* Wat heerlijk dat ik nu zon op mijn kale takken voel. Die sneeuw vond ik maar niks. Brrr…die kou. Ik er bijna helemaal aan ten onder. Letterlijk hoor! De laag was zo dik dat ik niks meer om heen kon zien. Nu schijnt de zon. Ik merk dat mijn sappen weer gaan stromen. Misschien heeft die akelige winter daar wel aan mee geholpen. Dat ik nu meer geniet van de zachte milde zonnestralen.
Ik droom alweer over veel paarse bloemetjes. En dat de mensen stil staan op de stoep en zeggen: “O, wat ruikt die lavendel lekker!” Ik droom zelfs dat er een kind komt plukken en me (nou ja, een paar takken van mij) meeneemt naar huis. Dat ik sta te pronken op een tafel. En dat iedereen die in de kamer komt zegt: “Wat ruikt het hier lekker.” Efin, ik ben nu nog kaal. Niks aan. En vorig jaar heb ik bijna niet gebloeid omdat de heer des huizes me te ver, te diep had gesnoeid. Dat was een zeer pijnlijk proces. Fijn is wel dat ze dat niet meer doen. Ze… ik bedoel ‘hij’. Eigenlijk weet hij niet zoveel van tuinieren.
Ik weet niet precies aan wie ik schrijf. Gewoon een plant uit de tuin van Anne. Binnen of buiten. Hoe gaat het met jou?
Groetjes van Lavendel
Lieve Lavendel,
Wat een verrassing, een kaart van jou. En we hebben elkaar nog nooit ontmoet! Dat maakt het toch extra bijzonder. Laat ik me dan eerst even voorstellen. Ik ben een begonia. Nu zegt dat niet direct veel want ik kom uit een enorm grote familie van zowel tuin- als kamerplanten. Ik sta dus binnen en heet Erythrophylla. Ik sta juist in bloei en zal een foto bij deze post in doen, dan kan je zien hoe ik eruit zie. Familie van jou staat hierbuiten. Ik heb dus wel een beeld van jou.
Wat een avonturen heb je recent beleefd, met die sneeuw. Hier lag maar een klein laagje maar als de deur naar buiten open ging voelde ik een koude stroom lucht naar binnen komen. Inderdaad Brrr! Ik vind het dan ook heel stoer dat jij dat allemaal hebt doorstaan. En dat ook nog na een snoeipartij. Dat klinkt echt vreselijk pijnlijk. Ik hoop dat je goed herstelt en je dit jaar weer fijn kunt bloeien. Wat plezierig dat jouw bloemen geuren. Daar maak je veel mensen blij mee.
Ik heb geen ervaring met snoeien maar heb een paar jaar terug wel een periode van hevige verwaarlozing beleefd. Dat was ook pijnlijk want ik verging van de dorst en kreeg nog maar eens per week wat water. Dat kwam omdat de heer des huizes plots verdwenen was en er een onbekende voor mij moest zorgen. Ik heb vernomen dat mijn verzorger is overleden. Dat was sneu. Het was een prettig mens, die man. Heel dol op mij en mijn soortgenoten. We stonden bij hem in de serre. Ken je dat? Dat is een fijne zonnige kamer, die ze aan oude huizen aanbouwden in een poging buiten met binnen te verbinden.
Aan de verwaarlozing kwam een eind toen de dochter van de oude heer mij meenam naar huis. Zij heeft me al twee keer verpot en als dank ben ik flink aan het groeien geblazen. Ik heb het hier dan ook reuze naar mijn zin en de dochter praat ook vaak tegen mij. Dan zegt ze dat ik zo prachtig groot ben en maakt foto’s van mij. Of ze vraagt of ik dorst heb. Ik hoef niet eens te antwoorden want ze voelt dan even aan mijn aarde en daar haalt ze de belangrijke informatie uit. Het is erg gezellig in deze erker want ik word omringd door andere kamerplanten. Daarbij kan ik ook nog eens fijn de tuin inkijken.
En wie staan er om jou heen in de tuin? Ik hoop het spoedig te horen.
Veel liefs van Begonia Erythrophylla
In Groene kinderen kunt u zien hoe klein Erythrophylla vorig jaar rond deze tijd nog was.
Hahaha! Heerlijke plantenhumor.
Heerlijk is de lavendel altijd in de tuin.
Ik geniet er ook altijd zo van…
Ja hè Yvonne. Ik ook.
Wat een verfrissend natuurlijk gesprek; enig om je zo te verplaatsen in onze groene zusters.
Ging heel makkelijk Anne. Vond het lief dat Lavendel me daarin uitdaagde.
Wat fijn dat je na de heftige snoeipartij toch weer kon gaan bloeien lavendel! Dat is hoopgevend voor je familielavendel.
Zo leuk dit:)!