Het gewicht van uitgaan
Lijntje naar de wereld
‘Een man weet niet wat hij mist, weet niet wat hij mist. Maar als ze er niet is, weet een man pas wat hij mist’ klinkt het door de radio en plots ben ik een jonge vrouw, die door de straten van Arnhem slentert. Ik weet nog wat ik dacht; dat ik het toch een beetje triest vond om iemand pas te missen wanneer die weg is.Ik vrees dat wij mensen snel gewend raken aan mensen en zaken in ons leven. We nemen ze als vanzelfsprekend aan. De huidige crisis haalt veel van die vanzelfsprekendheden overhoop.
De beperkende maatregelen breiden zich namelijk net zo hard uit als het virus zich verspreidt en we ‘mogen’ steeds minder. Onze wereld is kleiner nu we meer aan huis gebonden zijn. De mensen in Italië beleven dat nog het sterkst. De noodzaak is hen echter zeer duidelijk. Ik word erg verdrietig als ik aan hen denk. Ik vind het knap hoe ze er het beste van proberen te maken.
Waardevol
Door de maatregelen ontdekken we wie en wat van waarde voor ons is. Voor mij springt er in deze tijd iets uit, wat je eigenlijk nog een luxeprobleem kunt noemen. Want hoe belangrijk is het om niet naar het museum te kunnen gaan? Of die vakantie af te moeten zeggen? Is dit echt zo wichtig/belangrijk? Ik weet niet hoe dit voor u is. Voor mij weegt het wel zwaar maar dat komt omdat ik op dit gebied al heel lang op rantsoen ben.
Hoe dat komt? Tel de niet ondernemende houding van mijn man op, bij de zeer afwachtende houding van mij en je begrijpt waarom wij Nergens komen. Nu ja, niet wat culturele dingen betreft. Daarom was ik zo blij met dat kennisje van de kerk, die mij meevroeg naar een huiskamerconcert in Aken. We hadden een geweldige avond. De schoonheid van de muziek, de vriendelijkheid van de mensen. Wat had ik dit gemist!
Stimulans
Kort daarvoor had ik een poging-tot-uitje met mijn lief ondernomen. De stimulans leek aan te slaan. Het was december en de kerstmarkten popten op als paddenstoelen in een herfstbos. Nu is de ene markt de andere niet. Maar ik had een bijzondere in de krant ontdekt. Op de foto’s zag het er geweldig uit met veel handgemaakte producten en live muziek. Alles fraai gesitueerd rond een oude burcht. De knipsels uit de krant hingen op het prikbord en ik verheugde me zeer. Het ging niet door. Manlief werd ziek.
Toen ik later zei dat ons uitje niet door was gegaan, zei hij: ‘welk uitje?’ Voor hem had het geen gewicht gehad. Ik inmiddels een stuk wijzer en zelf ook actiever, hield het contact met die ondernemende kennis warm en ging met haar naar een zang- èn schildersworkshop. Vooral dat zingen vond ik fijn. Maar om nu nooit iets met mijn man te ondernemen stond me niet aan. Daarom stelde ik een museum in de buurt voor. Dat was goed. Een datum werd geprikt. Het ging niet door. De wereld werd ziek.
Vriendinnenbatterij
Mijn reis naar Arnhem om de vriendinnenbatterij op te laden ging om dezelfde reden niet door. Hoewel sommige vriendinnen mij wel wilden treffen -op gepaste afstand- vond ik toch niet dat ik kon gaan reizen wanneer iedereen roept dat je moet thuisblijven. Bovendien kan er nog elke dag een reisverbod of Lock down komen.
Verboden huisje nu
In vergelijking tot de wereldproblematiek valt mijn kleine leed in het niet. Het verdriet om mijn eerste vakantie alleen naar Nederland. En het nieuws dat ook de camping dicht is gegaan. De camping is het enige uitje van manlief en mij. Geen cultuuruitje maar wel een natuuruitje. Een fijn alternatief. Het is onze relaxplek. De enige plek waar Norbert niet constant werkt en waar we makkelijker een gevoel van ‘samen’ ervaren kunnen. Ook wanneer we gasten hebben is dat gevoel er. Vrienden doen ons goed. Maar ja, we krijgen net als anderen voorlopig geen bezoek.
Voorlezen
Wat we wel samen doen is een regelmatig leesmoment. Dan lezen we een overdenking bij een Bijbeltekst. Eigenlijk is het een voorlees moment waarbij Norbert leest en ik luister. Dat vind ik fijn omdat het me ontspant en bemoedigt. Verder blijven we thuis zoals aanbevolen is. We doen ieder ons eigen ding. Ik vul mijn dagen met een programma waarin ik probeer af te wisselen tussen bewegen en ontspannen en vermaak me met; lezen, schrijven, oefeningen doen en koken. Buiten wacht de tuin. En ik wacht tot het wat minder waait. Wel maak ik af en toe een kleine wandeling. Voet vindt het goed. Dat stemt dankbaar. Toch er even uit. Want naar het zwembad gaat niet.
De wereld staat op zijn kop. De mensen in de zorg zijn overbelast. De thuiswerkende moeder die ook haar kinderen moet lesgeven, is na een week de wanhoop nabij. Ik lees en leef mee. Het staat in zo schril contrast met mijn eigen leven. Want als ik daar naar kijk bekruipt me het bizarre gevoel dat er weinig is veranderd. Ik zat al enorm veel thuis en ik vermaakte me al veel alleen. Ik wilde juist mijn vleugels wat gaan uitslaan…
Maar ik kan wachten (daar ben ik inmiddels een ster in ) en bidden voor betere tijden. Voor het kleine èn het grote leed. Eigenlijk ook een goede tijdbesteding, bedenk ik nu. En wat mijn vriendinnen betreft: we Appen ons helemaal suf! Nee, ze zijn me niet vergeten. We gaan elkaar weer zien. Ik verheug me nu al.
Mooie blog weer Anne! Iedereen zoekt zijn weg in deze tijd vol veranderingen, de een heeft er meer moeite mee dan de ander zie ik om me heen.
Ik wens jou veel mooie momenten in deze tijd van wachten.
Dank je Maria. Dat wens ik jou ook. Het scheelt veel dat de lente zich niets van corona aantrekt.
Het is inderdaad zoeken naar hoe je de dag doorkomt, nu merk ik dat ik in de afgelopen tijd een stuk socialer bezig ben geweest. Nu gewoon even niet en dat is wel weer even wennen.
Ja, Danielle. De knop moet weer even terug. Gek hè. Fijn om dat wel even kan langskomen hier. Dank!
Mooie beschouwing Anne.
Dank je Anne.
Wat een eerlijke blog Anne! Ik snap heel goed hoe je al die dingetjes waar je je op had verheugt mist. Klein leed misschien, maar het is jouw leed. En dat mag er zijn. Teleurstelling mag er zijn. En ook hoop op betere tijden, natuurlijk, we houden hoop! Hou je taai hoor en liefs van mij, Anja!
Bedankt Anja. Ik vond het heel lastig er ruimte voor te vragen gezien de omvang van de problemen in de wereld. Aan de andere kant zullen veel mensen best lijden onder het isolement en dingen die nu niet doorgaan. Ik heb dus getracht een evenwichtig verhaal te schrijven. Of ik daarin geslaagd ben, laat ik aan de lezer. Maar jouw reactie doet me goed.
Hier precies zo, wat verandert er voor mij met de lock down? – niets dus. En nu het langzaam versoepelt zie je een ander weer opbloeien.
In het bericht lees ik dat Norbert het erg druk heeft en dat jij hem met alle liefde ook op andere dingen wilt attenderen, die zeker de moeite waard zijn.
Ook kan jij jouzelf goed in je uppie vermaken. Jullie zijn eigenlijk twee erg zelfstandige personen, en dat is mooi meegenomen dat je niet allermeest ‘hangt’ aan elkaar en tot claimen overgaat. Houden zo!
Het is niet onverstandig om, wanneer het Corona-gedoe welke jouw man druk doende houdt, èn het culturele leven weer een start gaat krijgen, ook de ‘luchtige zaken des levens’ aandacht te geven! Dit is jullie beider welzijn en ontspanning. 😉
Zeker! Dat vind ik een heel goed advies Hans. Voor mij als creatieve ziel zijn dat soort uitjes echt voedend. En Norbert inschattende gaat hij het plezier ervan vast herontdekken. De boog kan niet altijd gespannen zijn. Dat is geen leven.
Een evenwicht vinden in deze tijden is niet makkelijk. Evenwicht tussen ‘doen’ en ‘laten’, naar buiten gaan of naar binnen keren. Wat je in een reactie zegt: de boog kan niet altijd gespannen zijn. Klopt helemaal. Ik snap je teleurstelling om juist die kleine, maar voor jou zo belangrijke activiteiten die niet door zijn gegaan. Het andere gewicht dat Norbert eraan geeft. In je eerste zinnen uit dat lied proef ik verdriet… Blijf dicht bij jezelf Anne. Ik heb in deze tijd twee keer een online live harpconcert ‘bijgewoond’. Natuurlijk is het anders dan ergens heengaan, maar toch… het idee samen met mensen uit alle hoeken van de wereld te kijken en te luisteren… heel bijzonder!
Bedankt voor je lieve reactie Anuscka. Ik heb dit lied bewust gebruikt. Je proeft het goed. Heb je een link naar die harpconcerten? Een erg leuk idee namelijk.