Op weg naar aanvaarding
Serenity prayer
‘Wordt het niet eens tijd je ziekte te aanvaarden?’ De vraag trof me als een mokerslag en ik protesteerde: ‘Als ik het aanvaard, dan zoek ik geen oplossing meer’.
De vraag werd lang geleden aan mij gesteld. Destijds dacht ik dat wanneer ik het aanvaarde, ik heel passief met mijn kwalen zou omgaan. Dat ik niet meer mijn best zou doen om fit te blijven bijvoorbeeld. Ik haalde het vechten tegen mijn ziekte door elkaar met de gezonde stappen die ik wel zou kunnen doen. Ik kende het verschil nog niet.
Rouwproces
Iedereen die te maken heeft met een onoplosbaar probleem zal het wel herkennen. Onder ogen zien dat dit niet over gaat, is zo makkelijk niet. Aanvaarding is een proces. We noemen de stappen die nodig zijn ook wel een rouwproces. Ik heb de fases onderaan deze blog gezet. Het lastige van rouwprocessen is dat de fases geen stappen zijn die je van 1 tot 5 doorloopt en klaar! Nee, de fases wisselen elkaar soms onstuimig af en kunnen je zeer verwarren.
Wat mijn kwalen betreft heb ik meerdere malen een soort van aanvaarding mogen meemaken. Maar dan kwam er weer iets bij en had ik het gevoel dat ik weer opnieuw kon beginnen. Dat merk ik nu ook mijn voeten problemen geven. Ik was altijd zo blij dat ik wel goed kon lopen! Boos ben ik niet. Wel verdrietig en dat vind ik een goed teken. Boos zou betekenen dat ik weer verval in vechten. En om tot aanvaarding te komen, moet ik stoppen met vechten of er niet eens aan beginnen.
Verzet is zinloos
Ik weet niet hoe u tot aanvaarding en overgave komt in uw leven. Ik hoop dat u hierover iets wil vertellen in de reactiemogelijkheid. Ik heb echt niet een pasklaar antwoord. Kan alleen vertellen wat mij heeft geholpen en wat nog steeds helpt. Dit heb ik geleerd: dat vechten tegen iets, zinloos is. Dat klinkt misschien heel raar want er bestaan ook goede gevechten. Maar vechten tegen iets, is verspilde energie. Door hard vechten kan ik niet veranderen wat er nu eenmaal is.
Ik weet nog goed hoe een vriend van vroeger mij had ingeruild voor een ander meisje. Ik onderging dat zo gelaten dat hij verwonderd vroeg of ik het niet erg vond of waarom ik me niet meer druk maakte. Ik zei: ‘Al zou ik op mijn hoofd gaan staan en rondjes draaien. Daar krijg ik jou niet mee terug’. Terugdenkend begrijp ik niet hoe ik dat kon neerzetten. Maar de situatie was mij helder. Hij vond haar liever dan mij. Ook nu train ik mezelf in gelatenheid. Voor Nederlanders klinkt dat wat mat. Maar in de Duitse taal betekent ‘Gelassenheit’ een positief ontspannen houding. Het is hier een deugd.
De weg van tranen
Het onder ogen zien dat het niet veranderen zal. Niet langer je verzetten tegen. Je verdriet doorleven. Allemaal dingen die je helpen om de weg tot aanvaarding in te slaan. Dat is een weg waar veel tranen vloeien en dat is goed. Ze niet laten stromen biedt ruimte aan depressie. *Dan huil ik liever! Want depressie ken ik en is een valkuil, al laat het zich soms ook niet vermijden. Zit je erin, val jezelf dan niet af.
Natuurlijk kan ik als christen niet een blog over aanvaarding schrijven zonder mijn Hulp te vermelden. Ik geloof dat ik zonder Hem nooit zover was gekomen. Aanvaarding en overgave horen bij elkaar. En persoonlijk vind ik het belangrijk dat ik me niet zomaar aan iets maar juist aan Iemand overgeef. Niet het lot maar God. Bron van kracht en troost. Wanneer ik over Hem schrijf is dat altijd vanuit de gun-factor. Dat ik u gun diezelfde kracht te ervaren. Want het vraagt kracht los te laten wat we zo graag krampachtig zouden willen oplossen.
Rouwfasen in het kort
1. Ontkenning – weigeren te geloven wat er gebeurt
2. Boosheid – frustratie dat het niet opgelost kan worden
3. Onderhandelen – bijv een deal proberen te sluiten met God
4. Depressie – naar binnen geslagen woede en verdriet
5. Aanvaarding – de situatie nemen zoals die is
*Een toepasselijk gedicht over het belang van tranen vindt u hier https://annderverhaal.nl/2017/04/10/flinker/
Vertaling bij de afbeelding: Heer geef mij de rust om dat te accepteren wat ik niet veranderen kan. Geef mij moed om dat aan te pakken wat ik wel veranderen kan. En de wijsheid beiden van elkaar te onderscheiden.
Voor aanvaarding zijn prachtige oefeningen en deze zijn voornamelijk gericht op: je bent nu oké… Met alles wat er is en met alles wat er niet is. Mooie blog en dapper!
Dankjewel Petrina. Ik denk dat jij voor je cliënten fijne oefeningen paraat hebt. Mooi!
Ik kan het helemaal meevoelen….
De ene dag gaat beter dan de andere…
Zelf zit ik ook daarin.
Aanvaarden blijft een issue…
En als je het zelf aanvaard hebt, aanvaard de omgeving het nog niet.
Je ziet er namelijk goed uit.
Het is een proces om te leren in elke situatie goed om te gaan.
Het heeft mijn vertrouwen in de Heer wel heel sterk gemaakt.
Mijn motto: “Never give up!”
Elke dag een beetje wordt een schilderij of een quilt.
Mooi motto Yvonne. Hij komt op hetzelfde neer als de mijne: Opgeven is geen optie 🙂 Gelukkig staan we hierin niet alleen! Ik geniet van je mooie werken via je site en facebook.
Ik heb het gedicht gelezen – wat prachtig verwoord! Je verhaal hier ook, hoor. Ik herken al die aspecten van rouw in mijn favoriete afbeelding: een bord ergens op een stoep, waarop met krijt geschreven staat: ‘De cursus omgaan met teleurstellingen gaat niet door’. Bitterzoet zwartgallig, maar ja. Op naar de volgende cursus!
Maar zonder gekheid; tegenvallers, dompers, fysieke en emotionele pijn, de meeste mensen krijgen het allemaal wel eens voor hun kiezen. De een wat meer dan de ander, vrees ik. Maar het is een heel proces daar doorheen te komen en verder te gaan met je leven. Zoals het ook een keuze is hoe je ermee om wilt gaan, in hoeverre je het je leven laat bepalen. Dat klinkt makkelijker dan het is, maar ik heb zelf ondervonden dat je houding heel veel uitmaakt. Dat bepaalt je perspectief en je verwachtingen. Ik dreig af te dwalen… Dankjewel, Anne!
Bedankt voor je fijne reactie Monique! Van mij mag je afdwalen. Dat brengt veel goeds 🙂
Bedankt, hier heb ik ook iets aan, op allerlei gebieden van verlies en rouw.
Fijn Heleen! Gods zegen voor jou.
Verzet is zinloos, die komt binnen.
Door hart vechten kan je niet veranderen wat er nu eenmaal is, onder ogen zien dat het niet veranderen zal, voor mezelf maak ik er dan van dat het niet zal veranderen op de manier die ik wil, denk dat het beste is.
Dit raakt voor mij aan overgave, vertrouwen, aanvaarding, inderdaad het hoort bij elkaar.
Wat heb je weer een prachtig blog geschreven, zo goed verwoord, je raakt me weer mooi mens.
Dankjewel Danielle!
Dit is zeker een moeilijk proces! Maar laat al die gevoelens er zijn en praat er vooral over met Diegene die elke dag met je mee gaat!
Amen Elya. Doe ik!
….”Ik weet niet hoe u tot aanvaarding en overgave komt in uw leven. Ik hoop dat u hierover iets wil vertellen in de reactiemogelijkheid.”….
Zolang je aan het knokken bent heb je geen tijd voor eventuele inzichten. Inzichten laten zich vaak ook niet afdwingen. Acceptatie, gelaten of niet, is een aannemelijke weg te gaan. Dit werpt de meeste vruchten af, wanneer ik terugkijk op persoonlijke bevindingen. (Het MOGEN terugkeren uit een jarenlange depressie met al haar grilligheden is een zegening en elimineert voor mij alle andere sores tot een minimum aan last.)
Ik zie nu pas dat ik niet meer op je heb gereageerd Hans. Mijn excuses! Ik kan me voorstellen dat wanneer je zo’n langdurige ellende achter je kon laten, dat veel andere dingen kleinigheden lijken. Dat zijn ze vaak ook.
Veel herkenning; goed om weer eens over na te denken en bij stil te staan.
Dank je wel!
Graag gedaan Rita. Leuk dat je reageert. Dankjewel!
Mooi blog, moeilijke vraag Anne: hoe ik tot aanvaarding en overgave kom in mijn leven… dat verschilt nogal, per fase van mijn leven en per onderwerp. Soms lukt het mij heel makkelijk om in te zien dat vechten nutteloos is, maar soms lukt dat ook niet helemaal, of helemaal niet. Maar naarmate ik ouder (en wijzer 😉 ) word, geef ik me steeds makkelijker over… zélfs als het om lichamelijke klachten gaat die juist aan dat ouder worden gerelateerd zijn.
Ouder worden heeft echt voordelen Anuscka. Bedankt voor je uitgebreide reactie.