Kinderen hebben is ook niet alles
Ondertitel: open staan voor leed dat raakt aan jouw gemis
De mama met de krijsende peuter aan haar hand. Ze sjort met zweetdruppels op haar voorhoofd het kind mee naar de bushalte. Haar blik gepijnigd tot ze mij ziet kijken. Ik knik haar bemoedigend toe alsof ik er alles van weet, niet dus. De moeder in de deuropening, die tegengas krijgt van haar rebelse puber. Ook hier fiets ik langs en ben getuige. Ze kijkt me met een blik van verstandhouding aan. Ik schijn eruit te zien als een typische mama maar ben het niet. Dat betekent niet dat ik me niet kan inleven in genoemde vrouwen.
Natuurlijk had ik ook graag de minder leuke momenten van een kind op de koop toegenomen om echt bij de club te horen. Trappelend kindje in mijn buik, schreeuwende stemmetjes door het huis, ouderavonden en sportclubs. Wat een gevuld bestaan denk ik, wanneer ik meeleef via facebook. Nooit een saaie dag met kinderen. Tegelijkertijd ken ik diverse voorbeelden van prachtmensen, die geen contact meer hebben met hun volwassen kinderen. Er kan veel mis gaan tot een relatiebreuk aan toe.
Ruimte voor de ander
Ik zou het dan ook niet erg vinden wanneer een vriendin haar nood zou klagen in eenzelfde gesprek als waarin ik mijn verdriet over mijn kinderloosheid zou laten zien. Natuurlijk zou ik het pijnlijk vinden wanneer ze daarmee direct mijn verdriet af doet als onzin. Een ‘maar kinderen hebben is ook niet alles’ als dooddoener. Maar ruimte voor mijn verdriet èn dezelfde opmerking klinkt al anders en doet niks aan ons beider pijn af.
Wij mensen zijn helaas snel geneigd onze eigen leed erger te vinden dan dat van een ander. Zeker wanneer ons leed raakt aan iets wat de ander heeft, terwijl wij dat moeten missen in ons leven. Kinderen zijn wat dat betreft slechts een voorbeeld. Je kunt ook lijden onder het alleen zijn en het niet goed verdragen dat je vriendin onder de communicatieproblemen met haar man zucht. ‘Jij hebt tenminste een man, waarmee je ruzie maken kan…’ kan dan door je hoofd schieten. Nee jij, jij hebt het zwaar…En misschien heb je nog gelijk ook. Maar gaat het daarom?
Lijden is geen wedstrijd
Lijden is immers geen wedstrijd, al voel je je eigen kruis altijd zwaarder drukken omdat het op jouw schouders ligt. Dat is wel begrijpelijk. Dat geldt alleen net zo goed andersom. Het is goed dat te beseffen, ook wanneer we zelf diep zitten. Dat die ander ook een kruis heeft en daar aandacht voor mag vragen.
En daar schort het wel eens aan. Bij mij net zo goed als bij anderen. Willen we niet op zo’n moment graag dat het om ons draait? In geval van de kinderwens kan ik de zorg van deze moeder verkeerd verstaan. Als dooddoener. Ook wanneer die duidelijk niet zo bedoeld is. Ben ik dan wel eerlijk naar mezelf?
Nuchterheid helpt
Heb ik mezelf immers ook niet in alle nuchterheid soms getroost met de gedachte dat een aantal zorgen nu in ieder geval niet mijn deel zijn? Ik heb ook de ellendige chronische kwaal, die mijn moeder en ik deelden niet doorgegeven. Die gaat mee het graf in en punt! Al doet dat punt soms erg pijn want reken maar dat ik in emotioneel opzicht er ook wel eens anders in heb gestaan.
Ik kan natuurlijk in de emotie blijven hangen maar mijn rationele kant gebiedt te relativeren. Helemaal in gesprekken met mensen waarvan ik weet dat ze open voor mij staan maar ook zelf iets te vertellen hebben. Tenslotte verlang ik naar een gelijkwaardig contact en wederzijdse empathie.
Wat ben jij toch een mooi mens
Dank je Danielle. Lief dat je dat zegt. Ik schrijf dit als een verwerking en ook voor mezelf als reminder dat ik het op deze manier wil neerzetten met vriendinnen. Ik zal ook wel mijn steken laten vallen op zijn tijd.
Het raakt me Anne, mooi zoals je afsluit gelijkwaardig contact en wederzijdse empathie. Wat ben je een mooie en liefdevolle vrouw.
Wat zal ik zeggen Johanneke…ik doe mijn best en maak mijn fouten.
Ha Rieky, zo te zien is er wat mis gegaan. Misschien kan je je reactie nogmaals schrijven?
Wow, dit is me uit het hart gegrepen!
‘Een ander troosten met de troost waarmee je zelf getroost bent (uit 2 Kor 1:3,4)’ is mijn altijd uitgelegd in de zin van: ‘als je iets ergs hebt meegemaakt kun je er later zijn voor iemand die hetzelfde meemaakt,’ maar met welke troost zijn wij eigenlijk getroost? Met de troost dat God dichtbij is en dat Jezus voor ons geleden heeft. Die troost is dus niet situatie-specifiek, die mogen we allemaal ontvangen en doorgeven.
Dus nee, je hoeft niet hetzelfde te hebben meegemaakt om iemand te kunnen troosten en ja, je kunt dus iemand troosten ook al weet je niet hoe het is om in iemands schoenen te staan. Empathie is volgens mij meer doorslaggevend dan lotgenootschap als het gaat om troost bieden. Mijn ervaring is dat een empathisch mens die geen lotgenoot is meer troost kan bieden dan een lotgenoot zonder empathie.
Dankjewel voor het delen!
Oh, dankjewel Juliette! Dat doet me goed om te horen. Jouw analyse onderschrijf ik van harte. Mooi verwoord en fijne aanvulling op deze blog.
Herkenbaar An, zelf ben ik inmiddels voorbij het punt dat het voor mij nog zwaar weegt kinderloos te zijn maar het is voor anderen een onderschat proces. Goed dat je erover schrijft en hierin ook lijden in zijn algemeen beziet. Dapper. Als je een beetje met Engels uit de voeten kan heb ik een Christelijk boek liggen dat je eventueel mag hebben. Het heet ‘when the craddle is empty’ Liefs je lezer, Natasja
Dat is lief Natasja. Fijn dat je het zwaartepunt voorbij bent. Ik ook wel hoor. Schrijf dit omdat ik er opnieuw bij werd bepaald door eigenlijk een ander thema. Maar het raakte me. Naar het boek ben ik nieuwsgierig. Mag ik je een mailtje sturen? Misschien kan je het opsturen en dat ik de kosten vergoed? Jouw verhalen lees ik ook met plezier. Je staat zo met beide benen op de grond terwijl je hart is opgeheven om te laten vullen door de Vader. Dat vind ik mooi.
Weet je wat ík denk Anne? Ik denk dat er één God en Vader is van ons allemaal. Het maakt in dit geval niet uit of je gelovig bent of niet. God is Schepper van alle mensen.
Vader weet wat goed is, voor elk mens apart. Ik heb twee soorten van kinderen. Vier uit mijn eerste huwelijk en twee uit mijn tweede huwelijk.
Ooit zei ik dat ik wenste nooit kinderen te hebben gehad. Die woorden heb ik niet herroepen. Mijn hart zegt, dat ik deze dingen niet mag uitspreken. Toch deed ik het.
Ik had veel verdriet van mijn kinderen en nog steeds. Buitenstaanders denken te weten hoe het zit. We worden beoordeeld en veroordeeld. We hebben zo’n beetje alles fout gedaan. Het zij zo. Persoonlijk val ik steeds terug op Vader. Hij weet overal van. Het geeft mij enorme rust te weten en ervaren dat als in Zijn hand is. En Hij laat niet varen de werken Zijner handen. Psalm 138:8.
Ja Cas, ik heb zeker ook aan jou en Ien gedacht tijdens het schrijven. Ik begrijp de wens van toen en dat je die niet herroepen hebt. Ze zijn er nu eenmaal, die kinderen en ik denk maar zo dat God hen ook bereiken kan. Misschien niet nu maar dan toch ooit. Voor nu moet het jullie wel enorm veel pijn doen. Het onvermogen in deze wereld om elkaar te verstaan. Ik maak het ook soms mee op vriendschap niveau. Ik zie uit naar de dag…
Hoi Anne, ik vind het knap en mooi hoe jij in het leven staat. Je bent geen slachtoffer, maar je mag je eigen gemis wel benoemen en dat doe je ook.
Dank je Heleen.
Er mag plaats zijn voor het missen.
Je leeft mee met anderen.
Zo ik hier je blogjes lees ben je een mooi mens.
Groet,
Hilly
Dankjewel Hilly. Ik heb net weer even op een paar van jouw sites geneusd. Mooi hoor. Echt genieten.
Samen pijn, samen verdriet.
De één om wat zij heeft,
de ander om het niet.
Samen elkaar vinden door
elkaars pijn en verdriet
te laten verbinden.
Woorden die boven kwamen met het lezen van je stukje.
Zo’n herkenbaar stukje, want ook ik heb de neiging (waarschijnlijk door het vele dat we hebben meegemaakt en meemaken met onze kinderen) om te zeggen ‘kinderen hebben is ook niet alles’; of ‘je hebt dan ook niet de zorgen, of de pijn en het verdriet’ etc.
Eigenlijk een behoorlijke eyeopener, Anne.
Dank je wel!
Ik ga het proberen goed te onthouden!
Wat een mooi gedichtje Rita. Zo zou ik het willen. Zo zou het moeten zijn. Elkaar toelaten in elkanders pijn en niet alleen om eigen as heen draaien. Hoewel ik begrijp dat het echt niet altijd lukt, dat open staan. Ik vind het zelf niet lastig. Heb al zolang pijn in fysieke zin. Daarbij heb ik mijn moeder als voorbeeld. Dat mag ik nooit vergeten. Zij deed haar pastoraat terwijl ze verging van de pijn en het niet makkelijk had in meerdere opzichten.
uit het hart gegrepen, met wijsheid onder woorden gebracht ~ heel mooi
Een compliment van jou betekent veel voor mij. Dankjewel Anne.
Wat kun je toch zaken op een bijzondere manier verwoorden soms! Herkenbaar, wat je schrijft. Het raakt me – hoewel ik zelf geen (levende) kinderen heb gebaard en er wel bonuskinderen zijn, en ik nooit een heel sterke kinderwens heb gehad. Maar je woorden doen me iets. Dank je wel.
Bedankt voor je eerlijke reactie Anuscka!