Vissen
Wat ligt er nu op tafel? Felgekleurde kralen en garen, dat ik niet heb gekocht. Voor zover ik weet komen er geen kinderen op bezoek. En ik zie mijn man toch ook niet snel een ketting voor mij rijgen. Hoewel? Nee, we zouden niet aan Valentijn doen. Wanneer mijn oog op een klein zakje valt gaat er een lichtje branden. Het is een zakje vishaken…
Als kleine jongen van een jaar of zeven ging Norbert al vissen. De hengel had hij zelfgemaakt, evenals de haken. Ik vraag me af of zijn moeder haar naainaalden ooit heeft gemist, die hij wist om te buigen voor zijn doel. Toen hij wat ouder was maakte hij zijn eerste aquarium ook zelf. Letterlijk, door glasplaten aan elkaar te lijmen. Het geheel hield het een tijdje glashard vol, tot de lijm er de brui aan gaf. De bak knapte uit elkaar en de inhoud stortte zich -in een luid gedruis- over de vloer. U kunt zich de schrik en de zooi voorstellen. Gelukkig konden de vissen worden gered, uit dit onverwachte waterballet.
Tot rust komen
Versierd haakje
De liefde voor vissen gaat samen op met de liefde voor het water. Ten tijde van de zoektocht naar een stacaravan, was dat Norberts voorwaarde; het moest wel in de buurt van water zijn. Aan het water komt mijn overactieve man tot rust. Daar kan hij ontspannen en genieten van de glinstering van het zonlicht op de golven. Gezien vanaf de boot is het extra prachtig. En natuurlijk moet erbij gevist worden want; wat is nu leuker dan zelf te zorgen voor het eten op je bord? Al maanden beluister ik zijn verzuchtingen dat hij de Rursee zo mist en hij zo uitkijkt naar de zomer. Gelukkig komt die ras naderbij. De tijd gaat mij al veel te snel. Maar nu we toch geen echte winter hebben genoten, zal ook ik blij zijn.
Manlief bereidt zich voor. De kralen zijn bedoeld om de vishaken te versieren. Ze glimmen onder water en moeten de vissen foppen want dat is het; foppen. Dat is wat Norbert als jongetje leuk vond, al gooide hij destijds de vis braaf terug. Nu wil hij zijn buit bereiden en niet zomaar in de pan.
Oventje in tweevoud
Norbert bezig met het rokersmeel
Er komen pakketten met de post. In de eerste zit een zogenaamde rokersoven. Een kleintje hoor. Het tweede pakket bevat echter een identiek exemplaar. Nu snap ik er niks meer van. Manlief legt uit dat die voor bij de caravan is. Dan hoeft hij zijn oven van thuis niet steeds heen en weer te slepen. Het klinkt plausibel. Ik zet dapper van me af dat hij sowieso veel dingen dubbel heeft, terwijl ik dat niet nodig vind. Ik zou het graag wat rustiger hebben hier want hoe leuk ook, al die hobby’s gaan samen met spullen. Wat de aquaria betreft schreef ik al eerder dit: https://annderverhaal.nl/2018/10/25/help-mijn-man-heeft-een-hobby/
Gelukkig vindt mijn man meer begrip bij een andere huisgenoot. Hij wordt in zijn passie namelijk enthousiast ondersteund door onze kat. Gijs begrijpt het helemaal. Vooral wanneer hij mag meegenieten van het eindresultaat, is het begrip het grootst. Voor mij geldt dat trouwens ook! Wanneer ik eenmaal aan tafel zit met een visje voor me, is het leed van teveel spullen snel vergeten. Dan is het smikkelen geblazen.
En of het door kleurige kraaltjes komt weet ik niet. Maar nog niet eens zolang geleden ben ik zelf natuurlijk ook aan de haak geslagen. Dit geschiedde via de website Funky Fish. Toepasselijker kan niet. In Norberts profiel staat zijn geboortedatum en ik had gewaarschuwd kunnen zijn wanneer ik het letterlijk had opgevat. Ik doel op het sterrenbeeld van mijn man. Dat is…u raadt het al: vissen!
Zomaar!
Ik ben noch vegetariër, noch veganist
Toch
moet ik zeggen:”Als er wordt gevist…
…ben ik niet thuis.”
Dit geldt zowel voor mij, alsook de visser.
Vissen vind ik een misser.
Al dan niet aan de haak geslagen,
vissen achter het net zijn niet te beklagen.
Nou Hans: in een haakje in de bek, heb ik ook bepaald geen trek! De echte vissen zijn het helemaal met je eens.
De figuurlijke, die nog aan het datingdeel op Funky meedoen, beklagen zich echter steen en been als ze worden overgeslagen. Dat weet ik want ik blog ook daar nog en lees dat soort verhalen. Misschien is het inherent aan het zoeken. Wie zoekt wil gevonden worden.
Ik moet je zeggen, beste Anne, dat ik niet bepaald een visser ben, niet op dating-sites ben te vinden. Neemt niet weg dat ik wat ‘zoekende’ ben, hoewel niet naarstig, ben ik eraan gewend alleenstaand het leven te accepteren. Geeft óók rijkdom, maar ook ’n gemis; ’t is zoals ’t is!
Leuke animerende artikeltjes schrijf je! Je leest prettig.
Mooi hoe de rijkdom van je alleenstaande leven kan zien Hans en tegelijkertijd open kan staan om het met iemand te delen. Niet naarstig zoeken geeft ruimte en lucht aan dit open staan. Bedankt voor je compliment voor mijn schrijfstijl.
Schoon aan de haak…
Dankjewel Marja 🙂
Geweldig verhaal, Anne! Funky Fish wordt aan de haak geslagen door, uiteraard, een Vissen-man. Jullie plezier werkt aanstekelijk door jouw schrijfstijl, een genot om te lezen.
Dank je Monique!
In aansluiting op Hans zeg ik: ik ben vegetariër en hard op weg veganist te worden… maar ik ben hierin ook nog zoekende wat mij het beste past. En zelf een haak en een lijn maken om een vis te vangen, die zelf te roken en vervolgens zelf lekker op te peuzelen: ja, niks mis mee. Het is de grote, zwaar vervuilende (vis)industrie waar ik ‘nee’ tegen zeg (en dat geldt evenzeer de vlees- en zuivelindustrie). Fijn dat Norbert zijn rust vindt in dit soort hobby’s, en bewonderenswaardig hoe jij zijn ‘dubbele spullen’ accepteert! 😉 Fijn weekeinde samen!
Ik begrijp je helemaal Anuscka en beaam het. Ik heb hier de vleesloze dagen ingevoerd en als er vlees op tafel komt, dan bij voorkeur van een ‘blij’ beestje zeg maar. Het zelfvoorzienende vind ik inderdaad fijn van mijn man en dat hij de oventjes (en andere zaken) tweedehands aanschaft ook.
Wat heb je dit weer heerlijk beschreven.
Mijn vader noemde vissen “wachten op iemand die je nog nooit hebt gezien” een zinloze bezigheid in zijn ogen. Als jochie heeft mijn man het ook wel gedaan (ik ging weleens mee) maar de lol was er snel af.
Leuk dat Norbert er zo van geniet en jij van het resultaat, geniet met en van elkaar en de waterkant.
Wat een leuke uitdrukking van je vader Danielle. Bedankt voor je fijne wens voor ons.