Wie bepaalt jouw waarde?

In de blog https://annderverhaal.nl/2020/04/09/hoe-ik-wil-zijn/ heb ik stil gestaan bij wat mijn waarden zijn. Deze blog kan je als een vervolg zien, hoewel hij er ook aan vooraf had kunnen gaan. Want waarden en eigenwaarde hebben veel met elkaar te maken. Vanwege mijn dubbele isolement word ik aardig stilgezet bij het onderwerp, dat hopelijk voor u als lezer ook interessant is.

Eigenwaarde of zelfrespect zegt iets over het beeld dat wij van onszelf hebben. Denken we de uitdagingen in ons leven aan te kunnen of zijn we onzeker over ons kunnen? Voelen we waar onze grenzen liggen en kunnen we die ook communiceren naar anderen? Zijn we op een plezierige manier content met onszelf? Ik gebruik het woord plezierig omdat er natuurlijk ook mensen zijn die zo arrogant zijn, dat ik het plezierige niet meer zie. Dan heb je het over een te hoge dunk en daar wil ik het niet over hebben.

De boodschap aan het kind

Je gevoel van eigenwaarde bouw je als kind op en daar gaat het bij veel mensen vaak al mis. Ik wil niet gaan zitten somberen maar ik vrees dat velen van ons toch wel met littekens zitten, geslagen in de jeugd. U hebt dat wellicht zelf ook zo ervaren. Dan weet u dat het soms lang kan duren voor je dat weer achter je kan laten en je gezonde patronen hebt geleerd, die passend zijn voor het leven nu.

Hoewel ik vind dat ik niet mag klagen konden mijn ouders mij niet altijd die ondersteuning geven, die goed voor mijn zelfvertrouwen was geweest. Daar zat geen kwade opzet achter. Mensen maken nu eenmaal fouten. Ook zij hadden hun eigen uitdagingen in het leven en eigen achtergrond, die al dan niet hulprijk was. Eigenlijk ben ik vooral dankbaar voor wat ze allemaal wèl goed hebben gedaan. Dat ze van mij hielden is het belangrijkste en daarom gedenk ik hen met blijdschap.

Pestverleden

Wat wel heel lastig was, is het feit dat ik eindeloos lang gepest ben als kind. En ook nog als jongvolwassene. Mijn vader wilde niet dat ik op kamers ging in mijn geboortestad om daar de HBO richting van de Activiteitenbegeleiding te volgen. Daarom koos ik voor de soortgelijke MBO in Arnhem. Helaas viel ik flink buiten de groep, die alleen uit meiden bestond. Zij vonden dat ik bekakt praatte en te moeilijke woorden gebruikte. Daarbij gebruikte ik tot hun verbazing geen make-up en  droeg ik aparte kleren, die niet volgens de mode waren (terugkijkend naar oude foto’s denk ik nog steeds: wat hip)

Ik maakte in deze beroepsopleiding nogmaals mee wat ook mijn jonge jaren had getekend;  uitgestoten worden. Het deed enorm pijn maar ik slikte en leerde zwijgen. Omdat wat ik zei toch maar tegen mij werd gebruikt. Zelfs een leraar deed mee, door mij voor de klas voor schut te zetten. Hij gaf de meiden in de groep ook tips tot seksuele zelfbevrediging. U begrijpt dat de weerzin wederzijds was.

Onbegrepen klachten

In deze periode namen helaas mijn gewrichtsklachten toe. Met name in de winter was het een ramp. En één stage kon ik niet afmaken doordat ik zes weken met een soort spit bij mijn ouders thuis op bed lag. Ik kan nog het plafond voor u uittekenen maar dat levert een saai verhaal. Hoe er met mijn klachten werd omgesprongen is bekend: eindeloos niet serieus genomen.

Al deze tegenstand had mij kunnen beroven van de ontwikkeling tot een gezonde eigenwaarde. Ik ga hier niet beweren dat ik geen deuken opliep hierin. En toch… Toch wist ik, dat ik van waarde was en dat de behandeling die ik kreeg onverdiend was. Hoe kon ik dat weten? Voor mij is het helder. Ik heb altijd in God geloofd en geloof nog steeds. Dat ik door Hem gekend ben. Daar zit ook het woord ‘erkennen’ in. En zoals ik Hem erken, erkent Hij mij. Het is moeilijk uit te leggen.

Meerwaarde

Natuurlijk kan je ook een gezonde eigenwaarde opbouwen wanneer je niet gelovig bent. Voor mij is het misschien ook niet direct een voorwaarde maar het geeft me wel een meerwaarde. En dat is me heel kostbaar. Daarom vind ik de spreuk op de foto ook zo mooi. Hij komt oorspronkelijk van Henri Nouwen. Een katholiek priester en schrijver, die onder andere een prachtige loopbaan aan de Yale universiteit opgaf om met verstandelijk gehandicapten te werken. Daar kwam hij als mens tot bloei en vond zijn roeping.

Ik weet niet wat mijn roeping is. Misschien is het mooie verhalen schrijven wel genoeg. Ik hoop in ieder geval dat u zich ook gekend weet. Door God of mensen. Maar maak u niet van de laatsten afhankelijk. Dat is mijn advies. Want mensen kunnen hun liefde voor u verliezen of wegnemen. Maar God doet dat niet. Uw waarde is veilig bij Hem.

En wie of wat bepaalt uw waarde?

 

Gerelateerde blog https://annderverhaal.nl/2017/04/01/je-schaduwkant-aanvaarden/

 

, 17 april 2020. 17 reacties op Wie bepaalt jouw waarde?. Category: geloof & spiritualiteit.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

17 reacties

  1. Danielle Hoogendijk schreef:

    Mooi geschreven en ik herken ook dat deze isolatie tijd dingen losmaakt, dieper losmaakt.
    Het onderwerp dat je beschrijft houd mij ook enorm bezig maar dan meer in de zin van welk oordeel ik over mezelf heb.

    • Anne Stekhoven schreef:

      Ja, dat bedoel ik mede Danielle. Ons oordeel hangt met ons zelfbeeld samen. Ik moet ook denken aan de tekst: we hebben lief omdat Hij ons (als eerste) heeft lief gehad— Dat gaat over onze liefde tot God maar kan volgens mij ook met de liefde tot onszelf samenhangen. Zeker wanneer je moeite hebt om van jezelf te houden, is Gods liefde voor jou een bron waaruit je kan putten.

  2. Hans schreef:

    Hoi Anne,
    Ben zelf ook ontsproten uit een onzekere jeugd. Heb me toen daardoor eenzijdig ontwikkeld en ben in mijn volwassentijd wat ‘risico’s’ gaan nemen, gaan groeien op sociaal vlak. Die latere ontwikkeling heeft me zelfstandigheid opgeleverd waardoor ik het jeugdige gevoel ook een plaats kan geven, heden ten dage. Dat is mooi! Ook bij jou geldt: jouw zwakheid is jouw sterkte. Je hebt hiervan geleerd in het verleden en dient het in te passen in deze huidige tijd jaar 2020. Een droef gevoel of wat droeve geschiedenis heeft jou wèl inzichten en kennis gegeven over jouw behaviour toen! Ga terug naar toen, gevoelsmatig en ervaar dat vandaag. Een situatieschets in een nieuw decor.
    Redeneer dus niet “het is weer zover als toen”, maar maak jezelf sterk door die latente eigenschappen weer aan te spreken, te activeren. Die bron is bij jou voorhanden! Ben trots op reeds genomen hindernissen en pas ze in, vandaag de dag. Het is jou ‘gegeven’.

    • Anne Stekhoven schreef:

      Precies Hans, daarom schrijf ik ook over. Omdat nu aan toen herinnert en ik mij de lessen weer voor de geest wil halen. Daar put ik kracht uit. Soms lees ik mijn eigen blogs terug, ook de wat oudere, omdat ik mijn ontwikkeling dreig te vergeten. Iets met geheugen… Een soort van ‘bij de les blijven’. Fijn dat jij ook jezelf dingen hebt bijgebracht, die je vroeger had gemist. Wanneer je dit soort dingen later leert krijg je veel bewuster de betekenis ervan mee, is mijn ervaring. En gelukkig kan je deze dingen op elke leeftijd leren. Dapper hoe je de risico’s hebt durven nemen en je van daaruit de kleine jongen van toen ook weer beter begrijpt.
      Mijn ouders heb ik leren begrijpen. Dat is het fijne van volwassen worden. Je komt meer met hen op ooghoogte, als het goed is.

  3. Anne Vellinga schreef:

    Dat je zo gepest werd, Anne. Ik ken je als een zelfbewust schepsel met eigen waarden vanaf het begin.
    Vaak weten mensen, kinderen niet wat ze doen, laat staan wat ze anderen aandoen.
    Het mooie van jouw verhalen vind ik telkens weer het destilleren van wijze lessen uit diepe ervaringen. Zo gezien kunnen de ervaringen van een gekwetst kind veranderen in een bron van wijsheid. Daar zou idd een roeping kunnen liggen!
    Een gezichtspunt dat mijn ogen opende kreeg ik van een Indiaanse leraar.
    Zij zien dat ieder mens vier mensen om zich heen heeft. Bij de vrouw staat rechts haar innerlijke man, links haar magische jongetje. Voor de vrouw staat aanvankelijk het kwetsbare meisje voor haar en haar innerlijke vrouw achter haar. Via een ritueel maken deze twee rond de volwassenwording een schildsprong: het kwetsbare meisje komt achter en de vrouw voor. Mensen met diepe trauma’s zouden deze schildsprong niet gemaakt hebben volgens deze visie.
    Het is mij wel eens opgevallen dat meisjes die met poppen spelen hun kwetsbare meisje omarmen, meisjes die in bomen klimmen en buiten op avontuur gaan omarmen wellicht hun magische jongetje. Je ziet dit terug in jeugdboeken. Lees er Astrid Lindgren maar eens op na. Pippi Langkous heeft een krachtig magisch jongetje in zich! Bij mannen zijn de posities net omgekeerd.

    • Anne Stekhoven schreef:

      Wat een interessante visie Anne. Ik was een echt poppenkind, dus mijn meisje heb ik gekoesterd. Misschien dat nu pas mijn magische jongetje wat ruimte krijgt doordat ik dingen doe die ik eng vind, zoals de rijlessen vorig jaar. Pipi Langkous vond ik fascinerend maar dapper was ik vroeger echt niet. Wel eigenzinnig. Leuk dat je je dat nog herinnert.

  4. Anja Helmink schreef:

    Onze waarde is bij Hem veilig, wat is dat fijn hè Anne! Ik herken veel in je verhaal. Mij ouders hebben mij ook niet kunnen geven, wat ik nodig had. Ik ben dan wel niet gepest, maar hoorde er niet bij, was bang en verlegen. Voelde me minderwaardig. Wat een weg heb je dan te gaan hè! Maar zo mooi hoe we iedere keer bij mogen leren en vooral dagelijks mogen schuilen bij Vader God.

  5. Hans schreef:

    Heb net https://annderverhaal.nl/2017/04/01/je-schaduwkant-aanvaarden/ gelezen met zoal wat reacties (27 stuks) daarop….
    Voor sommigen reikt ‘de hulpverlening’ het benodigde aan. Ik heb ervaren dat de hulpverlener in het algemeen onvoldoende ‘sereen’ (of hoe je het wilt noemen) is, voor eigenbelang ook niet vies is (wij zijn immers allen mensen!), en daarom ook onmachtig. Dit gebeurde gaat behoorlijk diep…, en heb geleerd vooral op je ‘eigen’ kunnen te vertrouwen en niet door vreemde leringen te laten leiden en/of eigen analyses erop los te laten.(Jes.44;vs.25)
    Kwam laatst voorbij: psalm 103.
    Groet van Hans!

    • Hans schreef:

      Galaten1;vs.6 ….nog zoiets. Erg complex, dus dáárom: geloof ligt diep persoonlijk! 😉 naar ‘de geest van een mensenkind’.

      • Anne Stekhoven schreef:

        Het spijt me te lezen dat je slechte ervaringen hebt met hulpverleners Hans. Het is zo afwachten wie je tegenover je krijgt inderdaad. En wanneer het tegenzit, zie dan maar eens bij jezelf blijven. Goed om te lezen dat je je dit eigen hebt gemaakt, zoals je schrijft. Als je het goed vindt, zoek ik de teksten een andere keer op. Ik heb mij de afgelopen dagen verloren in mijn hobby van amateurkweker. Maar ik kom er graag op terug. Nu eerst mijn voetoefeningen doen. Kwam ook al niks van en het pootje protesteert!

  6. Anuscka schreef:

    Anne, wat naar om te lezen dat je in twee (gevoelige) periodes van je leven zo gepest bent. Wat bezielt zulke mensen toch? Als ‘buitenstaander’ ben ik geneigd om te zeggen dat pestgedrag meer zegt over de (onzekerheid van) de pester dat over degene die gepest wordt, maar ondertussen levert dit wel littekens op bij het slachtoffer en niet bij de daders. ‘Anders’ zijn dan de grijze kudde wordt niet getolereerd – en dat voelt dan weer als iets wat in de natuur ook gebeurt. Lastig onderwerp. Maar zo te lezen, en voor zover ik jou ken via deze weg, heeft het jou uiteindelijk sterker en wijzer gemaakt. Je blog heeft me geraakt…

  7. Hans schreef:

    Het hoeft jou niet te spijten, Anne! Bovendien bedoel ik een ander soort van hv, dan jij kennelijk bedoelt? Het risico van het dagelijks leven is dat je zo gemakkelijk met mensen in aanraking komt van allerlei allooi, allen met een eigen belangenplaatje. Sommigen zijn erg gewiekst! Ik heb het zo ervaren. Een harde leerschool, maar dat is het leven vaak voor velen. Ik ben ietwat ‘bewuster’ hiermee om kunnen gaan; een leerproces!
    .
    Heb je al tijd genomen?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *