Het beste ervan maken
Als je niet kan lopen, vlieg dan.
Een flashback: Ik zit met mijn vader bij de orthopeed. Mijn vader krijgt te horen dat goed lopen er niet meer inzit. Hij zal een soort corsetlaars krijgen waarop slechts een paar passen mogelijk zijn. Je zou kunnen denken dat mijn vader zeer teleurgesteld is, na maanden geduld met zijn voet in het gips. Maar pa zegt nuchter: ik moet er het beste van maken.
Het beste ervan maken is ruim interpreteerbaar want wat is het beste? Voor de één zal het er anders uitzien dan voor de ander maar simpel gezegd is het vaak zodanig positief, dat anderen het waarderen kunnen. Ik hoor de zin de laatste tijd weer regelmatig. Dat komt omdat juist nu een groot beroep op onze creatieve vermogens wordt gedaan. Ik weet niet hoe de restauranteigenaar (op de rand van het faillissement) dit ziet. Of de organisator van evenementen, die al maanden niks meer organiseren kan. Misschien smijt hij het liefst de zin (als dom cliché) de prullenbak in. En toch kauw ik op de zin en wat het teweeg brengt verder.
Vertrouwen
Ik heb mij de afgelopen maanden namelijk zeer verwonderd over inventieve oplossingen van mensen om bijvoorbeeld toch hun brood te kunnen verdienen, al zie ik ook dat er beroepen zijn waarbij echt geen alternatief voorhanden is. Maar er het-beste-van-maken gaat gelukkig verder dan een inkomen genereren. Het heeft te maken met je instelling. Het voorbeeld van mijn vader toont dat het omgaan met tegenslagen een bepaalde mindset vraagt. In deze mindset is er vertrouwen. Ik denk aan vertrouwen op God en op jezelf. Vertrouwen dat God niets ontgaat en Hij controle of antwoorden heeft, waar wij het niet hebben. Vertrouwen op jezelf dat je met veranderende omstandigheden om kan gaan.
Zelf heb ik die mindset niet automatisch van mijn ouders geërfd en ook mijn Godsvertrouwen moest nog groeien. Ik heb tijden gekend van enorm knokken tegen wat het leven mij bracht. Boos was ik. Boos en gefrustreerd. Ik was boos omdat ik met vervelende kwalen door het leven moest en gefrustreerd dat ik dit lot alleen moest dragen. Verdrietig ook, dat ik geen leuke baan had of een fijn stel kinderen. Ik begreep in die tijd niets van God en voelde me machteloos.
Voor alles is een tijd
Nu sta ik er anders in en niet omdat er voor alles een oplossing is gekomen. Ik beleef nog steeds pittige uitdagingen en kan niet over alles schrijven, wat wellicht maar beter is ook. Maar ik vind mijn weg. Met de afbeelding bij deze blog, wil ik duidelijk maken dat wat hulp erg fijn is. We hoeven het niet alleen te doen. Daarbij is het tevens zaak keuzes te maken. Zo zijn er dingen die ik bewust laat liggen omdat ik er niks aan veranderen kan, of omdat het de tijd niet is om ze te veranderen. Dat kan ook. Voor alles is een tijd, zei Prediker al. En daarom parkeer ik het één en pak ik het andere aan.
Zo heb ik de afgelopen maanden hard aan mijn conditie gewerkt. Ik genoot van de mogelijkheid om dit gericht in een revalidatiegroep op de sportschool te kunnen doen. Hoewel ik soms enorm veel pijn na afloop had en ook lang last hield, was ik toch dankbaar voor de mogelijkheid. Nu baal ik dat de sportscholen weer dicht moeten in een gedeeltelijke tweede lockdown maar bedenk direct strategieën hoe ik thuis verder kan oefenen.
Ruimte voor verdriet
Ik wil hiermee niet zeggen dat ik het altijd zo onder controle heb. Ik ken nog steeds tijden van schijnbare futloosheid. Die periodes van verdriet en rouw horen erbij. Toch zit het beste- ervan-maken wel aardig ingebakken omdat ik door dit lastige lijf al heel wat oefening heb. En als kind van mijn ouders heb ik natuurlijk ook kunnen afkijken want mijn moeder was al net zo.
Deze tijd biedt ook degenen onder ons zonder krachtige voorbeelden de mogelijkheid de flexibiteitspier te trainen. We zullen wel moeten willen we niet jammerend (of boos schreeuwend) ten onder gaan… Ik ben heel benieuwd welke training u het beste verder heeft geholpen op dit terrein. En hoe u het onderscheid maakt tussen laten liggen of juist aangaan.
Interessant stuk An, ik mijzelf het motto aangemeten: Kan ik er zelf iets aan doen? Nee, oké, dan ontwikkelt zich het nog wel. Kan ik wel iets doen? Oké, wat en hoe. Qua sporten: youtube 😉
En soms even mopperen, boos en verdrietig zijn kan ook al helpen nieuw perspectief te zien om ‘het beste ervan te maken’.
Succes en take care
Ruimte geven aan… ik vind het nog steeds een enorme uitdaging, maar erdoor is de enige weg eruit, anders blijf je het steeds weer tegenkomen pffffff
Soms laat ik het ook liever liggen maar het idee dat ik er toch een keer doorheen moet maakt dat ik zoiets heb van : kom op, erdoor. Maar als je het gevoeluitschakelt is het niet er echt door. Voelend erdoor gaan, wat ik al zei, een hele uitdaging voor mij.
Zeker niet makkelijk Danielle. Maar goed dat we er samen met Hem doorheen mogen gaan. Alleen zou ik het ook niet zien zitten. De dingen die ik laat liggen zijn meer praktisch van aard. Hoewel het emotionele element meespeelt. Soms speelt er teveel tegelijk en moet je keuzes maken. Ik wens je Zijn zegen met alles waar je doorheen gaat.
Bedankt voor je reactie en wens Natasja. Ik ken youtube inderdaad met goede oefeningen. Ook bemoedigende Tedtalks kijk ik graag. Voor deze blog liet ik me onder andere inspireren door een Tedtalk over hoe we door tegenslagen creatiever kunnen worden. Een soort van noodgedwongen maar daarom juist zo waardevol. Je zin: dan ontwikkelt zich het nog wel…komt bij me binnen. Jij ook succes met je sport en alle drom en dran.
Beste Anne,
Ik vind het -zo op afstand- knap hoe jij omgaat met beperkingen. Ieder mens heeft ze en heeft ermee om te gaan. In kunnen spelen op jouw eigenste belemmeringen leer je in de loop der tijd. Ingrijpende fysieke beperkingen heb ik (nog) niet; kan mij goed wentelen en keren in mijn leven.
Ik kan je vertellen dat mijn rechterhand niet optimaal functioneert en ik mij tijdens het genezingsproces van jaaaren me erg zorgen heb gemaakt over het te verwachten blijvende resultaat. Welnu, het is goed te hebben. En veel went. Heb zovele andere motieven om van het leven iets moois te maken, waardoor blindstaren op een gemis voorkomen wordt.
Een flinke handicap, zoals moeilijk of niet kunnen lopen is weer ietsje anders. Ook hier voor jou geldt ‘er het beste van maken’, ja! Makkelijk gezegd, maar vergeet niet jouw andere uitwijkmogelijkheden die jij je al eigen hebt gemaakt….. “om trots op te zijn”….. 😉
Beste Hans, Dank voor je positieve en persoonlijke reactie. Ik ben blij dat je je weet te redden met de minder goede hand. Al begrijp ik dat je wel hebt lopen tobben. Mooi wat je zegt over; niet blindstaren op…
Dat ik nu naast het schrijven ook het knutselen heb ontdekt is echt een zegen. Ik heb er zo’n plezier in en ik kan het doseren. Het hoeft niet snel af want ik hoef er geen winkel mee te vullen. Mijn man zou wel het liefst alles willen houden. Maar ik hoop er ook anderen een plezier mee te doen 🙂
Ik heb het flexibel zijn niet van mijn ouders geleerd, maar door mijn leven wel geleerd. Zonder hiervoor training te hebben gehad, al hebben cursussen en gesprekken hier wel bij geholpen.
Na mijn hersenbloeding heb ik wel een begeleidingstraject van 2 jaar na afloop van mijn revalidatie gevolgd. Het samen met anderen dit traject doormaken heeft mij net als jij ervaart in je revalidatiegroep extra steun gegeven.Ik hoop voor jou dat de groep gauw weer wordt opgestart.
Dank voor je reactie Maria. Wanneer je ziek wordt, of zoals in jouw geval je letsel oploopt, is er veel aanpassing nodig. Ik ben blij dat je hierin wel ondersteuning had want het lijkt me heel pittig. Knap hoe je hierin een weg hebt gevonden voor jezelf.
Een mooie blog, Anne. We leven nu inderdaad in een tijd dat we steeds moeten schakelen en we moeten steeds kiezen hoe we ermee omgaan. Zelf heb ik al vroeg geleerd om te kijken naar wat wel kan en daarvan te genieten. Ik merkte later wel dat er daardoor soms te weinig ruimte voor verdriet was. Het was moeilijk om dat nog ‘in te halen’, maar wel genezend… Ik probeer nu ook het verdriet een plek te geven als dingen niet gaan zoals ik hoopte, maar dan ook mezelf weer bij elkaar te rapen en met Gods kracht het beste er van te maken. Soms vind ik het wel heel lastig om steeds weer flexibel te blijven en is de rek er een beetje uit. Voor mij is Joni Eareckson in haar elektrische rolstoel echt een voorbeeld in veerkracht en Godsvertrouwen.
Herkenbaar Rodie, het verdriet te weinig of geen ruimte geven. Dat was vroeger lastig voor mij. Fijn dat jij er nu bewust een plek voor zoekt omdat het wat je zegt ‘genezend’ is, het wel te doorlopen. Ook toegeven dat de rek er -even- uit is, hoort daarbij. Ik ben een paar keer flink overspannen geweest dus ik weet hoe dat voelt. Van Joni heb ik boeken gelezen. Iemand met recht van spreken en een groot voorbeeld van de kracht die God kan geven in een zwaar lot.
Bewonderenswaardig hoe meneer Nick Vujicic zich door het leven slaat. Een man zonder armen en zonder benen en dan toch zo positief in het leven staan. Kijk ik naar hem, dan voel ik mij beschaamd. Kijk ik naar Jony? Ook dan wordt ik beschaamd. Ooit kon ze goed lopen. Eén sprong in het water en haar leven veranderde voorgoed.
Dezelfde bewondering heb ik voor Anne. Ik kijk met ontzag, hoe jij je door het leven slaat. Je bent nog jong en hebt nu al een enorme veerkracht. Wat was ik op jouw leeftijd heel anders. Ook vind ik de eerbied die je nog steeds voor je ouders hebt fantastisch. Tot na zijn dood draag je je vader op handen. Daarbij moet ik denken aan een tekst uit Gods Woord. Efeze 6: 2 Eer uw vader en moeder (hetwelk het eerste gebod is met een belofte),
3 Opdat het u welga en dat gij lang leeft op de aarde.
Dat lange leven wens ik je van harte toe Anne
Dat is een lieve wens Cas, dankjewel! Nick Vujicic heb ik op tv horen vertellen. Een beGeesterd man. Ik voel voor hem en Joni bewondering en meen niet aan hen te kunnen tippen. Ik ben een mens in ontwikkeling. Mijn gezondheidsklachten hebben me wel in een bepaalde richting gestuurd. En mijn opvoeding natuurlijk, waar ik (inderdaad 🙂 dankbaar voor ben. Ieder leven verloopt anders. Ik vind het mooi om jouw levenslessen mee te krijgen door je persoonlijke reacties en ons verdere contact. Lieve groet aan Ien!
‘Zo zijn er dingen die ik bewust laat liggen omdat ik er niks aan veranderen kan, of omdat het de tijd niet is om ze te veranderen.’ Wauw, Anne, wijs! Heel mooi blog heb je weer geschreven, heel kwetsbaar toon je jezelf, en daarmee toon je ook je kracht. Op dit moment worstel ik echt met jouw laatste vraag: hoe maak ik het onderscheid tussen wat ik wil aangaan en wat ik laat liggen? De huidige crisis maakt (mij) erg onzeker. Ik merk dat ik steeds kritischer word op alles wat er nu gebeurt onder het mom van corona. Tegelijkertijd merk ik dat iets dóen met die kritiek bakken energie kost. Energie, die ik liever in andere dingen stop. Zoals genieten van het strand, de tuin, de harp… en de wereld dan maar even de wereld laten, met alles wat daar op dit moment ook mis mee is. Ik vind het lastig… (maar dit blog bemoedigt – het denken over wat nu echt belangrijk voor mij is. Dus: dank je wel!)
Ohh…heel graag gedaan Anuscka! Fijn dat je er wat aan hebt 🙂 Ik wens je veel plezier met de dingen die energie geven!