De nerveuze chauffeuse
toeren door de bossen
Ik rijd over een autoweg door de bossen. Achter mij in de auto zit mijn hond. We gaan er samen op uit om te wandelen. Het is een schitterende route over een kronkelweg door een bos, dat zich in herfsttooi heeft gestoken. Een kleurenwaaier flitst aan mij voorbij. Toch maar even wat rustiger rijden zodat ik kan genieten van het schouwspel. Ik ga zo in deze fantasie op dat ik me bijna echt op de weg waan maar ik heb geen rijbewijs en ook geen hond…
Deze dagdroom had ik een jaar of zes geleden, in het kader van een cursus om beter om te gaan met mijn pijn. Als opdracht moest ik elke dag drie van zulke visualisaties doen. Ofwel me levendig voorstellen waar ik naar toe wilde in mijn leven. Een andere visualisatie was het paragliden. Je weet wel; vliegen met een scherm boven je. Ik stelde me voor hoe ik de heuvel af rende met het scherm startklaar achter mij. Door beelden van natuurfilms en het vliegen in een vliegtuig, kon ik mij een behoorlijke voorstelling maken over hoe de wereld er van boven uit ziet. Ook in je fantasie is vliegen heerlijk.
Een nieuw programma voor mijn brein
Het idee achter de visualisaties was dat je je brein kan her-programmeren. Vanuit de pijnmodus in de- alles-is-mogelijk-modus. Misschien heb ik het niet lang genoeg volgehouden want ik heb nooit een verandering in mijn pijnniveau bespeurd maar ik heb me ook niet door de pijn laten tegenhouden om nog ergens voor te gaan. Gelukkig maar want anders zou ik het volgende niet kunnen opschrijven:
Het is oktober 2019 en ik rijd met mijn auto door de bossen. Naast me zit een hond. We gaan naar het bos om te wandelen. De prachtige herfstkleuren glijden aan ons voorbij. Het plaatje klopt helemaal, op een paar details na. Zo is de hond niet van mij en ben ik er niet alleen mee onderweg. De vrolijke kwispelaar is van een vriendin die bij ons logeert. Zij leest de kaart die mijn man nog in de kast had liggen. Dankzij haar aanwijzingen kijken we onderweg onze ogen uit want ze weet door de groene gebieden op de kaart, ons precies door het bos te leiden.
Keukenmeidenkreten
Ik vertel over mijn visualisatie en merk op dat er nog een detail niet overeenkomt met het hier en nu. In mijn fantasie zat ik namelijk relaxed achter het stuur. De werkelijkheid is anders. Ik ben een onervaren chauffeur en dat niet alleen; ik ben snel nerveus. Het is mijn man ook al opgevallen dat ik soms gil van schrik wanneer er iemand plots voor ons opduikt. Je wil niet weten hoeveel mensen van rijbaan veranderen zonder dit vooraf aan te geven! Zitten wij net in een vlotte inhaalmanoeuvre, schiet er onverwachts iemand voor ons de weg op. Mensen gaan er kennelijk vanuit dat onze remmen het goed doen en wij wakker genoeg zijn die tijdig in te drukken. Waaghalzen en egotrippers te over op de weg. Maar ik gil niet alleen bij hen.
De tandem sprong
Ook toen het laatst zo begon te gieten dat ik alleen nog maar een paar rode lampen van mijn voorligger zag, slaakte ik een kreet. Volgens mijn man moet ik dit toch eens afleren. Hij schrikt steeds van mijn schrikken. Maar zolang ik zelf rij vind ik dat hij mij moet laten. Ik schreeuw heus de tent niet bij elkaar. Deze keukenmeidenkreten helpen mij bij mijn stressreductie. Tenminste, dat heb ik ervan gemaakt. Las es raus, es ist in Dir ofwel het moet eruit!
Ik ben een nerveuze chauffeuse, die nog heel wat oefening nodig zal hebben voordat ze net zo relaxed rijd als in haar dromen. Wat was die andere droom ook alweer? Oh ja, paragliden. Ik besluit dat ik dat beslist nog een keer wil doen maar wel aan iemand vastgekoppeld. Schijnt ook te kunnen. Net zo mooi volgens mij. Bovendien; een mens moet niet alles zelf kunnen. Maar dromen mag!
Wat mooi dat je al zo ver gekomen bent!
Dat nerveuze wordt vast ook wel minder. Je moet gewoon nog wennen aan het rijden.
Soms zie je aan het rijgedrag van de andere auto’s dat ze willen gaan inhalen ook al geven ze geen richting aan. Ze rijden dan te hard voor hun “voorganger” en moeten dan of remmen of inhalen. Remmen wil zo’n “race-eend” meestal niet….
Succes met het lezen van de andere verkeersdeelnemers!
Dat klopt Margriet. Soms zie je het wel aankomen door signalen zoals harder gaan en al wat meer links op de eigen rijstrook hangen. Dank voor je bemoedigende reactie.
Go girl,go….
Thanks Adriana! Ik ga inderdaad stug door hoor. Veel te fijn, dit onafhankelijk zijn.
Geen wonder dat je (nog) nerveus bent achter het stuur, je hebt nog maar kort je rijbewijs! En niemand in het verkeer om je heen houdt daar rekening mee… Dat nerveuze zal wel slijten naarmate je meer rijdt! Het ‘uiten’ herken ik van mijn moeder. Die was daar ook heel goed in, en net als jouw man zei ook de hare steeds: hou toch eens op, je maakt me aan het schrikken Ikzelf ben, ondanks 30 jaar ervaring, inmiddels in het gemiddelde verkeer ook niet meer zo’n held. Ben snel gewend aan de rust – ook op de wegen – hier, en het ontbreken van snelwegen… Daarnaast ben ik nachtblind, dus bij schemer in de regen rijden: brrrr… . Nee…. Over dat visualiseren: hoe was het met de pijn TIJDENS je visualisatie?
Bedankt voor je begripvolle reactie Anuscka. Ik weet niet meer hoe het was met de pijn TIJDENS…denk wel dat ik ervan afgeleid was.
Gilletjes slaak ik niet, maar ook als bijrijder herken ik de “gekken” op de weg, dat is ook de rede dat ik geen rijbewijs ga halen, dat moet ik m’n mede mens niet aandoen.
Mooi dat je zo droomt, wie weet ga ik ook nog eens dromen.
Je snapt wat ik bedoel Danielle. Ik heb ook lang gedacht dat ik me er maar niet aan moet wagen. Het is dat je hier zo afhankelijk bent zonder auto. En stiekem vind ik het rijden zelf wel leuk. Maar ja, ik ben niet alleen op de weg…
Het zou fijn zijn wanneer je weer durft te dromen. Dromen kunnen perspectief geven. Ik heb ook een hele tijd niet meer durven dromen. Nu zie ik het meer als iets om naar de streven, als is het niet allemaal even belangrijk natuurlijk. Zo kan ik me een leven zonder tandemsprong goed voorstellen 😉
Het enige wat zeker ook voor het autorijden geldt: oefening baart kunst! Gewoon kilometers maken dus.
Succes Anne!
Ga ik doen Rieky! Dank voor je succeswens. Fijn.
Gil maar raak hoor. Ik ken iemand die kreunt bij elke bocht en het zelf niet doorheeft 🙂
Echt Aritha? Dat kan dus ook nog 🙂
Hoi lieve Anne,
Een leuk verhaal van ons avontuur! Je droom was nog mooier dan je je had voorgesteld, toch? Blijf dromen en tot een volgend avontuur! Liefs Liesbeth
Dankjewel Liesbeth! Ja, graag tot een volgend avontuur 🙂
Lekker dan, nu ben ik aan het visualiseren hoe jij- met kreetjes en al- autorijdt…
🙂