Wanneer de bodem wankelt
Soms gebeuren er in het leven dingen die de bodem onder je doen wankelen. En daarmee bedoel ik niet een aardbeving. Het kan zijn dat een puzzelstukje op zijn plaats valt en je tot inzicht komt. En dat het inzicht betekent dat je je leven moet herzien. Je weet dit en je weet je er geen raad mee. We maken allemaal wel eens zoiets mee. Hopelijk niet te vaak…
Wanneer de bodem onder onze voeten wankelt hebben we grote behoefte aan steun. En steun in tijden van Corona is niet zo eenvoudig. Vooral niet wanneer je zo graag met een vrouw wil praten, zoals ik en de oude contacten ver weg wonen. Want die arm om mijn schouder kan ik wel vergeten. En ook mijn hand wordt niet vastgehouden. Gelukkig bestaat er zoiets als de telefoon. Afgelopen week heb ik met een paar vriendinnen gebeld in verband met mijn eigen wankele bodem. Toch voelen ze -ondanks het contact- nog steeds ver weg.
Vriendin nabij
Hier heb ik nog maar één vriendin met wie ik wat vertrouwen heb opgebouwd. Dat was vooral door haar te steunen. Ook nu hebben we een bel afspraak staan maar ik zit zo vol met mijn eigen probleem, dat ik me afvraag of ik wel opnieuw vooral wil luisteren. Ik ben moe en heb nu zelf een luisterend oor nodig. Ik hoop er maar het beste van. Een stil gebed stijgt ten hemel.
Ze belt mij na haar werk. Ze gaat nog naar bureau maar spreekt alleen telefonisch met cliënten. Ze is namelijk maatschappelijk werkster. Ik heb tot dusver geen idee hoe zij met haar cliënten praat want ik ben haar luisterend oor geweest. Maar vandaag mag ik proeven hoe het zou zijn wanneer ik voor advies zou komen. Goddank is er ruimte voor mijn verhaal en voel ik me gehoord. Wat is dat fijn.
Na het gesprek bedank ik haar daarvoor. Voor haar begrip en meedenken, zonder te sturen. Ze heeft geluisterd waar ik zit in mijn proces van inzichten. Wat ik er zelf aan meen te kunnen doen of hoe hiermee om zou kunnen gaan. Voor het gesprek was het me niet helder. Het voelde als een doolhof zonder uitgang. Niet dat ik nu de uitgang zie maar ik heb wel een paar lichtpuntjes. Eén daarvan is haar steun.
Glimlach
Later in de week maken we ook nog samen een wandeling door het park. Het is er rustig nu weinig mensen buiten komen. Het doet me zo goed ook even live met haar te praten. Haar te kunnen aankijken. De hand op mijn schouder overschrijdt even de regels. Ik kan er niet mee zitten.
‘Natuurlijk ben ik er voor jou’ zegt zij. ‘Jij hebt mij toch ook gesteund’. Een glimlach breekt in mij baan. Een glimlach waar veel verdriet zit. Een mens krijgt niet altijd wat zij verdient maar door een vriendin te zijn, heb ik een vriendin gevonden.
Een paar algemene adviezen voor wanneer de bodem wankelt:
Zorg goed voor jezelf. Blijf bijvoorbeeld gezond koken ook al heb je geen zin.
Maak dat wandelingetje, we mogen nog mits het niet te druk is.
Blijf wat langer onder die hete douche staan of liever nog; ga in bad.
Lees dat spannende boek om jezelf af te leiden.
Mediteer, bid of doe ontspanningsoefeningen.
Ga strijd uit de weg en geef je over aan God.
Bel iemand die je vertrouwt
Luister naar je emoties maar maak geen overhaaste beslissingen vanuit dit gevoel.
En geloof vooral: Je gaat hierdoor komen want je bent niet alleen. Dit zeg ik dus ook tegen mezelf.
Wat fijn dat jij nu steun van deze nieuwe vriendin hebt gekregen.
Verder ook een mooie blog, de emoties die in mij zaten komen hierdoor meer boven. En mooi symbolisch de foto bij dit blog.
Dank je wel weer voor je blog!
Dank je Maria. Ja, ik denk dat jij heel goed aanvoelt wat ik hier probeer neer te zetten. Wens je veel zegen op jouw (wandel)pad.
Jij kunt zo goed raad geven zonder ooit belerend te zijn, heerlijk voor ons dat we de vruchten mogen plukken van jouw wijsheid gebaseerd op diepe ervaring.
Wat bij mij goed blijkt te werken in deze tijd sluit nauw aan bij jouw warme tips: in het moment gaan ~ afwassen met je handen en het warme sop voelen en zien hoe het kopje schoon wordt ~ haha ~ en het andere is creativiteit, waarbij het maken van collages voor iedereen is weggelegd. Eindelijk die stapel tijdschriften, kranten doorbladeren en uitscheuren waar je oog op valt en dat opplakken op een stuk papier of karton. Willekeurig, niet denken, dat doen we al zoveel. En dan de volgende dag bijvoorbeeld kijken en verf toevoegen, wat niet bevalt gewoon overschilderen. En ook dan in het moment gaan. Ik vergeet dan even alle ‘zorgen’ en dt gunnen we iedereen.
Wat heerlijk dat je je zo kunt verliezen in de creatieve uitingen Anne. Ik geniet altijd mee van je foto’s op facebook. Om te kunnen tekenen en dergelijke heb ik een stuk rust nodig. Dat is er niet op dit moment. Wat er wel is, is veel gepieker over wat er speelt. Het enige dat nog lukt, dat altijd lijkt te lukken, is schrijven. Het is een uitlaatklep. Toch vrees ik dat ik hier ook ga stil vallen. Omdat ik nu eenmaal niet openlijk kan schrijven over het probleem. Misschien later nog eens. En of ik dan nu nog over andere dingen kan schrijven, als dit maar rond zoemt in mijn brein? Ik ga het zien…
Ach Anne…. even geen bodem onder de voeten en dan juist nu niet die nabijheid van een oude vriendin kunnen en mogen ervaren. Moeilijk! Je schrijft het in al je kwetsbaarheid op, en weet daarbij ook nog beide handen uit te steken naar ons, lezers, met tips voor houvast. Het raakt (mij) diep. Fijn dat er toch een nieuwe vriendin nabij was die jou lichtpuntjes heeft kunnen laten zien. Je bent niet alleen nee, dat weet je. <3
Dankjewel Anuscka! Jullie lieve reacties hier doen me ook goed.
“Wanneer de bodem wankelt”
Een beladen aanhef, Anne!
.
Hoop natuurlijk dat de situatie redelijkerwijs te hanteren is. Toch meen ik zo vanaf afstand te moeten concluderen dat je de spijker op z’n kop slaat. Jouw laatste berichtjes en gedichtjes doen mij zo vermoeden!
Het is zo dat je soms een pas op de plaats dient te maken, niet altijd de gulle ‘gever’ kunt zijn, maar ook hebt te kunnen ontvangen! Het is mooi als je kunt geven, en moeilijker in een vragende positie te verkeren, zeker als de kring van contacten in real life beperkt is. Dat is MIJN ervaring in deze.
Ik betrap MEZELF erop ‘het geven’ te verkiezen boven ‘het ontvangen’.
Nu bij jou herken ik enigszins in grote grove lijnen de situatie van het je plotseling geïsoleerd voelen omdat ‘geven’ nu even niet gaat en dan krijg je een andere ‘opstelling’ in contacten. Daarover moet je kunnen en durven praten. Benoem het daar waar jou dat weerklank kan geven. Het voelt inderdaad riskant om de sterke kant van jou te verruilen voor die oprechte vragende kant. Ken je deze niet: “Mijn zwakte is mijn sterkte”? Je zit in een groeiproces, afgezien van ervaring en leeftijd en soms heb je hindernissen te nemen…..die resulteren in verdere groei.
.
>>> Een wijze leert iedere dag; een domme weet alles al.”<<<
Dank voor je medeleven Hans. Ik ervaar dit als mogelijk de grootste uitdaging in mijn leven en ik heb toch best voor hete vuren gestaan. Als je roep om ook te mogen ontvangen niet verstaan wordt en duidelijk wordt dat er geen ruimte is voor je eigenheid, dan wordt het erg lastig…
…duidelijk Anne! Erg, erg lastig zo’n niet te benijden situatie! 😐
Fijn dat je een lichtpuntje hebt in een contact die je zoekt. In mijn leven weet ik dat ik niet alles in de hand heb. Contacten komen en gaan. Mijn vriendin is kwetsbaar voor complicaties van het corona virus waardoor ik haar beter niet kan zien. We zullen geduld moeten hebben. Soms denk ik dat mijn viool mijn beste vriend is, maar dat is niet echt zo. Ook al ben ik er veel mee bezig. Ik wens je een fijn leven in het verre Duitseland. Groet Allart
Wat verdrietig Allart, om je vriendin niet te kunnen ontmoeten nu. Hopelijk spreken jullie elkaar wel veel. Jou inschattende vast! Ik hoop dat de muziek een stukje troost kan bieden. Ook een mooi lichtpunt die viool. Groetjes terug van mij en bedankt voor je reactie.
Mooie post!
Dank je Natasja!
Wat een mooie blog. Bedankt. Er zit iets heel positiefs in.
xxx
Wat fijn dat je er wat aan hebt Aritha. Dank voor je reactie.
Ik zou je meer willen geven, maar ik ben daar momenteel niet zo goed in. Maar weet dat ik wel aan je denk! Dikke knuffel!
Dankjewel lieve Debora, Je geeft meer dan genoeg en ik voel de knuffel haast of je hier bent.