Gespleten eik
Op de sterfdag van mijn moeder een rouw-gedicht van mijn vader. Nu zijn zij weer samen, zoals ooit die mooie eik.
Een bliksemflits had ruw gespleten
de onkwetsbaar ooit geachte eik.
De ene helft lag alreeds in het slijk,
De andre radeloos vergeten.
De takken grijpend hemelhoog
om het verlies te vatten.
Nog konden ze het niet bevatten,
alsof de waarheid hen beloog.
De storm joeg over ’t vrije veld
als kameraad van bruut geweld
en zocht in gaten en in hoeken,
of hij nog iemand kon bezoeken.
De tijd zal ooit de wonde helen,
de bries weer met de blaadren spelen,
maar waar de wederhelft vertoefde
vertonen zich de diepe groeven
En kreunt en kraakt het hout,
wanneer de storm zich weer verstout
en vallen blaadren eerder af,
al carte belli (di amore) op het graf.
Jammer de hartjes die ik stuurde zijn niet in de reactie terecht gekomen.
Wat mooi verwoord.
Sterke meis.
Altijd in mijn hart.
Bijzonder mooie woorden…
Wat een mooie en rake woorden! Sterkte vandaag ❤️
Lieve Rieky, Danielle, Hermien, Yvonne en Anuscka. Dank jullie wel voor de postume eer voor pa en de sterktewens voor mij. Dat kan ik wel gebruiken want het gaat slecht met Gijs. Het raakt me zeer. In een volgende blog daarover meer. Fijne zondag voor jullie.
Zorgen om een geliefd huisdier zijn vaak net zo groot als van een huisgenoot. Verdriet vaak evenzo. Ik weet ervan. Sterkte Anne. 😐
Dank voor je meeleven Hans.