Een huisje in de sneeuw
Lekker huiswerk
De eerste keer dat ik op Alexa Marie ging oppassen, had zij als huiswerk een cake bakken. Ik kan me uit mijn jeugd zulk huiswerk niet herinneren, u wel? Wij aten op school hooguit droge breukentaarten vanaf het schoolbord of vanuit het rekenboek. Die smaakten lang zo lekker niet, als de cake van Alexa Marie. Ze moest hem zoveel mogelijk zelfstandig bakken, met een beetje begeleiding in de keuken.
Claudia had de ingrediënten klaargezet. Maar de hulpmiddelen zoals mixer of schaal boden een kleine zoektocht. Claudia en ik drinken graag een bakje samen maar ik trek daarbij geen lades open natuurlijk. En omdat ze net verhuisd waren, wist ook Alexa Marie niet alles direct te vinden. Gelukkig lijken de meeste keukens op elkaar en vonden we wat we nodig hadden.
Marmorkuchen
In de cake kwamen twee soorten beslag, wat de moeilijkheidsgraad -net als het deeg- natuurlijk wel iets liet stijgen. Ook alle hoeveelheden afwegen en inschatten in welke schaal het zou passen maakten dat ik het (naast lekker) zeer leerzaam huiswerk vond. Natuurlijk kon ik het niet laten om haar bij het rekenen een beetje te prikkelen in het getal inzicht of handigheidjes waardoor ze de som sneller kon oplossen. Niet dat ik zo’n kei in rekenen ben. Op de Pabo moest ik alle bijspijker-pakketten doorworstelen voor ik onderwijs-vaardig kon worden bevonden.
Helaas is veel weer weg gezakt omdat ik een soort lekje heb voor getalsmatige dingen. Daar staat weer een talig knobbeltje tegenover. Een mens heeft compensatie nodig in het leven. Maar voor het bakken waren mijn vaardigheden een ruim voldoende. Alexa Marie moest mij slechts 1 keer corrigeren zodat ik me niet al te dom over voelde komen. Verder had zij ook wel wat aan de uitdagingen door mij gesteld. Zo kwamen wij gezellig en ietwat rommelig de tijd door en stond na een uur of twee het baksel dan eindelijk in de oven.
Geduldig, ik?
Claudia zei later dat haar voor deze lange klus het geduld ten ene male zou hebben ontbroken. ‘Jij bent zo rustig’ voegde ze er nog aan toe. Ik bedankte voor het compliment en vroeg me af of ik ook zo geduldig zou zijn wanneer ik naast een kind een fulltime baan zou hebben, zoals mijn vriendin. Hoe zij de ballen in de lucht houdt vind ik weer heel knap.
Maar nee, ik straal echt rust uit naar het schijnt want Claudia zei het opnieuw toen we hier de kerstkrans zaten te maken. Ze was zo blij met haar krans en hoe ik met Alexa Marie omging dat ze acuut een andere moeder Appte met een foto van het resultaat en de opmerking dat ik zo leuk met kinderen kon knutselen. Of het niet een idee was beider dochters onder mijn hoede iets te laten maken voor de kerst. Dit stelde ze niet aan mij voor maar aan die andere moeder. Ik werd alleen vriendelijk aangekeken in de trant van ‘dat vind jij vast leuk hè Anne’. Ik schrijf met opzet geen vraagteken!
Knutseltante
Het ging mij iets te vlot want ik had nogal wat werk gehad aan alles op orde maken voor die middag en ik zit niet bijster lekker in mijn vel. Na knutselen heb ik steevast last van mijn rug. En ik wil best wat veren laten voor die leuke meisjes maar na de kerst had mij toch beter gepast. Januari vind ik een reuze saaie maand. En nu helemaal want ik ga nergens heen. Maar omdat ik een geweldig leuk idee kreeg, wat ik met de kinderen kan maken heb ik me laten verleiden om opnieuw de geduldige knutseltante te spelen.
In de hoop dat mijn rug het ook goed vindt, hou ik jullie op de hoogte en zal ik van die kunstwerken een foto maken. Ik hou het spannend en noem de titel van de werkjes vast: Een huisje in de sneeuw…
Goed bezig!!
Alleenlijk, laat je niet te snel manoeuvreren in meer-en-meer. Hou het gezellig, ook voor jezelf.
Fijn dat je in januari ook al het uitzicht hebt in alleraardigste bezigheden.
Ik blijf je volgen….. maar voel je vooral niet opgejaagd! 😉
Dank je Hans. Fijn dat je blijft lezen en reageren hier 🙂
Wat beschrijf je het weer liefdevol, zo reflecterend.
Je bent zo’n mooi mens met een groot hart voor de ander.
Veel plezier met de voorbereidingen weer en ik hoop dat je rug ook lief voor je is.
Dankjewel Danielle. De voorbereidingen zijn bijna rond. Maandag komen de meisjes. Ik zie er echt naar uit.
Heerlijk die rust die je uitstraalt, ik voel het al door het schrijven heen! Alle tijd nemen, aandacht en liefde geven aan die ene!
Wat een mooie, leuke naam trouwens: Alexa Marie!
Mooi verwoord Lieneke, aandacht voor dat ene kind. Het is een lieverd met een mooie naam 🙂