De wandeling
Vingerhoedskruid
Wat een mooie dag is het. De zon schijnt ons uitnodigend toe. Daarom wil ik je uitnodigen voor een wandeling. Ga je mee? We rijden naar een plaatsje in de Eifel. Het heet Woffelsbach. Bach betekent: beek. En precies dat zal je aantreffen tijdens de wandeling.
Maar eerst parkeren we bij een pad, dat ons naar het bos zal leiden. Je waant je hier al in het bos doordat de bomen links en rechts boven ons uit torenen. De uitwaaierende kronen raken elkaar, waardoor we onder een dak van groen lopen. Een soort kathedraal. Wat een boel vogels hoor je hier. Kan jij ze onderscheiden?
Doordat we nog op asfalt lopen en er rechts zelfs een vangrail is aangelegd, is het bosgevoel nog niet compleet. Kijk, nu wijkt de boomgrens links. Er is ruimte voor de zon en daardoor hebben allerlei wilde bloemen kans gezien hun zaad te laten ontspruiten en stralen hun hoofden ons nu, met een glimlach tegemoet. Het vingerhoedskruid is hoog opgeschoten en wordt omringt door wilde koekoeksbloem en margrieten. Mooi hè.
Langs het kronkelpad
Bij de bocht naar links, zie je de ingang van het echte bos. Een bos waar je op paden loopt van aarde. Ze zijn vochtig door de welkome regen van vorige week. Wat waren de bomen blij toen de regen eindelijk kwam. Van hen mag wel meer vallen hoor! Sporen zoeken is wel makkelijk want zie je daar die hoefijzers in de modder? Hier kwam iemand te paard.
Bij het inslaan van het pad merken we op dat een ander geluid de vogels overstemt. Precies, het is de beek die ik je beloofde. Door de hoogteverschillen klatert het water over de stenen naar beneden. Het lijkt heel aanlokkelijk dichterbij te gaan kijken. Maar de beek ligt diep en is lastig te bereiken langs de steile heuvel vol takken en wortels. We besluiten ons aan de gebaande wegen te houden. Hier zien we steeds het vingerhoedskruid terugkeren. Wat een kleurenpracht!
Koolwitje op distel
In het bos staat een route aangegeven. Het lijkt een soort rondweg maar we weten niet hoeveel kilometer hij lang is. Het wordt een gok! We wagen het erop. We lopen dieper het bos in. Waren er aanvankelijk nog licht overgoten plekken, nu lopen we de hele tijd in de schaduw. Dit is het pad dat ons naar de Forellenkwekerij zal leiden. Bij elke bocht turen we of hij al in zicht komt en bij elke bocht blijken we nog wat verder te moeten lopen.
Het is een hele klim en we worden het een beetje zat maar eindelijk wordt ons geduld beloond. Tekenen van menselijke activiteit worden zichtbaar tussen de bomenrij door. De kwekerij blijkt gesloten dus dat kijkje nemen gaat niet door. We lopen om het terrein heen.
Uitzicht vanaf de parkeerplek
Een kronkelpad leidt ons nu langs de heuvel. Het pad daalt en rijst voor ons uit. We hebben de pas erin. Een echte rustpauze durven we nauwelijks te nemen uit angst onze cadans te verliezen. Jij maakt je zorgen of ik het nog volhoud, met die rare voeten van mij. *Ik vertel je dat ze aanvoelen als gezwollen sponzen, die door mijn schoenen bijeen worden gehouden.
De omgeving biedt ons echter weer de nodige afleiding want we komen uit op een open stuk vol bloeiende distels, waarvan koolwitjes genieten. Na dit mooie stuk belanden we aan het eind van het bospad plots weer op de openbare weg. En wat een geluk, daar staat de auto! Nog even een laatste foto en dan naar huis. De schoenen uitschoppen en wat eten. Dat werd tijd. Heb je ook zo’n trek gekregen van deze wandeling?
*Hoe leg ik neuropathie uit? Ik ben nog bezig de fysieke prijs te betalen voor deze wandeling maar die prijs betaal ik graag want wat was het mooi! In werkelijkheid maakte ik de wandeling alleen. Daarom leek het me leuk hem nog een keer met jou/u samen te maken. Voor het vriendschappelijk gehalte koos ik voor de jou/jij aanspreekvorm.
Oh Anne, wat een heerlijke wandeling heb jij gemaakt! Ik beleefde het echt mee, zo mooi! Ik hoop dat het herstel van deze wandeling niet te lang duurt en dat je vooral nog kunt nagenieten van deze mooie wandeling
Dankjewel Maria! Dit verhaal is echt iets voor jou hè. Leuk dat je kon meegenieten.
Ik werd ook ‘meegenomen’ op je wandeling. Mooi, hoor!
Leuk Monique, dankjewel!
Wat gezellig dat ik mee mocht wandelen, wat ben je een moedig mens, hoop dat je voeten snel weer wat bijkomen, je hebt ze zo hard nodig.
Bij het stuk in de schaduw moest ik denken aan het leven, ook dat gaat vaak door de schaduw, de lichte plekken en de mooie uitzichten en bloemen zijn de kersen op de taart, maar als je in de schaduw volhoud en doorloopt komt er weer zo’n mooie verrassing.
Nu lekker nagenieten met de voetjes omhoog of verwend in een voetenbadje.
Mooie linken leg je Danielle. Mooi uitgelegd. Schaduw kan heel heilzaam zijn en je rust gunnen van de felle zon. Maar symbolisch gezien zijn de open plekken inderdaad kostbaar in het leven omdat daar de bloemen groeien. En je soms een blik krijgt op al het mooie dat nog te wachten staat. Wat dat betreft hebben wij nog veel in het vooruitzicht om ons op te verheugen. En niet langer in die pijnlijke aardse jas ook.
Wat een heerlijke wandeling, ik ben even met je meegewandeld. De vochtige aarde in de schaduw kon ik bijna ruiken! Hopelijk herstellen je voeten snel. Ik heb neuropathie even opgezocht. Wat een nare kwaal – zo weinig aan te doen. Ik voel met je mee <3
Bedankt voor je meeleven Anuscka. En leuk dat je mee wandelde!
Heerlijk “meegewandeld”….
Dank je wel!
En daarna herstellen, altijd weer een noodzakelijke opgave welke om discipline vraagt en waar je niet altijd zin hebt. Maar helaas met overslaan heb je vooral jezelf en daarnaast ook je dierbaren.
Zo is het Rieky. Nu is relaxen met dit weer gelukkig niet zo moeilijk meer 😉
Wat een heerlijke wandeling en prachtige foto’s! Echt genieten zo in de natuur, mooi hoe je me meeneemt in je wandeling!
Fijn dat je ervan kon genieten Johanneke! Bedankt voor je reageren.
Dank dat je me meenam…
Graag gedaan Marja. leuk dat je meeging.
Doet mij denken aan de vakantie met mijn ouders vroeger. We gingen altijd naar een Gasthaus in een klein plaatsje bij Trier. Ik ging vaak met mijn vader rond het stuwmeer wandelen. Mooie herinneringen :-).
Wat leuk Jacqueline. Dank voor je reactie.