De man die zijn scheiding niet verwerkte
Er was eens een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze hadden twee jongvolwassen zonen die al op zichzelf woonden. Het echtpaar was jong getrouwd en helaas hadden de twee echtelieden te laat ontdekt dat ze niet bij elkaar pasten. Maar ze maakten er omwille van de kinderen het beste van. Het was niet zo dat ze veel ruzie hadden maar ze leefden langs elkaar heen en van liefde was geen sprake.
Toen de kinderen eenmaal uit huis waren begon het (met name) de vrouw op te breken naast een man te leven met wie ze niks kon delen en met wie ze niks gemeenschappelijks had. De man had er niet zoveel moeite mee. Hij had zijn kaartclub en het vissen en zolang er s ‘avonds een warme hap op tafel stond vond hij het wel best.
Vaarwel
De dag dat zijn vrouw haar koffers pakte kwam voor hem dan ook als verrassing. Toegegeven hoe ze wegging vond ze zelf ook niet fraai maar wanneer je al niet gewend bent te praten, ga je dat bij zoiets ook niet ineens doen. Ze had niet eens geweten hoe ze hem kon benaderen want hij was allang een vreemde voor haar en misschien zelfs altijd al geweest. Ze wist maar één ding. Haar leven was nog niet voorbij en ze wilde nog graag een paar fijne jaren, als die haar gegund zouden zijn en niet dit samen blijven voor de schijn.
De twee zonen reageerden heel verschillend op het nieuws. De oudste was net als zijn pa enorm boos om hoe ma zich uit de voeten had gemaakt. Je kon zo’n ouder wordende man toch niet in de steek laten. Pa kon niet eens koken! Daarbij was pa altijd een goede kostwinner geweest en had ma in materieel opzicht niets te klagen gehad.
De jongste, die wat gevoeliger was, vond de wijze waarop het was gegaan niet goed. Maar het vertrek an sich kon hij wel begrijpen. Het was hem allang duidelijk dat die twee meer uit gewoonte bij elkaar bleven dan vanuit een liefdesband. Hij besloot dan ook geen partij te kiezen en met beide ouders in contact te blijven, zo goed en kwaad als dat ging uiteraard. Want ze samen uitnodigen voor een verjaardag kon dus echt niet meer.
Pijn verdoven
De oudste trok zo naar zijn vader dat hij er dagelijks op bezoek ging en uiteindelijk trok hij zelfs bij zijn vader in toen hij meende te zien dat deze zich inderdaad niet goed wist te redden. Hij maakte zich vooral zorgen om het plotselinge alcoholgebruik van pa maar in plaats van de man ermee te confronteren, kon hij het niet laten zichzelf ook eens even vol te schenken. De twee werden als vier handen op 1 buik.
De jongste zag het met lede ogen aan. Hij vond het ongezond en vergeleek beide mannen met twee wolven die samen huilden in het bos. Toch durfde hij niets te zeggen want hij hield van zijn vader en begreep dat deze de pijn wilde verdoven. Al was dit niet de manier natuurlijk. Hij vertelde het zijn moeder niet. Die had het geluk gevonden met een nieuwe man. Ze bloeide helemaal weer op en leek wel een jong meisje.
Een nieuwe liefde
Dat bleef natuurlijk niet verborgen voor haar ex. Die woonde niet zover bij haar nieuwe huis vandaan en hield haar stiekem een beetje in de gaten. Laaiend was hij over het feit van die nieuwe vriend. ‘Het bed is nog niet koud of ze heeft al een ander! ‘ riep hij boos, alsof het bed ooit warm geweest was… De oudste schonk hem een borrel in en mopperde mee. Het gaf geen pas om op haar leeftijd als een verliefde puber rond te dansen zei hij.
De jaren gingen voorbij. De vrouw bouwde aan haar nieuwe leven en had goed contact met haar jongste. Dat het met de oudste niet ging was de grootste prijs die zij voor de scheiding betaalde. Ook ging het lot van haar ex haar wel degelijk aan haar hart maar ze kon er niets meer aan veranderen. Dit was haar keuze. En ze vond dat ze het veel eerder had moeten doen.
De druppel
Het was 7 jaar na de scheiding toen de jongste zijn vader in benevelde toestand thuis aantrof. Toen hij hem overeind hielp van de bank begon de man opnieuw te mopperen dat dit alles de schuld van zijn moeder was. Als zij…. Deze keer luisterde de jongeman niet meer naar zijn vader maar gaf hem van repliek. ‘Wanneer leer jij het verleden eens met rust te laten en ga je verder met je leven?’ riep hij wanhopig. ‘En wordt het niet eens tijd te vergeven?’
Dat laatste was voor de oudere man de druppel. ‘Neem eens een voorbeeld aan je broer! Die is tenminste naast me komen staan en heeft me al die jaren gesteund terwijl jij een wit voetje probeert te halen bij je moeder en die nieuwe vriend van haar. Je kunt gaan en je hoeft niet meer terug te komen!’ En zo scheidden de wegen van vader en zoon.
—
Vraag aan de lezer: Welke van de twee zonen betoonde zich aan zijn vader naast zoon ook als vriend? Hij die hem elk commentaar bespaarde of hij die een spiegel voorhield?
Wat denkt u over de timing om iemand een spiegel voor te houden? Hoelang zou u er zelf mee wachten, als u het al durft want makkelijk is zoiets zeker niet.
gerelateerde blog: https://annderverhaal.nl/2016/04/26/wat-kies-jij-eerlijk-of-aardig/
Goed verhaal dat tot nadenken stemt. Moeilijk om goed en/of fout aan te wijzen vind ik.
Beide zoons houden van hun ouders en weten niet goed raad met de scheiding. Hun vertrouwde wereld(beeld) is in elkaar gestort.
De ene zoon zoekt de schuld bij zijn moeder en vereenzelvigt zich met de vader. Dit gebeurt vaker, met de vinger de schuldige aanwijzen, niet naar de andere partij kijken en ook niet naar zichzelf – de andere zoon probeert neutraal te blijven, uiteindelijk confronteert hij zijn vader. Dit zie ik als cruciaal moment. Na 7 jaar geeft hij zichzelf en zijn vader de kans in gesprek te komen – dat is waar het volgens mij om draait.
Beide zoons mogen gerust ook in eigen hart kijken wat de scheiding hen doet, en dit in het gesprek brengen.
Mooi hoe je de kern samenvat Anne. En inderdaad beide zoons hebben hun eigen verhaal hierin.
Vader en moeder hadden bij elkaar al veel eerder aan de bel moeten trekken. De verdeeldheid in dit gezin is veel te groot. Dit gezin is kapot voor altijd. Broers verdeeld. Vader verdeeld met zijn zoons. De grootste ramp is ook nog de alcohol. Moeder is gelukkig? Dat vraag ik mij af.
Goede vraag Cas. Ik weet ook niet of de moeder gelukkig is of kan zijn. In dit gezin heeft het duidelijk aan communicatie ontbroken en dat brei je niet zomaar meer recht.
Leven in het verleden en vasthouden aan het verleden geeft meer verdriet dan nieuwe en onbekende deuren te openen.
Maar tegelijkertijd draagt elk huis haar eigen kruis.
Vredelievende groet,
Dank voor je reactie Rob. Ik ben het met je eens. Helaas lukt het niet iedereen die onbekende deuren open te krijgen. Groetjes terug!
Naar mijn idee hebben beide zonenzich opgesteld naar hun kunnen/ karakter/ en referentiekader. Wat maakt het toch dat er 2 totaal verschillende reacties zijn hè in een situatie?
Mooi hoe je dit verwoord Marja. Ik blijf me verwonderen over de verschillen in reacties en visies van mensen.
Een mooie parabel Anne, een verhaal dat zich helaas maar al te vaak in werkelijkheid voordoet. Om blijven zien in wrok, daar is niemand bij gebaat. Er is moed voor nodig om al in een vroeg stadium aan jezelf (en je partner, en je kinderen, en de buitenwereld die zich overal tegen aan bemoeit) toe te geven dat je relatie je niet (meer) gelukkig maakt. Bij elkaar blijven ‘voor de kinderen’ heeft dan helaas vaak tot gevolg wat jij beschrijft. Verdeeldheid en toevlucht nemen tot alcohol. De vraag die je stelt is niet te beantwoorden; in dit geval zijn er alleen maar verliezers – óók de moeder. Maar het is een mooie blog, die tot nadenken stemt (en dat ben ik nu ook volop aan het doen)
Inderdaad Anuscka, er is geen goed antwoord. De vraag is ook meer bedoeld om over na te denken en hier van gedachten te wisselen. Want al is het een verzonnen gezin, het is toch uit het leven gegrepen. Bedankt voor je reactie en het delen van je inzicht.
Oei wat is dit een moeilijk onderwerp…. mee-zwelgen in medelijden en boosheid helpt niemand denk ik, confronterenin het heetst van de strijd is misschien ook niet facties maar zeker wel begrijpelijk. Wat kan je doen als iemand niet wil luisteren of veranderen ?
Relaties kunnen zo gecompliceerd zijn, zo verdrietig en zo herkenbaar.
Bedankt voor je reactie Danielle. Het verhaal kwam zo spontaan in me op. En ik ben dan benieuwd hoe jullie het lezen en wat de gedachten zijn. Al is het wel een verdrietig verhaal ja.
Oke wat ik zou doen, hoe ik het zie?
Ik zou direct vanaf het begin open en eerlijk delen naar beide ouders hoe ik mij voel onder: De scheiding, hun reactie hierop en hun reactie naar elkaar (omdat ze altijd mijn ouders blijven hebben ze altijd connectie en wil ik hen ook spreken over die relatie)
Is dat prettig? Ja steeds meer. Ik doe dit in mijn leven steeds meer en meer. Niet meer meelopen en een keuze maken voor 1 partij, als ik van alle partijen hou, maar open delen vanuit mezelf. Ik zou ook niet 7 jaar wachten met een spiegel. Ik zou de spiegel neerzetten al vanaf het begin. Alleen wat ik doe is…. Ik stop niet bij het confronteren bij wat iemand in de spiegel ziet. Ik blijf ondanks dat ik dus al vanaf het begin spiegel, verbondenheid zoeken en ik laat niet alleen een spiegelbeeld zien maar ook een hoopvol toekomst beeld. Met nieuwe opties, keuzes die ook gemaakt kunnen worden, gevolgen die vermeden kunnen gaan worden. Vanuit liefde.
Het is zoveel fijner in mijn leven nu ik niet meer zwijg. Mijn talent is… confronteren en verbonden zijn. Spreken en luisteren. Zo bijzonder. Mensen zijn soms verrast, geraakt, verward, maar voelen zich wel geliefd door mij. Niet iedereen kan dit aan, dat mag. Maar de mensen die met mij verbonden zijn ervaren het allemaal nu als veel fijner dan toen ik maar zweeg tot in mij de bom barstte en ik alles op tafel neer ging leggen.
Dankjewel voor je uitgebreide reactie Petrina. Fijn dat het je zoveel oplevert om meer van jezelf te laten zien en uit te spreken hoe je dingen ziet en ervaart. Dat mensen zich dan ondanks dat geliefd blijven voelen betekent dat je de juiste toon weet te treffen.
Leuke casus . Ik wil meer weten. Terug naar de jeugd van beide ouders.
Ja, meer informatie zou handig zijn Heleen. Niet leren praten in de jeugd? Twee binnenvetters?
Een heel duidelijk verhaal heb je geschets! Met een duidelijke boodschap!
Dank Elya!
Manou Keirse zou ik je aanraden om te lezen, over “levende rouw”. Bij veranderingen o.a. verlies binnen familieverbanden reageren wij op onze geheel eigen wijze. De neiging om met complexe, zomaar menselijke gevoelens om te gaan is dan simplificeren door stellingname, te oordelen. Vragen als “wat is gezonder?” En woorden als “ware” suggereren een oordeel. Zijn meestal ook niet rechtdoend aan betrokkenen.
Bedankt voor de tip Helga. Het is een verzonnen geschiedenis. Een kort verhaal als dit kan nooit echt recht doen aan de personen want zoiets als dit verdient een boek. Omdat dit door mijn hoofd spookte koos ik voor een -in jouw beleving wellicht kort door de bocht- verhaal. Toch wil ik geen oordeel geven en daarom heb ik het woord ‘ware’ weggehaald en de blog op facebook anders ingeleid.