Een rare zomer
Links een klus. Rechts Gijs
We beleven een rare zomer, mijn man en ik. Nu hoor ik u denken: wie niet? Het is inderdaad voor iedereen een rare zomer met dat onzichtbare virus, dat nog steeds rondwaart. Ik had eigenlijk gehoopt dat het veel minder erg zou worden, dankzij de hogere temperaturen maar het aantal besmette personen neemt toch weer toe. Ik geef de vakantiegangers de schuld en corona is hun souvenir. Dat is te simpel, ik weet het.
Onze zomer wordt gekenmerkt door twee woorden; stress en werk. Er wordt hier wat afgewerkt en het is nog lang niet af. Ik zweet peentjes op de tuin omdat we geen tuinman meer hebben. Verder probeer ik het huishouden te bestieren met zeer wisselend succes. Het huis is groot. Ik ben er altijd wel wat kwijt. Dan ren ik van boven naar beneden en terug om te zoeken. Wel goed voor de conditie, niet voor mijn overbelaste geest.
Je druk maken
Mijn man heeft het ook druk en als hij het niet druk heeft, maakt hij zich wel druk. De zonnepanelen moeten vervangen en hij denkt dat hij dat zelf kan fiksen. Dat kan natuurlijk maar is een enorme klus. Daarmee bedoel ik niet de dagenlange zoektocht op internet naar betaalbare exemplaren en subsidieregelingen. Maar wel het letterlijk plaatsen van de gevaartes, nadat ze zijn bezorgd. Hij bouwt er zelfs een liftje voor. Nu vind ik (af en toe) dat hij het dak op mag hoor maar niet onder begeleiding van genoemde capriolen. Ik hou mijn hart vast maar het gaat goed.
Een paar zaden en kijk nu eens!
Een deel van de stress is van medische aard en dan heb ik het naturlich over mijn voeten. Ik ga naar de huisarts voor een verwijzing voor de voetchirurg. Nadat ik de halve Eifel heb doorkruist voor de voetchirurg, die gelukkig een operatie nog niet nodig vindt, moet ik op zoek naar iemand die steunzolen maakt; check! Maar de beste man heeft mij aan de telefoon niet goed begrepen; teen-ortheses maakt hij niet. Maar hij wil wel rondvragen…
Klassieke botsing
In Nederland had ik voor alles één adres. Ik was zoveel minder tijd kwijt maar ik leer wel heel goed autorijden nu. Hoewel? Door alle stress heb ik mijn eerste aanrijding veroorzaakt. Een kleintje hoor, bij een stoplicht achterop de voorligger. Ik dacht dat ik er goed vanaf gekomen was tot ik foutmeldingen kreeg in een paar systemen. Ik moet dus binnenkort naar de werkplaats.
Thuis ren ik af en aan om onze binnenhuisjungle van verdroging te redden. Buiten giet en sproei ik me suf omdat veel bloembakken ons zo leuk leek. Ik geniet intens van de bloemenpracht maar het is, hoe zal ik het zeggen, wat veel. De kat moet naar de dierenarts. Niet 1 maar wel 4 keer. Hij moet onder narcose. Ik hou mijn hart vast. Ik begin een beetje te begrijpen hoe werkende moeders zich voelen. Werkende moeders die er alleen voor staan. Respect!
De Eifel – Rursee
De stekker eruit
Als het me allemaal teveel geworden is, trek ik de stekker eruit en ga naar de caravan. Daar heb ik maar een paar bloembakken en een heel klein huisje dat in twee tellen weer van kant is. Ik ben daar ook nooit iets kwijt. De eerste keer dat ik alleen ga, gaat mijn man juist het dak op. Ik voel mij een slechte echtgenote. Ik zou natuurlijk moeten opdraven met stukken fris gesneden meloen voor hem en zijn hulp. En glazen limonade…oh nee; bier moeten verstrekken. In de avond zou een salade er vast wel ingegaan. Ik geef niet thuis. Ik ben moe.
De keer erop ga ik als ik naar de voetchirurg moet. Dat is dichter bij de caravan dan bij ons huis. Het nuttige met het aangename verenigen is heel prettig wanneer je niet veel puf hebt. Gelukkig regent het nu af en toe en heb ik thuis in ieder geval buiten minder werk. Ik doe net of ik het onkruid niet zie opschieten. Een mens moet zijn ogen voor sommige dingen gewoon sluiten. In het najaar wil ik best weer door de knieën maar niet nu!
Nu is het zomer en ik proef het elfde gebod borrelen: Gij zult genieten. Of op zijn minst ontspannen dan.
Ohhh Anne wat herkenbaar…
Samenleven is soms echt veel moeilijker dan alleen, veel meer interacties, huis is groter etc etc.
Ik weet ook echt niet meer hoe ik het toentertijd deed met 5 kids erbij, een konijn, een hamster, 2 cavia’s.
Ik weet ook niet hoe dat gedaan hebt Rieky maar ik vind het heel knap!! Bedankt voor je leuke reactie.
Hulde, Anne!
Mijn hoofd begint al te tollen bij het lezen van jouw, overigens mooie verhaal. Ik heb een autistisch karakter en kan totaal niet tegen drukte in mijn hoofd.
Hoe krijg jij dit voor elkaar Anne. Ien en ik hebben samen de schuur geschuurd, geplamuurd en in de lak gezet. Hij ziet er weer super uit
Ik lig er soms wakker van hoor Cas. Dan ben ik inderdaad druk in mijn hoofd. Ik heb in dit verhaal niet eens alles opgeschreven. Met sommige dingen wil ik mijn lezers niet lastig vallen. Maar ik had/heb het nog drukker. Nu ja, er komen vast beter tijden en de zomer is nog niet om dus Camping here we come! Wat goed die geklaarde klus van jullie! Lieve groet aan Ien.
Dankjewel Monique!
Ik zeg: prioriteiten/keuzes zijn op z’n plaats hier.
Overtollige ballast overboord eer dat het schip zinkt.
Mijn slogan luidt:”Tijd is geld; hoe meer vrije tijd, des te rijker ik me voel…..en hoe meer ik kan genieten.”
Ik leid heus geen kluizenaarsleven met weinig rondom me. Ben ook slaaf van mijn gebruiken.
Dit is een reactie van me op jouw belicht en geschetst spectrum van “Een rare zomer”. Zijn we niet allemaal wat raar!?
Sjonge, het klinkt erg druk en veel. Dat 11e gebod mag zeker wel!
Dank je Heleen. Jij ook nog een fijne zomer gewenst.
Een fijne slogan Hans. En mooi dat je kunt genieten van je rijkdom. In mijn leven lijkt het vaak hollen of stilstaan. Nou deze zomer hollen we. Jouw laatste zin herinnert me aan het kinderlied van Elly en Rikkert dat gaat zo: we hebben allemaal wat, we zijn allemaal raar en toch zijn we * broertjes en zusjes. We hebben allemaal wat, we zijn allemaal raar toch houden we van elkaar…
* in geestelijk zin: broeders en zusters in de Heer
Dat elfde gebod dat klinkt me prima in de oren, ik ga ‘m proberen te onthouden.
Mijn man zou zeggen, mij krijgen ze niet gek, dat ben ik al, en ondertussen doet hij wat hij kan en daar moeten ze het dan maar mee doen. Ik vind dat zo’n goede houding, gelukkig is die in de afgelopen 33 jaar al aardig op mij af gaan geven. Het bekende : waar je mee omgaat…….ik kan me gekkere besmettingen voorstellen.
Die laatste foto met de voetjes omhoog ziet er goed uit, zou zo naast je willen komen zitten.
Heerlijk wat je beschrijft Danielle. Fijn zo’n relaxte echtgenoot. Het betere besmettingswerk. Wat mij betreft klauter je even naast me. Dit is namelijk wel een steil stukje maar dan heb je ook een uitzicht om te zoenen.
Je hebt van die dagen…dan is alles zwaar, terwijl er ook dagen zijn waarop je alles doet met een licht hart. Mooi 11de gebod… Doe het samen!! (in ieder geval met Hem!:)
Zeker weten Lieneke. Dankjewel!
Lieve Anne, mag ik me vanuit mijn hart aansluiten bij hoe Hans reageert? Wat neem je (nemen jullie) veel hooi op de vork… en dat met jouw gezondheid! Fijn dat je een ‘klein huis’ in de vorm van een caravan hebt om tot rust te komen, maar zegt dit je niet iets? Enne… je bént geen slechte echtgenote – je zorgt goed (zo goed mogelijk, in de omstandigheden) voor jezelf en dát is een eerste vereiste eer je voor een ander kunt zorgen.
En een kleine PS: grappig om een Duits woord ‘als vanzelf’ in je Nederlands te zien 😉
Dankjewel Anuscka. Lief wat je schrijft… Ja, mij zegt het al langer iets. Ik ben het helemaal niet eens met sommige prioriteiten hier. Maar onder het medische gebeuren komt een mens moeilijk uit. Ik wil graag weer beter uit de voeten kunnen. En dat dat hier allemaal over zoveel schijven gaat…daar kom ik nu achter. Taalpuntje is inderdaad expres 🙂
Ben blij voor je dat je af en toe naar jullie hutje kunt vluchten<3!
Zeker weten Miriam!
Met de mooie foto’s van je tuin/bloemen vroeg ik me al eens af hoe je het toch allemaal voor elkaar kreeg.
Ben het helemaal met je eens dat een mens soms gewoon zijn ogen moet sluiten voor sommige dingen.
En een mooi ’11e’ gebod ; werk zal er namelijk altijd zijn.
Dankjewel Rita!
Je hebt het ondanks de stress, vermakelijk geschreven. Hij is het dak op, haha. En nu hoop ik voor je, ondanks dat je inmiddels aan het zeilen bent, dat je thuis niet opnieuw in de stress raakt van al dat stof, de dorstige planten en dat er iemand voor je kat heeft gezorgd! Ontspan! Veel liefs!
Het blijft zoeken Natasja. Gelukkig is er iemand die voor de kat zorgt. Alleen heeft zij geen groene vingers…Loslaten maar weer!