Sentimenteel
‘Waar heb je dat ding vandaan?’ vraagt mijn man wanneer hij naast me in de auto stapt. Hij wijst op de sleutelhanger, die ik aan de achteruitkijkspiegel heb gehangen. ‘Die komt nog uit pa’s huis’ antwoord ik en vervolg op vrolijke toon: ‘leuk he’. “Omdat hij uit pa’s huis komt, is dit malle poppetje per definitie leuk” zegt mijn man vlot. Hij treft de spijker op zijn kop. Hij heeft allang bemerkt dat ik aan spullen welhaast een magische werking toeschrijf, zodra ze van mijn (voor)ouders zijn geweest.
Met magische werking bedoel ik een soort verbinding makend element. Alsof ik via de spullen, de mensen van vroeger dichter bij me wil halen. Mijn sentiment wordt volgens mij nog versterkt doordat ik in den vreemde ben gaan wonen. Want mijn grote vriendenkring, die voor mij als familie was, woont nu ver weg. In Arnhem had ook vast spullen uit de erfenis een plek gegeven en wat foto’s opgehangen maar niet in de mate zoals hier. Nu leent het grote Duitse huis zich ook goed voor diverse herinnerhoekjes. Maar daar laat ik het niet bij…
Oude meuk
Als kind van mijn ouders ben ik tegen verspilling en dus heb ik het goede dekbed van mijn vader laten stomen en slaap ik heerlijk onder opgefriste veertjes. Dat is nog praktisch. Het wordt een stuk sentimenteler al, wanneer ik het dekbed bekleed met de overtrek die van oma is geweest. De hoes heb ik dubbel want ik kreeg er destijds net zo één van mijn moeder. Ach zo mooi, die bloemen! Maar eerlijk gezegd is het toch wel erg oud. Boven het bed hangt het schilderij dat je kunt zien bij Poeki soleil . In elke kamer van belang, zijn foto’s beland en op moeilijke momenten zeg ik wel eens iets in de trant van: ‘Jij zou dit snappen’. En nee, maak je geen zorgen; ik verwacht geen antwoord terug maar ik weet wel zeker dat zij zouden begrijpen wat ik bedoel en hoe ik me daarbij voel, als ze wisten wat er gebeurde.
Ik had met mijn beide ouders een sterke band en dat mijn moeder er al 15 jaar niet meer 
is, doet daar niks aan af. Mijn vader heeft een zware eindfase in zijn leven gekend. Wanneer hij door mijn hoofd schiet, zeg ik soms ineens: ‘Ach pa’tje toch… Dat komt omdat ik me toen zo ontzettend machteloos heb gevoeld. Het is niet dat ik er nog onder lijd maar ik ben het zeker nog niet vergeten.
Loslaten en vasthouden
Het is gek; Je hebt decennia in je leven nodig om los te komen van je ouders maar als ze er niet meer zijn, wil je ze toch graag bij je houden. En daarom hangt in mijn auto een sleutelhanger, die mijn vader kreeg van zijn vriend uit Taiwan. De man was een collega wetenschapper en stuurde ieder jaar met kerst ietwat kitscherige cadeautjes, die pa allemaal bewaarde. Het was een jongere man, die met zijn gezin zelfs bij pa op bezoek is geweest. Ik heb hem nog proberen te achterhalen maar ik vrees dat mijn brief hem niet heeft bereikt.
Zo gaat dat met mensen. Sommigen verdwijnen voorgoed en anderen kan je niet meer vinden. Maar door herinnerhoekjes en malle poppetjes, kan je wel aan ze terugdenken en dat is fijn.
Ik snap ’t! Al bewaar ik weer andere dingen. Gisteren gebruikte ik een oude nijptang van mijn vader. In onze schuur ligt nog veel gereedschap van hem. Nu ik dit type schieten de tranen in mijn ogen, maar soms heb je dat.
Ja, dat snap ik Heleen. Soms komt het weer binnen. Maar mooi hoe je dat gereedschap weer inzet.
Herkenbaar!
🙂
Heel herkenbaar, hoor. Die herinnering aan… Het is een stukje van je leven. Dat is kwetsbaar, en lastig om los te laten. Met verhuizen kom je ook veel tegen. Helaas was niet alles mee te nemen, die kostbare herinneringen. Ik heb er foto’s van gemaakt, en wie weet, ga ik er nog eens over schrijven om vroeger vast te houden.
Goed idee Yvonne. Ik ben benieuwd naar je verhalen en de foto’s. Leuk om de inrichting van jullie nieuwe huis via facebook te mogen volgen. Het ziet er zo gezellig uit met al die fraaie quilts van jou.
Als die tastbare herinneringen je helpen is dat prima toch. Mooi dat je er nog zo veel hebt.
Zeker Fijn Danielle.
Iemand zei toen mijn pa vanuit een 4 kamer woning naar een verzorgingshuis ging ‘ wees maar blij om te kunnen ruimen als hij er nog is’. Eerlijk is eerlijk, je doet spullen makkelijker weg bij leven, na het overlijden krijgen dingen ineens een andere lading. Bizar hè!?
Ja, heel bizar.
Zolang het fijn voelt om zoveel tastbare herinneringen aan mensen en gebeurtenissen overal om je heen te hebben, zou ik er van genieten, zoals jij dat volgens mij ook doet. Als dat soms verdrietig maakt, is dat niet erg (vind ik, tenminste); tranen ‘doen’ soms meer in het hele proces van afscheid nemen en loslaten dan je denkt. Ik heb en gebruik ook nog steeds gereedschap van mijn vader, een emaille maatbeker van mijn moeder… praktische dingen, maar dat heeft natuurlijk ook te maken met onze verhuizing naar juist een heel veel kleiner huis, waardoor ik heel veel – zonder pijn overigens – heb moeten opruimen. Ergens geeft dat – letterlijk en figuurlijk -ook wel lucht…
Dat laatste kan ik me ook voorstellen Anuscka. Ik zou ook met minder spullen nog genoeg te koesteren hebben. Het is wel zo dat de meeste meubels van mijn man zijn en niet helemaal mijn smaak. Die dingen zeggen me ook niets. Daarom is het fijn om me te kunnen vinden in fijne hoekjes. Eigen…dat is het woord.
Alles om me heen doet mij herinneren. Soms meer, soms wat minder aan een geschiedenis van een voorwerp/object.
Alles om me heen is reeds, en was er al eer ik het ooit opmerkte.
Herinneringen lijken hierdoor tastbaar en blijven actueel, min of meer bescheiden op de achtergrond gesitueerd.
Gebeurtenissen in het hier-en-nu zijn niet minder actueel, maar soms opdringerig en eisen aandacht. Daarom is het fijn af en toe aan het verleden herinnerd te worden om het te koesteren. 🙂
Mooi hoe je dit verwoordt Hans. Ik dacht als titel mede aan: de dingen vertellen een verhaal. Maar sentimenteel dekt de lading in het kort. Ik heb niet zoveel met de huidige tijd. De verhalen gaan me teveel over … je weet wel. Ik knutsel veel en schrijf weinig maar dit verhaal wilde wel verteld worden.