De brief

Gebogen staat ze boven de lade met enveloppen, op zoek naar haar naam. Ze is benieuwd naar de afdrukken van haar vakantiefoto’s, die in de envelop zullen zitten als ze plots bevriest. Het is zijn achternaam. Het moet om hem gaan want deze naam komt zelden voor. Hij springt haar tegemoet en de nieuwsgierigheid is niet te bedwingen. Ze pakt de gele envelop, waar onbekende vrolijke families haar tegemoet lachen. Foto’s ten voorbeeld van wat zij moet missen in haar leven.

Ze werpt een blik om zich heen. Even checken of niemand ziet dat zij in de foto’s van een ander gluurt. De envelop weegt zwaar en lijkt te branden in haar hand. Een seconde overweegt ze hem terug te leggen. Dit kan ze toch niet maken? Oh nee? Een spottende stem in haar hoofd, zegt dat het best kan. Na wat hij haar heeft aangedaan is dit een onschuldig vergrijp. Ze luistert naar de opstandige stem en opent de omslag.

Het eerste wat opvalt zijn niet de keurig gerangschikte foto’s maar een dikke brief. Wat vreemd, een persoonlijke brief. Wat doet hij hier? Ze vist hem naar boven en wil open vouwen. Maar hij is als een origami kunststuk in elkaar gevouwen. Ze pulkt nerveus aan de randen en vindt een manier de vellen te scheiden. Het is een brief van haar opvolgster, zijn nieuwe vrouw. De vrouw die hem gegeven heeft wat zij niet kon; een gezin.

Ze probeert te lezen maar beseft dat dit niet de plaats is. Er lopen teveel mensen om haar heen. Snel bekijkt ze de bovenste foto’s van het stapeltje. Een steek van herkenning bij zijn gezicht. Hij staat in een innige omarming met een mooie vrouw. Ze herkent zijn zelfvoldane glimlach direct. Het brengt een wee gevoel in haar naar boven. Naar de foto’s van een vrolijke kleuter kijkt ze slechts vluchtig. Dan gaat alles weer terug in de envelop. Alleen de brief niet.

Die heeft ze terloops in haar handtas gepropt. Ze wil hem niet houden, heus niet. Ze wil alleen weten, simpelweg weten. Later kan ze hem wel bij hem in de bus doen. Dat is ook meer plausibel als tussen die foto’s. Ze begrijpt niet waarom haar opvolgster zo’n vreemde omweg heeft genomen om hem dit schrijfsel te doen toekomen. Wat kan daar nu de reden van zijn? Zonder nog naar haar eigen foto’s te zoeken keert ze naar huis.

Thuis trekt ze vlug haar jas uit en zet ze thee. Het lijkt wel of ze de tijd probeert te rekken. Wilde ze in de winkel de brief direct lezen, hier is het anders. Hier heeft ze de tijd en die neemt ze dan ook. Wanneer ze dan eindelijk zit en de thee voor haar staat te dampen, haalt ze de brief uit haar tas. Ze strijkt de vreemde vouwen glad en de kreukels door haar gemaakt. Het is een flink epistel van drie pagina’s, geschreven in een rommelig handschrift:

*Lieve Patrick,
Eigenlijk klopt deze aanhef niet. Ik vind je helemaal niet meer lief. De macht der gewoonte en wat je jarenlang hebt afgedwongen laten mij dit schrijven. Je wilde zo graag op handen gedragen zijn… En dat heb ik nog gedaan ook! Na wat er op 2 juli is gebeurd zal je wel begrijpen dat ik daar nu mee ga stoppen. Eigenlijk had ik dat al veel eerder moeten doen.

*Maar ik had zo’n hoop dat wanneer je uit de kliniek zou terugkeren er echt wat veranderd zou zijn…

Kliniek? Is hij opgenomen geweest? Heeft hij eindelijk iets aan zijn verslaving gedaan? Ze bladert snel door de drie vellen maar wordt niet wijzer. Wat een omhaal van woorden gebruikt deze vrouw! Alsof ze niet tot haar punt kan komen.

*Nu lig je in het ziekenhuis en ik breng het niet op je te bezoeken of je deze brief persoonlijk te overhandigen. Ik breng hem naar de winkel waar onze foto’s liggen te wachten. Ik wil dat je hem leest naast het zien van ons gezin, dat toen nog intact was. Letterlijk en figuurlijk… Saskia zal ze wel voor je ophalen. Zoals zij alles voor je doet.

Een beeld springt in herinnering. Een vrolijke vrouw met rode haren. Ze was zijn loopjongen. Of liever gezegd; loopzus. Waar hij de kantjes eraf liep, zorgde zij dat er werd aangevuld. Ze was lief, te lief. Iemand zonder grenzen en eigenheid.

Ze komt niet verder. Ze moet de hele brief lezen. Rustig elke pagina afgaan. Ze leest en een beeld ontstaat. Het is schokkend maar niet verwonderlijk voor haar. Heeft zij niet zelf ook geleden onder zijn boze buien en teveel drinken op zijn tijd? Nee, hij was niet verslaafd want hij dronk niet elke dag. Dat waren zijn woorden. Inmiddels weet ze dat een regelmatige Bing drinken net zo goed onder verslaving valt. En dat heeft ook zijn nieuwe relatie in de problemen gebracht.

Hij heeft weer eens in beschonken staat in bed liggen roken. Er is een brand ontstaan waarbij hij gewond is geraakt. Vandaar dat hij in het ziekenhuis ligt. Maar wat nog veel erger is, is het lot van het kind. De vrolijke kleuter op de foto’s. Daar had ze nog een gaaf gezichtje gehad…

De moeder, eindelijk wakker geschud, zet met de brief een punt achter de relatie. De omhaal van woorden laat duidelijk zien hoezeer zij al langer onder druk heeft gestaan. Een druk om te dealen met een man bij wie het alleen om hemzelf draait.

De thee staat onaangeroerd voor haar en is inmiddels koud geworden wanneer zij de brief in elkaar vouwt. Geen origami maar simpele vouwen. Ze slikt en zucht eens diep. Waar eens toch een lichte jaloezie speelde is er nu alleen maar mededogen. Haar hart gaat uit naar haar opvolgster en het kleine meisje dat getekend is voor het leven.

Geschreven nav een droom
Het lot van het kind heb ik erbij verzonnen.