Oud katertje Gijs
Bijkomen in het tuinhuis
‘Met het geld dat je aan die dierenarts kwijt bent, had je een dure ras kat kunnen kopen’ zegt mijn man. Ik sputter. Gijs is quasi een familielid. Mijn man begrijpt dit niet. Hij noemt Gijs zelfs de: ik-wil-niet-dood-gaan-kat. Dit omdat het beestje na elk euvel met betrekking tot zijn gezondheid weer opkrabbelt. Daar spelen mijn goede zorg en die dure dierenarts een rol in. Maar ergens geloof ik dat hem die extra jaren worden gegund.
Niet dat mijn man een hekel aan het beestje heeft hoor. Hij kroelt het dier zo nu en dan. Dat zijn best innige momenten. Maar hij heeft er nu eenmaal niet de band mee zoals ik en dat snap ik. Ik heb Gijs in 2003 uit het asiel gehaald. Ze zeiden toen dat hij een jaar of 5 was. Zelf hou ik het op 3. Het was een wildebras die eerste jaren. Ik had er geen gezelligheid aan. Hij was altijd de hort op en onthoofde eens per jaar een duif, wat ik vreselijk vond. Mijn oude achtertuin ligt vol lijken.
Inspectieronde
Maar nu is Gijs een heertje op leeftijd. Hij blijft in de buurt en wandelt elke dag een ronde door de tuin alsof hij een inspectieronde maakt. Alles nog in orde? Geen buurkatten in de buurt? Dit terrein is van mij, denk erom! Af en toe vertelt Gijs op facebook hoe het ervoor staat met hem. Zo ook een paar weken terug toen hij onder narcose moest. Ik had mijn hart erom vastgehouden omdat hij er de vorige keer veel last van had.
Bij katten kan je echter geen rotte tanden trekken zonder narcose. Hij moest eraan geloven en eenmaal in de bek gekeken, bleek daar ook een dikke wrat op de tong een extra reden van het slechte eten. Ik moest nog 2 keer met hem terug voor een injectie in verband met de virusbestrijding. Gijs vond dit een goede gelegenheid zijn facebookvrienden hiervan op de hoogte te stellen want het is toch wrat! Hij ontving veel beterschapswensen en dat is altijd plezierig.
Hee, een boek over vis!
Overgave
Hoe Gijs mij ziet weet ik niet. Welk merk ik dat we een band hebben. Toen hij zich na de vorige narcose door het huis sleepte, kwam hij alleen in de overgave-stand toen hij op mijn buik mocht liggen. En zo lag ik de hele middag op de bank met een slappe Gijs. Ook heeft hij de neiging zijn kopje in mijn mouw te steken wanneer ik hem op schoot neem. Het is heel aandoenlijk. Als hij mij ziet zegt hij ook wat. Ik meen dat het ‘hallo’ is of ‘geef jij mij snel eens iets te eten’.
Als ik Gijs hier zie rondlopen op zijn kromme artrose pootjes en met de gaten in zijn jas (kale plekken) smelt mijn hart. Een huisdier hebben grenst aan verliefdheid. En het fijne van deze vorm van verliefdheid is, is dat ze nooit overgaat. Gijs heeft mij zeer geholpen hier te aarden. Hij vond het hier zo fijn en dat hielp mij ook. Hij heeft hier heerlijk de ruimte en een tuin om in neer te ploffen. En dat zal ook wel bijdragen aan een mooie, lange oude dag.
Ik hoop dat Gijs en jij, en je man, nog lang van elkaar mogen genieten. Ontroerend en herkenbaar, je verhaal! ❤️
Dankjewel Monique. We gaan het zien.
Hoi Anne, dat herken ik heel goed, hoe een kat je ergens thuis kan laten voelen. Toen ik verhuisde naar mijn huis in de Geitenkamp nam ik onze twee katten mee. De kater kon de verhuizing niet aan, hij bleef dagen in de schoenenkast zitten en toen ik hem eruit gehaald had kroop ie onder het dekbed en bleef daar de hele dag zitten. Een stille bult op het bed, dat bleef over van mijn stoere en intens geliefde kater. Ik heb hem weer terug gebracht naar zijn oude woonplek en daar was ie nog een aantal jaar gelukkig. Maar met poes Lappie een ander verhaal. Zij was er meteen helemaal voor in! Een grote tuin en mij voor zichzelf alleen. Ze ontpopte zich als een echte vriendin in moeilijke tijden. Terwijl ik mij wonden nog moest likken van de echtscheiding was zij één en al dappere levenslust. Ze eigende zich ogenblikkelijk mijn huis en tuin toe en bewaakte die vol overgave. Alle ruige Geitenkampse katers werden onverbiddelijk e tuin uit gejaagd, zelfs in het pad, wat toch een openbare ruimte is werden ze door haar opgewacht. Dan konden ze nog een tik op hun neus krijgen. Voor mij was ze erg lief, ik kon haar optillen en haar op mijn schouders dragen, ook als ik aan tafel zat ging ze in mijn nek liggen. Dus ik snap jou maar al te goed. Gijs is jouw vriend en je hebt hem nodig. En ik denk dat hij dat ook heel goed weet. Dus geniet nog maar van deze bijzondere kater die op zijn oude dag nog een belangrijke rol in jouw leven mag spelen.
Ach dankjewel Kristine, wat een lieve reactie en mooi verhaal over jouw Lappie!
Graag gedaan, jij ook bedankt voor je reactie en je mooie verhaal over Gijs.
Huisdieren zijn onmisbaar in een huishouden,daar weet jij alles van. Mooi verhaal!
De dierenarts om de hoek heeft een villa in het buitenland aangeschaft. Mijn buren hebben het leven van diverse honden tot het maximum opgerekt.
Waarbij mij telkens weer verbaasd dat een huisdier verwend en vertroeteld wordt maar de dieren die gegeten worden een vreselijk erbarmelijk leven en een gruwelijke dood sterven.
Maar mensenliefde en dierenliefde blijven onbegrijpelijk en onvoorspelbaar.
Vredelievende groet,
Geweldig die villa! Ja, ze verdienen goed aan onze liefde voor de dierlijke huisgenoot. Dieren die je op wil eten moet je geen naam geven, heb ik wel eens gehoord. Dan wordt het te persoonlijk. Maar als ik al vlees eet, dan toch graag van een blije kip ofwel biologisch.
Ik heb 2 grasparkietjes. Het popje dat nu op 6 juni jl. is overleden heeft aan dierenarts een ‘vermogen’ gekost. Had 15 andere parkietjes voor dat geld kunnen kopen. Maar nee, ik wil het beste voor de diertjes, en wat binnen redelijke mogelijkheid ligt wil ik bieden. Ik hecht me aan de diertjes, meer nog dan ik vermoedde. Veel emoties daarom bij het overlijden van mijn Betsie het popje op 6 juni. Een goede zaak om wat over te hebben voor je huisgenoten. Weliswaar zijn er (financieel) grenzen.
Bikkeltje Bas, de man, is van ver gekomen. Ook met succes onder behandeling geweest en daar is tie dankbaar voor. Mijn hartsvriendje en nu weer in gezelschap van een ander popje, Bleu genaamd. Hoop dat wij/zij elkaar nog lang mogen plezieren. 🙂
Ik wist helemaal niet dat je bij de vrouwelijke parkiet van ‘popje’ spreekt Hans. Het klinkt zo lief en kostbaar inderdaad. Ik begrijp goed hoe ze jouw leven opvrolijken. Gelukkige parkietjes brengen leven in de brouwerij. Ik wens jouw Bleu en haar Bikkeltje Bas ook een goede tijd.
Wat schrijf je lief over Gijs, ik heb ook 2 x een kat gehad en ja ze voegen iets toe aan het leven, heb dat ook bij een oudere vrouw gezien wie ik hielp voor haar beestje te zorgen omdat ze het zelf niet meer helemaal kon.
Geniet van Gijs nog zo lang als je kan meis, geniet er maar met volle teugen van deze verliefdheid, zo’n bijzonder cadeautje zo’n schepsel van God.
Dankjewel Danielle. Mooi wat je zegt over ‘cadeautje’. Dat Gijs zo oud wordt, zie ik inderdaad als geschenk. En troost ook. Want hij maakt veel goed aan het gemis dat ik ook moet dragen.
Mijn vrouw zegt altijd “een poes is een cadeautje van God” Ik heb ook niet zo’n goed contact met Jippie onze poes. Soms aai ik haar totdat zij het zat is. Ineens hangt ze dan aan mijn hand. Met vier poten en ijzingwekkend scherpe tanden laat ze me weten dat het nu wel genoeg is. Daarna heb ik een plastisch chirurg nodig om mijn hand weer te repareren.
Terwijl Ien haar gewoon kan dragen en aaien en ze blijft maar kopjes geven. Ik snap niks van katten. Onbetrouwbare beesten vind ik het
Dat laatste meen ik niet hoor. Mijn hele leven heb ik al katten. Ik zou niet meer zonder kunnen
Haha…ik had nog niet gereageerd Cas. Maar ik wist al wel dat je ze ondanks het onberekenbare toch leuk vindt.
Wat weer een heerlijk herkenbaar verhaal, Anne.
Wij hebben een poes op leeftijd, nu 16 jaar, en een hondje van 8; gaat prima samen deze twee, spelen zelfs soms nog met elkaar, maar wel minder dan vroeger.
Onze poes is een binnenpoes, en zit buiten alleen vast aan een riempje (en nee, dit is niet zielig, ze weet niet beter)
Ook onze Shaila is aanhankelijker geworden met de jaren, en komt nu iedere keer bij mij zitten; mijn man pest ze door steeds over hem heen te springen of achter hem langs te lopen. Ze voelt volgens mij gewoon dat hij haar niet echt mag
Hierna komt er bij ons geen poes meer, maar een hondje …
Voorlopig hoop ik dat beiden nog even meegaan.
Wat leuk Rita, dat stel bij elkaar bij jullie. Honden vind ik ook reuze. Daar kan je weer fijn mee op stap. Ik zou ook best graag een hondje willen. Maar bij ons op de Camping zijn geen huisdieren welkom. Dan is de kat thuis net iets makkelijker verzorgd.
Je man snapt er inderdaad niks van … Het uiterlijk, of het nest waaruit ze komen, is compleet niet van belang bij huisdieren. De band die je met ze hebt wel – die is onbetaalbaar. Ik hoop dat je nog even van je lieve bejaarde katertje mag genieten. Zelf heb ik een inmiddels ook wel bejaarde hond. Hoe ouder en nukkiger hij wordt, hoe meer ik (weer) verliefd op hem word – en ik hoop dat dat ook gebeurt bij mijn echtgenoot
Mooie vergelijking Anuscka. Jouw lieve wens geef ik graag weer aan jou door. Geldend hond en echtgenoot. Volgens Gijs zit dat wel snor!