hoekwoning woont een oude dame, die voor een straatkat zorgt. Het is een poes van het aanhankelijke soort. En daar mijn eigen kat vorig jaar is overleden, ben ik dit beestje steeds vaker gaan aaien. Tot ze me al van verte herkent en komt aangesneld voor een portie knuffels. Omdat ik niet weet hoe ze heet, noem ik haar Meisje.

Meisje is een zwart met witte poes. Haar witte pootjes en snoet zijn altijd wat groezelig door het buitenleven en het bruinige kattenvoer. Ik verbaas me over haar dikke vacht maar die jas is niet overbodig ten tijde van kou of regen. Want zelfs als er sneeuw ligt, is Meisje buiten. Ze rolt er in mijn aanwezigheid gewoon vrolijk doorheen en toont haar buikje, wat ik als blijk van vertrouwen beschouw.

Een verhalenketting

Nu de lente in aantocht is, ga ik voor onze sessie ‘gezelzen’ even zitten op het muurtje, dat rond het huizenblok ligt. Zo treft de verzorgster van Meisje mij op zekere dag aan. Het is nog fris maar de zon schenkt ons haar stralen en ik begroet de dame met een lach. We hebben elkaar al eens eerder begroet en nu knoopt zij een praatje aan. Praatje? Een verhalenreeks! Als verhalen kralen waren, dan rijgt zij nu een ketting. Ik luister vol verwondering want het is wel een fraaie ketting.

Ze vertelt over haar zorg voor Meisje, die alleen binnen komt wanneer de deur open blijft. Anders breekt de paniek uit. Ook voor mensen zorgt de dame graag. Zo heeft ze heel praktisch vluchtelingen op weg geholpen, hier in de gemeente. Haar buren vonden het niks, maar die mensen laat je toch niet in de kou staan? Daarbij is zij gelovig. Om dat te illustreren haalt ze haar rozenkrans onder de jas vandaan en wijst ze op het kruisbeeld. Natuurlijk is ze katholiek, dat kan in deze contreien niet missen. Of ik ook gelovig ben. Ja? Fijn! ‘Zonder geloof ben je maar alleen’ zegt ze overtuigd. Ik knik bevestigend want ik kom er niet zo goed tussen.

Lourdes

‘Ik ben ook niet bang voor corona’ vervolgt ze: ‘God zorgt voor mij’. Hoe weinig angst ze heeft, zal ik zo nog merken. Nadat ik namelijk iets over mijn gezondheidsproblemen vermeld, op een spaarzaam moment dat ik ook iets zeg, zegt ze: ‘Dan heb ik iets voor u, kom maar mee.’ En zo sta ik even later in een oude bruine keuken met kleedjes en een kruisbeeld op de tafel. De vrouw zoekt iets en drukt me vervolgens een gebedskaartje in de hand. Op de afbeelding staat heel klein de heilige Lourdes afgebeeld. Ik neem het uit beleefdheid aan.

‘En nu zal ik zingen’ zegt de vrouw en voor ik het weet pakt ze mijn hand en positioneert ons voor het kruisbeeld op de keukentafel. Zo staan we daar, heel plechtig. De vrouw zingt krakerig het Ave Maria. Maar al heeft ze geen al te beste stem, het is toch de mooiste vertolking van dit lied dat ik ooit hoorde. Want ik vind dit zo bijzonder. Vandaar dat ik een kneepje geef in die lieve hand, die de mijne vasthoudt. De vrouw knijpt terug.

Dappere strijdster

Pas bij vertrek vertellen we hoe we heten. De dame heet Marlis. De naam is een combinatie van Maria en Louisse. Dat laatste betekent nota bene Dappere strijdster. En misschien vind je het dom wat ze deed of wat wij deden. In tijden van covid19 kan je dat natuurlijk zo zien. Maar je kunt het net zo goed dapper vinden. Op weg naar de winkel mijmer ik verder over; straatkatten, vluchtelingen en vrouwen met heimwee. En hoe Gods arm nooit te kort is om al deze wezens de hand te reiken door middel van een oude dame, die haar vertrouwen op Hem heeft gesteld.

Anne Stekhoven, 13 maart 2021. 12 reacties op Het vertrouwen van Marlis. Category: blogs. Tagged: geloof&spiritualiteit.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

View all posts by Anne Stekhoven